του Στυλιανού Γρηγορίου*
Συγκλονιστικός ο αριθμός των θυμάτων, όντως. Όχι, δεν μιλώ για την χθεσινή σφαγή των ισλαμιστών στο Παρίσι. Αναφέρομαι στην χθεσινή επίσης επίθεση-αυτοκτονίας μελών του “Ισλαμικού Κράτους” στην Βηρυτό, πρωτεύουσα του Λιβάνου, σε μία γειτονιά Σιιτών Μουσουλμάνων (ShiaMuslims). Ο αριθμός των νεκρών έφτασε τους 43, με περισσότερο από 100 τραυματίες.http://www.independent.co.uk/news/world/middle-east/beirut-bomb-scores-killed-in-twin-suicide-blast-in-lebanese-capital-a6732156.html
Με ρωτούν γιατί να ενδιαφερόμαστε περισσότερο για την σφαγή στο Παρίσι, παρά γι’ αυτήν στην Βηρυτό. «Κάντε ότι θέλετε», είναι πάντα η πρώτη μου αφοριστική απάντηση. Ως ένας συνεπής Συντηρητικός, επί της αρχής τα συναισθήματα και οι προτιμήσεις κάποιου δεν είναι μ’ αφορούν, εφόσον δεν επηρεάζουν την ζωή μου. Αυτή είναι πάντα η βασική διαφοροποίηση την οποία κάνω στην κριτική μου, και την οποία παροτρύνω κάθε Συντηρητικό να τηρεί, μία διαφοροποίηση μεταξύ της ηθικής (των πράξεων) κάποιου και των προτιμήσεων και των πιστεύω του. Όσον με αφορά εμένα όμως ως άτομο, η σφαγή των ισλαμιστών της νύχτας της 13ης Νοεμβρίου στο Παρίσι, δηλώνω απερίφραστα ότι ναι, με πονάει και με αναστατώνει και με προκαλεί απείρως περισσότερο από αυτή του Λιβάνου.
Και στην ερώτηση γιατί, η σύντομη μου απάντηση είναι, και προειδοποιώ τους «πολιτικο-ορθόπληκτους» σε προετοιμαστούν ψυχολογικά για τι ακολουθεί μετά την άνω-κάτω τελεία: γιατί κάνω διακρίσεις! Ναι, διακρίσεις μεταξύ των Ευρωπαϊκών και των Μεσανατολιτών κοινωνιών. Και παρακαλώ αναλογιστείτε ότι αυτό το λέει ένας ευρω-σκεπτικιστής, ένας συντηρητικός Αγγλοσαξονικής σχολής, ένας ταγμένος στην υπεράσπιση της Ελευθέρας Οικονομίας και των Φυσικών Δικαιωμάτων (όχι των Ανθρωπίνων, αναφέρομαι στα Natural Rights), για τον οποίο η Ευρώπη έχει καταντήσει μία σοσιαλδημοκρατική Βαβέλ, ένα απέραντο και αναίσχυντο εκτεταμένο κράτος προνοίας, η οποία όχι μόνο αρνείται στους πολίτες το θεμελιώδες δικαίωμα της αυτοάμυνας μέσω της συνετής οπλοκατοχής, αλλά τους φιμώνει υπό τη «Σαρία» (Sharia) της πολιτικής ορθότητας, μήπως και θιγούν οι «μειονοτικές ομάδες», τους οποίους οι πολίτες πάντα πρέπει ταΐζουν με τους φόρους τους, σε έναν φαύλο κύκλο πολιτικών συμφερόντων και εκμετάλλευσης των πρώτων από κορπορατιστικά συμφέροντα. Νομίζω ότι είναι κατανοητό ότι ένας συνειδητά Συντηρητικός δυσκολεύεται ειλικρινά να ταυτιστεί με αυτή την Ευρώπη του σήμερα.
