Έντονος προβληματισμός προκλήθηκε με την απόλυση το υ Κων/νου Μπογδάνου από τον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ, επειδή υπαινίχθηκε τη στενή ιδεολογική & όχι μόνο (όπως ίσως συνάγεται) επαφή του Πρωθυπουργού με τους υπεύθυνους της επίθεση τον πρώην πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο. Εν ολίγοις, ο ΣΚΑΙ ζήτησε συγγνώμη, ο Μπογδάνος δεν ανακάλεσε, και το γραφείο του Αλέξη Τσίπρα έμεμψε τον δημοσιογράφο για την στάση του όλο το διάστημα, τονίζοντας πως η αντίδραση του ΣΚΑΙ είναι στην «σωστή κατεύθυνση». Σε περίπτωση που από βιασύνη δεν αντιληφθήκατε, το γραφείο του ΠΘ δίνει οδηγίες για την λειτουργία της «ελεύθερης», «ανεξάρτητης» ενημέρωσης. Και αναρωτιόμαστε, ποια χρεία υπάρχει, να συγχαρεί το γραφείο του ΠΘ την δράση ενός μέσου ενημέρωσης;
Πέραν αυτών, η «κριτική» στην εποχή του bullying περνάει τον δικό της πόλεμο. Κανείς δεν δύναται να μιλήσει ελεύθερα χωρίς τον μεγάλο μπαμπούλα της πολιτικής ορθότητας. Μία κάστα ανθρώπων της δημοσίας ζωής, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τιμωρούν όποιον παραβαίνει τα λεκτικά όρια καθωσπρεπισμού ενός αόρατου επιπέδου «δημόσιου ευπρεπούς λόγου». Και βέβαια, αυτό λειτουργεί μονομερώς, αφού όταν έλεγαν αμόρφωτους τους ψηφοφόρους του Trump & του Brexit, ακόμα και του ΌΧΙ του ελληνικού δημοψηφίσματος, ας είμαστε δίκαιοι, μολονότι στη μεριά του ΝΑΙ, ήταν σύμφωνοι με την δημοσιογραφική δεοντολογία. Αντιθέτως τώρα, δύο χρόνια μετά, η σκληρή κριτική περιστέλλεται, η ελευθερία του λόγου περιορίζεται, η άσκηση κριτικής ως προϋπόθεση όχι δημοκρατίας μόνο, αλλά κυρίως δημοκρατικού «γίγνεσθαι» και διαλεκτικής καθημερινότητας, κατήντησε από λαϊκό κεκτημένο, σμιλευμένο από την ίδια την παράδοση της Ελλάδος (θυμίζω επιγραμματικά τα καφενεία τα πρώτα χρόνια Βασιλείας του Όθωνα), άνεση της ίδιας της ελίτ, που αδυνατεί να αναγνωρίσει την παραμικρή ελευθερία στον κανονικό άνθρωπο. Η οικονομική ελευθερία καταστρατηγείται από την φορολογία, η ελευθερία του λόγου από το σύστημα διαπλοκής, η εθνική ελευθερία διαρκώς διαρρηγνύεται από σκοτεινά νήματα, και το μόνο που απομένει είναι αν θα το δηλώσουμε και επισήμως ότι είμεθα σοβιετία. Όπως έγραψε και μέλος του ΔΙΕΣΥ, ο μεταπτυχιακός φοιτητής Συνταγματικού Δικαίου Βασίλης Παπαγιαννίδης: «Το άρθρο 14 δε δολοφονήθηκε σήμερα. Απλά έφαγε άλλη μια μαχαιριά, όπως έχει συνηθίσει άλλωστε χρόνια τώρα… Κρίμα…
14 παρ.1
“Kαθένας μπoρεί να εκφράζει και να διαδίδει πρoφoρικά, γραπτά και δια τoυ τύπoυ τoυς στoχασμoύς τoυ τηρώντας τoυς νόμoυς τoυ Kράτoυς”.» Ευλόγως, αναφερόμαστε σε de facto παραβίαση, όχι de jure.
