Στις τελευταίες αμερικάνικες προεδρικές εκλογές, ενώ η, αγαπημένη των ΜΜΕ, Χίλαρι Κλίντον υπόσχονταν νέες πολεμικές Σταυροφορίες , ο Ντόναλντ Τραμπ, παρά τις αντιφάσεις του, μιλούσε για βελτίωση των σχέσεων με τη Ρωσία, αμφισβητούσε την παρουσία των αμερικάνικων στρατευμάτων στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη και ασκούσε σκληρή κριτική στις στρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ.
Σήμερα, σχεδόν ένα χρόνο μετά την ορκομωσία του, ο Ντόναλντ Τραμπ μοιάζει να έχει προσχωρήσει πλήρως στο πολεμοχαρές στρατόπεδο των “νεοσυντηρητικών”, που τόσο τον πολέμησαν προεκλογικά. Ο πρόεδρος φαίνεται έτοιμος να αναμιχθεί στην κορεατική κρίση, δήλωσε πως δεν πρόκειται να επικυρώσει την πυρηνική συμφωνία με το Ιραν , μόλις την προηγούμενη εβδομάδα ανακοίνωσε πως θα αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ ενώ και η προσέγγιση με την Ρωσία έχει κολλήσει.
Όμως, για σταθείτε. Μπορεί ο Τραμπ να απειλεί ακόμη και με πυρηνικά τη Βόρεια Κορέα, όμως τόσους μήνες μετά ακόμη τον περιμένουμε τον Αρμαγεδδώνα. Μπορεί να δήλωσε πως δεν θα επικυρώσει την πυρηνική συμφωνία με το Ιραν αλλά ουσιαστικά άφησε το θέμα στα νομοθετικά σώματα, όπου δεν υπάρχει πλειοψηφία για μια τέτοια απόφαση. Μπορεί να ανακοίνωσε πως θα μεταφέρει την αμερικάνικη πρεσβεία στην Ιερουσαλήμ, η μεταφορά όμως δεν θα γίνει σήμερα, αλλά σε δυο χρόνια το λιγότερο, όπως διευκρίνισε ο Ρεξ Τίλερσον. Τέλος, στη Συρία, μπορεί να άρχισε την θητεία του με έναν βομβαρδισμό στη μέση του πουθενά αλλά, στην πράξη, άφησε την Ρωσία να καθαρίσει την περιοχή από τους τζιχαντιστές και απέφυγε να έρθει σε σύγκρουση μαζί της, όπως απειλούσε η Χίλαρι Κλίντον. Σίγουρα ο Τραμπ δεν έκανε τις μεγάλες τομές που υπόσχοταν προεκλογικά, αλλά η ακραία ρητορική του δεν μεταφράστηκε μέχρι τώρα σε ανάλογη πολιτική. Και προσωπικά θα προτιμήσω έναν φωνακλά πρόεδρο, που όμως δρα με μετριοπάθεια, από έναν πρόεδρο γλυκομίλητο και μειλίχιο ,σαν τον Μπάρακ Ομπάμα, που όμως δεν δίστασε να βομβαρδίσει τη Λιβυή και να ενισχύσει τους τρομοκράτες του ISIS, στην προσπάθειά του να ανατρέψει τον Άσαντ.
Αναμφισβήτητα, είναι ακόμη νωρίς για να βγάλουμε συμπεράσματα. Αναμφισβήτητα, η εμπρηστική ρητορική μπορεί, τελικά, να έχει ανεπιθύμητα αποτελέσματα Μέχρι τώρα όμως στην εξωτερική πολιτική του Τραμπ φαίνεται να ταιριάζει η λαϊκή ρήση “σκύλος που γαβγίζει δεν δαγκώνει”. Και ευτυχώς!
