Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Δημοκρατία είναι κατά βάση και τα δύο «προοδευτικά» κόμματα, αφού μοιράζονται πολλές από τις αξίες που χαρακτηρίζονται «προοδευτικές». Και ίσως η διαφορά τους βρίσκεται στην ταχύτητα με την οποία θέλουν να γίνουν οι αλλαγές αυτές. Κάποιοι φίλοι μού είπαν ότι ίσως ήμουν άδικος. Κάθισα και το σκέφτηκα. Και έφερα στο μυαλό μου κάποια πράγματα τα οποία σας παραθέτω. Θα έχετε ακούσει, ίσως, στελέχη της Νέας Δημοκρατίας για μια σειρά από θέματα να λένε: «Η κοινωνία δεν είναι έτοιμη».
Αυτή είναι, παραδείγματος χάριν, η έκφραση που χρησιμοποίησε ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. Κ. Χατζηδάκης σε συνέντευξή του στα «Νέα» πέρυσι, περίπου τέτοια εποχή, προκειμένου να εξηγήσει γιατί είναι αντίθετος στην υιοθεσία παιδιών από γονείς του ίδιου φύλου. Εχει χρησιμοποιηθεί σε διαφορετικούς χρόνους για διαφορετικές περιπτώσεις, πάντα όμως έχει ακριβώς την ίδια σημασία. Και δεν είναι απλώς μια υπεκφυγή, ένα πολιτικό τρικ, όπως, ίσως, θα ήθελε κάποιος να το παρουσιάσει.
Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Κάτι που σημαίνει ότι αυτή η πλευρά, η πλευρά του κ. Χατζηδάκη, στην καλύτερη των περιπτώσεων, απλώς δεν θα κάνει τίποτε στο συγκεκριμένο θέμα. Δεν είναι έτοιμη η κοινωνία, εντάξει, τέλος. Θα περιμένει να την ετοιμάσει η Αριστερά μέσω της κοινωνικής μηχανικής, μέσω της πλύσης εγκεφάλου από τα ΜΜΕ, μέσω των στοχευμένων παρεμβάσεων στα σχολεία και λοιπά και λοιπά…
Αυτό έφερε στο μυαλό μου κάποια λόγια του μεγάλου συντηρητικού Gilbert K. Chesterton: «Ολος ο συντηρητισμός βασίζεται στην ιδέα ότι, αν αφήνεις τα πράγματα μόνα τους, τα αφήνεις ως έχουν. Αλλά δεν συμβαίνει αυτό. Εάν αφήσεις κάτι μόνο του, το αφήνεις σε έναν χείμαρρο αλλαγών. Εάν αφήσεις μια λευκή στήλη μόνη της, σύντομα θα είναι μια μαύρη στήλη.
Εάν θέλεις συγκεκριμένα να είναι λευκή, θα πρέπει συνεχώς να τη βάφεις ξανά. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει συνεχώς να έχεις μια επανάσταση. Εν συντομία, εάν θέλεις την παλιά λευκή στήλη, πρέπει να έχεις συνέχεια μια νέα λευκή στήλη».
Και εκεί συνειδητοποίησα ότι άνθρωποι όπως ο κ. Χατζηδάκης, που θεωρεί ότι ακόμη δεν είμαστε έτοιμοι για την υιοθεσία παιδιών από ζευγάρια του ίδιου φύλου, δεν είναι τελικά το πρόβλημα. Είναι μάλλον ένα σύμπτωμα του προβλήματος.
Το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό που περιγράφει ο Chesterton. Δυστυχώς, στη χώρα μας δεν υπάρχει σχεδόν τίποτε που να προστατεύει ενεργητικά, να βάφει συνεχώς λευκούς όλους αυτούς τους θεσμούς που ο συντηρητισμός θέλει να προστατεύσει. Την οικογένεια, την πατρίδα με την έννοια του έθνους-κράτους. Τη θρησκεία. Ολα αυτά από τη δεξιά πλευρά του φάσματος, στην καλύτερη των περιπτώσεων, απλώς αφήνονται να σαπίσουν. Και αυτό πρέπει να αλλάξει. Χρειαζόμαστε μια συνεχή συντηρητική επανάσταση.
