Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην κυβέρνηση με την υπόσχεση να καταργήσει τα μνημόνια, να διαγράψει το χρέος, να σβήσει τις οφειλές των πολιτών, να πάρει τις πολεμικές αποζημιώσεις, να επαναφέρει μισθούς και συντάξεις στα επίπεδα του 2009, να χτυπήσει τη διαπλοκή κ.ο.κ. Διόμιση χρόνια μετά, η επικοινωνιακή σημαία της κυβέρνησης Τσίπρα είναι “τουλάχιστον εμείς καταφέραμε και ανακουφίσαμε τους φτωχούς”. Αφενός παραδέχονται ότι δεν κατάφεραν να κάνουν τίποτα από όσα υπόσχονταν προεκλογικά, αφετέρου λένε και πάλι ψέματα. Όχι μόνο δεν ανακούφισαν τους φτωχούς αλλά φτωχοποίησαν ακόμα περισσότερους Έλληνες και παρέτειναν την φτώχεια των ήδη φτωχών πολιτών. Με την ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά το 2015 και την τραγική επτάμηνη “υπερήφανη διαπραγματεύση” Βαρουφάκη που ακολούθησε η χώρα οδηγήθηκε στην ανάγκη νέου μνημονίου. Από εκεί λοιπόν που η χώρα βάδιζε σταθερά στην ανάπτυξη και στην έξοδο από το μνημόνιο και οι φόροι και τα βάρη των πολιτών άρχισαν να μειώνονται σημαντικά ήρθε η λαίλαπα του τρίτου μνημονίου που επέφερε νέες αιματηρές θυσίες στην κοινωνία, για να καλυφθεί η ζημιά της επτάμηνης διαπραγματεύσης και του εκτροχιασμού της οικονομίας.
Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κατάφερε να επιβαρύνει την οικονομία με περίπου 95 δις επιπλέον το πρώτο εξάμηνο του 2015. Να επιβαρύνει τους πολίτες με νέο χρέος 85 δις και νέο μνημόνιο λιτότητας, να εξαφανίσει πάνω από 100 δις από την τρίτη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, που ήταν αχρείαστη και μηδένισε τις αξίες των μετοχών, να υποθηκεύσει τη δημόσια περιουσία για 99 χρόνια, να προσθέσει άλλα 20 χρόνια βάρος χρέους στις επόμενες γενιές, μέχρι το 2062. Αυτή η περιπέτεια στην οικονομία έφερε νέες περικοπές στις συντάξεις που θα κορυφωθούν το 2020. Μείωση του κατώτερου ονομαστικού μισθού, κατάργηση των κοινωνικών επιδομάτων σε όλους σχεδόν τους αναξιοπαθούντες, αύξηση φόρων και εισφορών. Η εκτόξευση του κόστους ζωής εξ αιτίας της αύξησης της τιμής προϊόντων και υπηρεσιών από την υπερφορολόγηση έπληξε κυρίως τους φτωχότερους όπως και η κατάργηση θεμελιωδών εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων κατ’ απαίτηση των δανειστών. Μετά από αυτή την καταιγίδα μέτρων και εκ νέου επιστροφή της οικονομίας στην ύφεση η κυβέρνηση μοιράζει λίγα ψίχουλα από την φορολογική εξόντωση των πολιτών και κομπάζει γιαυτό μιλώντας για αλληλεγγύη.
Πριν δύο μήνες ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν, Βάλντις Ντομπρόβσκις είχε αποκαλύψει σε δηλώσεις του ότι η υπερφορολόγηση ήταν επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης και όχι των δανειστών. Ήρθαν οι προχθεσινές δηλώσεις του αναπλ. υπουργού Οικονομικών να το επιβιώσουν αυτό με τον πιο κυνικό τρόπο. Ο κ.Χουλιαράκης παραδέχτηκε στη Βουλή ότι η κυβέρνηση “φορολογεί συνειδητά την μεσαία τάξη για να βοηθήσει τους φτωχούς”. Δηλαδή καταληστεύει αυτούς που εργάζονται, που παράγουν, που δίνουν φόρους στο κράτος δημιουργώντας και διευρύνοντας μια κατώτερη τάξη από κρατιδοκοδίαιτους τεμπέληδες. Αντί να στηρίξουν την μεσαία τάξη ώστε να δώσει θέσεις εργασίας στους ανέργους και οικονομικά ασθενέστερους, προτιμούν να την εξοντώσουν οικονομικά για ναταΐσουν τους “φτωχούς” παριστάνοντας μετά τους κοινωνικά ευαίσθητους. Ιδεολογικά συνεπής επιλογή βέβαια. Όλη η έγνοια της Αριστεράς είναι η αναδιανομή του πλούτου. Θέλει να αποφασίζει αυτή πως θα διανεμηθεί ο πλούτος που παράγει ο άλλος, να κάνει κοινωνική πολιτική με τον ιδρώτα του άλλου. Στην αναδιανομή του πλούτου έχουν άποψη, για την παραγωγή του όμως ούτε λόγος.
Στη πραγματικότητα δεν νοιάζονται για τους φτωχούς. Δεν υπάρχει καμία αριστερή κυβέρνηση στην ιστορία που να εξάλειψε τη φτώχεια. Αντίθετα η Αριστερά θέλει να συντηρεί την φτώχεια ώστε να κρατά τους πολίτες όμηρους της κρατικής ελεημοσύνης. Δεν θέλει πολίτες οικονομικά ανεξάρτητους και δυνατούς παρά μόνο επαίτες της αριστερής αλληλεγγύης. Γιαυτό μισεί το κεφάλαιο, τους οικονομικά αυτοδημιούργητους, την μεσαία τάξη. Γιατί αυτοί δεν πιστεύουν το αφήγημά της. Η μεσαία τάξη δεν είναι μόνο η ραχοκοκαλιά της οικονομίας όπως λέγαμε πάντοτε. Είναι πολλά περισσότερα. Είναι οι φιλήσυχοι και δημιουργικοί πολίτες. Οι “νοικοκυραίοι”, οι στυλοβάτες της οικονομίας αλλά και της δημοκρατίας. Αυτοί στήριζαν και στηρίζουν το δημοκρατικό πολίτευμα όταν οι φτωχοποιημένοι και περιθωριοποιημένοι στρέφονται στα πολιτικά άκρα. Για όλους αυτούς τους λόγους η Αριστερά μισούσε ανέκαθεν τη μεσαία τάξη και τώρα πλέον την εκδικείται και το ομολογεί ανερυθρίαστα.