Προς τι η διάκριση τότε; Επιτρέψτε μου να σας μεταφέρω αρχικώς, από εμπειρική γνώση, ότι οι πλείστοι συνειδητοί ευρω-σκεπτικιστές, Ελευθεριακοί ή Συντηριτικοί, που γνωρίζω είναι εμβριθείς γνώστες και τρέφουν αληθινό σεβασμό για την πραγματική Ιστορία της Ευρώπης, σε σύγκριση πάντα με τους ευρω-φονταμενταλιστές που αναπαράγουν απλοϊκά μυθεύματα και τσιτάτα. Κατοικώ,λοιπόν, σε μία μικρή γερμανική πόλη κοντά στα σύνορα με την Ολλανδία. Ατενίζοντας τα (όποια) σύνορα, κάποιες φορές ενθυμούμαι εκείνη την ιδρυτική αφήγηση των Προτεσταντών Λουθηριανών, που βρήκαν καταφύγιο σε αυτή την «Κάτω Χώρα» από την επιθετικότητα και τις διώξεις του Ισπανού Μονάρχη. Έμποροι οι πλείστοι διείδαν ότι δεν μπορεί το νεοσύστατο κράτος τους, το οποίο έφτιαξαν για να συντονίζει το στράτευμα, να τους περιορίζει στις οικονομικές τους συναλλαγές,πολύ απλά γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσαν να συναλλάσσονται με κανέναν ξένο και θα φτωχύνουν. Οι ρυθμιστικοί νόμοι που εφαρμοστήκαν είχαν μία προτεσταντική χροιά για τον τύπο, αλλά δεν υπήρχαν ουσιαστικές απαγορεύσεις για το με ποιους επιτρέπονταν οι εμπορικές συναλλαγές και η σύναψη συμβολαίων, ή δεν υπήρχε απαγόρευση τοκισμού των δανείων κτλ. Η θρησκεία όντως διατηρήθηκε στο επίπεδο της κοινότητας, όχι του κράτους, μετά πάντα την οδυνηρή ανάμνηση των θρησκευτικών πολέμων, και ο σεβασμός των ατομικών επιλογών και περιουσίας καθιερώθηκε και έγινε κτήμα της κοινωνίας.Αυτό είναι λοιπόν ένα από τα πολλά και διάσπαρτα παραδείγματα κοιτίδων στην Ευρώπη ιδεών περί Ελευθερίας, ιδέες έμελλαν να γεννήσουν το σημαντικότερο πείραμα της σύγχρονης Ιστορίας, τις Η.Π.Α. και το Αμερικανικό Σύνταγμα.
Τι θέλω να πω συνοπτικά; Η Ευρώπη, ο Δυτικός Άνθρωπος στην Ευρώπη δηλαδή, γιατί δεν αναφέρομαι απλά στην γεωγραφία εδώ, όσο και αν μας απογοητεύει, όσο και αν έχει συστηματικά προδώσει στο παρελθόν τις ιδέες της Ελευθερίας (κουμμουνισμός, σταλινισμός, εθνικοσοσιαλισμός, φασισμός, στρατοκρατίες, σοσιαλδημοκρατία, πολιτική ορθότητα, “Σκανδιναβικά Μοντέλα” κτλ),ιστορικά είναι το λίκνο αυτών των ιδεών και οι οποίες, αν και έντονα λαβωμένες, διατηρούν ακόμα την θέλξη τους στον Ευρωπαίο. Και όχι, δεν είναι πολλές οι κοινωνίες παγκόσμια οι οποίες επιδεικνύουν την ίδια ζέση προς αυτές.
Πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτές οι ιδέες δεν επικράτησαν με την άνωθεν επιβολή από κάποια γραφειοκρατική ελίτ. Αλλά είναι το εξελικτικό αποτέλεσμα σφοδρών συγκρούσεων, θρησκευτικών και ιδεολογικών και ζυμώσεων και αλληλεπιδράσεων μέσα στις δοκιμαζόμενες Ευρωπαϊκές κοινωνίες σε ένα διάστημα χρόνου σχεδόν χιλιετηρίδας. Με τον δύσκολο τρόπο,λοιπόν, κατάλαβαν και τους έγινε συνείδηση, μία συνείδηση που έγινε ήθος κοινωνικό, της αξίας της υπό του νόμο προστασίας της Ζωής, της Ελευθερίας και της Αξιοπρέπειας του Ατόμου, του σεβασμού της ατομικής περιουσίας, του σεβασμού του δικαιώματος του συναλλάσσεσθαι και της σύναψης συμβολαίων, του διαχωρισμού κράτους-εκκλησίας, του δικαιώματος στην Ελευθερία του Λόγου, του δικαιώματος στην οπλοκατοχή, και επίσης αυτών που συχνά ξεχνάμε και της αυτόνομης κοινοτικότηταςκαι του πολιτισμικού προσδιορισμού. Όλα αυτά πάντατα οποία αποκρυστάλλωσε γλαφυρά το στο Αμερικανικό Σύνταγμα.
