Και ξαφνικά, ακόμη δεν μπήκε το 2018, βρεθήκαμε να συζητάμε για το όνομα των Σκοπίων. Ένα θέμα με ιστορία δεκαετιών έρχεται αιφνίδια στην επικαιρότητα, απαιτώντας να λυθεί άμεσα και μάλιστα με ουσιαστική υποχώρηση της ελληνικής πλευράς, αφού φαίνεται να αποκρυσταλλώνεται θετική απάντηση για το κεντρικό ζήτημα του αν θα υπάρχει ο όρος «Μακεδονία» στο όνομα της χώρας, τόσο από μεριάς κυβέρνησης, όσο και αντιπολίτευσης.
Στο ερώτημα που φυσιολογικά προκύπτει: «γιατί βιαζόμαστε να υποχωρήσουμε;», κανείς δεν τολμάει να δώσει μια πειστική απάντηση. Η δυσάρεστη αλήθεια είναι, ότι ήδη σε όλο τον κόσμο η γειτονική χώρα είναι γνωστή ως Μακεδονία. Έτσι διαφημίζεται τουριστικά, έτσι αναφέρεται στις αθλητικές οργανώσεις, έτσι και στους χάρτες κλπ. . Δεν είναι παρά ευσεβείς πόθοι οι ελπίδες ορισμένων, ότι ένας ξεκάθαρα γεωγραφικός προσδιορισμός, θα ανατρέψει αυτό το δεδομένο.
Η χώρα μπορεί να προσδιορίζεται γεωγραφικά, αλλά οι πολίτες της δεν θα είναι γνωστοί παρά ως Μακεδόνες, όπως και οι πολίτες της Βορείου και Νοτίου Κορέας είναι αμφότεροι γνωστοί ως Κορεάτες. Δυστυχώς, αυτή είναι η σημερινή ιστορική αλήθεια. Δεν πρέπει, όμως, να δει κανείς το περιστατικό αυτό ως μεμονωμένο. Όσο διαφορετικό και αν είναι εκ πρώτης όψεως το αντικείμενο των δύο υποθέσεων, υπάρχει μια άμεση σύνδεση μεταξύ του Σκοπιανού και του ζητήματος έκδοσης των 8 Τούρκων αξιωματικών, όπου το πράγμα σταδιακά φαίνεται να οδηγείται στην αναστολή του ασύλου, κατόπιν κυβερνητικής παρέμβασης.
Ο συνδετικός κρίκος είναι η αδυναμία της χώρας μας στην διεθνή σκηνή. Κατά κανόνα, η εξωτερική πολιτική μιας χώρας είναι συνήθως τομέας που αντιμετωπίζεται με εξέχουσα σοβαρότητα, ακριβώς λόγω των συνεπειών που μπορεί να προκύψουν από έναν λάθος χειρισμό. Στην Ελλάδα των τελευταίων ετών δεν φαίνεται να ισχύει αυτό. Η οικονομική κρίση, αλλά και ο μικροπολιτικός τυχοδιωκτισμός είχαν ως αποτέλεσμα να τεθεί σε δεύτερη μοίρα η εξωτερική παρουσία της χώρας μας.
Το όνομα Ελλάδα σημαίνει σήμερα για ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, μια μικρή, πτωχευμένη και αδύναμη χώρα, που κάποτε είχε πλούσια ιστορία. Και ακόμη και αυτήν την ιστορία κινδυνεύουμε να την «μοιραστούμε». Γιατί υποχωρούμε λοιπόν; Γιατί κατά τον – ακόμη Έλληνα- Θουκυδίδη: «…ο αδύναμος υποχωρεί, όσο του επιβάλλει η αδυναμία του».