Ξέρω ότι αυτά φαίνονται μακρινά και ρομαντικά πλέον για την πολιτικο-ορθόπληκτικη πολυπολιτισμική σούπα, του εκτεταμένου σοσιαλιστικού κράτους-προνοίας, της υπερ-φορολόγησης, της οπλο-απαγόρευσης και των ανοικτών συνόρων που έχει καταντήσει η Ευρώπη, αλλά παρακαλώ στο να αναλογιστούμε την γενική εικόνα. Ταπεινή μου γνώμη επιμένω ότι ψήγματα των παραπάνω παραμένουν χαραγμένα στο υποσυνείδητο του Ευρωπαίου. Και αυτή η κοινωνική, αξιακή, ηθική συνειδητότητατων Ιδεών της Ελευθερίας στον Ευρωπαίου συνιστά μία πολύ εύθραυστη κατάσταση, προϊόν ετών κοινωνικού πειραματισμού και αλληλεπίδρασης, που ρεαλιστικά ομιλώντας παραμένει ακόμα, παρά την τόσο ωφέλιμη παγκόσμια επέκταση του καπιταλισμού και της ανάπτυξης της τεχνολογίας, ίδιον κυρίως μόνο των Δυτικών κοινωνιών. Γιατί πολύ απλά η Ιστορία έδειξε ότι αυτές οι Ιδέες δύσκολα μεταλαμπαδεύονται, αλλά εύκολα εξαερώνονται.
Ναι λοιπόν, η γηράσκουσα Ευρώπη, ως μέρος της Δύσης, έχει ακόμα κάτι πολύ σημαντικό στην κοινωνία της, που είναι άξιο υπεράσπισης και προστασίας.Ναιλοιπόν, κάνω διακρίσεις. Όχι, από έλλειψη σεβασμού στην ανθρώπινη ζωή των Αράβων του Λιβάνου, άλλωστε δεν είναι και στο χέρι μου, αλλά από φόβο, ναι φόβο, για το μέλλον της Ευρώπης, αλλά και του Κόσμου. Την δεδομένη στιγμή το πρώτο που απεύχομαι είναι μία ακόμα κλιμάκωση του πολέμου στην περιοχή της Συρίας, με εμπλοκή έτι περαιτέρω των Δυτικών και της Ρωσίας. Ενώ επίσης, πρέπει επειγόντως να σταματήσει η ροή μεταναστών που αφειδώς και υστερόβουλα ονομάζουμε «πρόσφυγες» στην Ευρώπη. Οι ψεύτικες ελπίδες που τους δίνει η Γερμανία, με τα λεφτά της Ε.Ε. και των φορολογουμένων της, είναι αναίσχυντες και δεν είναι στο συμφέρον ούτε των μεταναστών, ούτε και των γηγενών, πλην της πολιτικής και κορπορατιστικής τάξης που βλέπει στους εξαθλιωμένους, μία ευκαιρία αύξησης των προσόδων τους.
Στις δύσκολες αυτές στιγμές τα Ευρωπαϊκά κράτη πρέπει πρώτα απ’ όλους, ξεκάθαρα και χωρίς περιστολές, να υπερασπιστούν τους γηγενείς Ευρωπαίους κατοίκους τους. Γιατί αν έχουν παραιτηθεί αυτής τους της υποχρέωσης, ας το δηλώσουν ξεκάθαρα και ας δώσουν τότε το δικαίωμα στους ιδίους να προστατεύσουν τον εαυτό και τις κοινότητες τους.
*Ο Στυλιανός Γρηγορίου είναι Υποψήφιος Διδάκτωρ Θεωρητικής Φυσικής