Πρίν λίγες μέρες, σημείωσα στον λογαριασμό μου στο facebook το παρακάτω: «Τρία πράγματα δεν κάνεις στην πολιτική. Δεν υποχωρείς, δεν ανακαλείς, δεν παραδέχεσαι τα λάθη σου. Βέβαια ο Ναπολέων δεν θα τα έβρισκε με τον Underwood, αλλά σίγουρα με τον ΣΥΡΙΖΑ θα ταξίδευαν χέρι~χέρι, απο την μία ο Θάνατος προσποιημένος, και απο την άλλη ο εξειδανικευμενος Θάνατος: η μετουσίωση της πρόφασης σε απαλλακτικό τεκμήριο, “οι κοινωνικοί αγώνες αλληλεγγύης”. Κι είναι τόσο πρόδηλη η αντίφαση, αφού, οσες φορές εφαρμόστηκε η ατζέντα της Αριστεράς, η αγάπη για τον άνθρωπο φαλκίδεψε την συνηθισμένη εννοια του μίσους προς το βέλτιστο. Αν είναι κάθε φορά η αγάπη και η αλληλεγγύη του αριστερού καθεστώτος τέτοια, καλλίτερα το μίσος.
Μα ο μόνος λόγος που χάνει κανείς απέναντι στην Αριστερά είναι η επιμονή της τελευταίας. Κατά τα λόγια της Μαργαρίτας, πρέπει να ξυπναμε νωρίτερα για να υπερασπιστούμε την ελευθερία μας. Ονοματιζει τις προκείμενες του συλλογισμού, δημιουργεί τον κόσμο, διδάσκει την σκέψη. Έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί τα πρότυπα του μέλλοντος. Σε λίγα χρόνια η αντίστροφη έκφανση του καινούργιου ολοκληρωτισμού, θα ονομάζει “ελευθερία λόγου” την μονομερή, απαρασαλευτη, απόλυτη, ακλόνητη επαινεση ενός ανύπαρκτου αγώνα, και οι νεκροί της ΜΑΡΦΙΝ θα είναι στα αζήτητα. Γιατί έτσι ειναι αυτά, “με στηρίζεις με την παρουσία στη διαδήλωση, σου δίνω μετα δουλίτσα”. Έπειτα μοιράζουμε μηνύσεις για “κήρυγμα μίσους” σε όποιον ασκεί κριτική στα τοτέμ του νέου ολοκληρωτισμού. Οι δε πολίτες θα χρειαστούν υπερασπιστές της αυτής ελευθερίας. Μόνο που τότε θα είναι δυσεύρετα χαρίσματα.
Ένας τρόμος υπάρχει στην εποχή μας, και δεν είναι η ακροδεξιά, ή το ISIS, αλλά η τυραννία ενός κράτους που σου μειώνει το λεξιλόγιο.
Εργαλειακά, συντεχνιακά, ανελευθερα και φοβισμένα, οι πολίτες θα δυσανασχετούν, οπως σήμερα στο μετρό, το οποίο σταμάτησε ενημερώνοντας μας πως κάποιος άνθρωπος έπεσε στις ράγες και θα περιμένουμε κάποια λεπτά, αλλά βλέπετε δεν ήταν πρωτόγνωρο αίσθημα για το μισό βαγόνι που αναστέναξε “όπως προχθές που περιμέναμε μισή ώρα!!!”. Με αλλά λόγια “ο λαός πεινάει, ας φάει παντεσπάνι” σε διευρυμένη κλίμακα. Απορώ τι διαφορά θα είχε μια απόλυτη ξιπασμενη βασιλεία με την Αριστερά.»
Και σήμερα γίνεται πράξη. Η τιμωρία της ελευθερίας της γνώμης. Δυσβάσταχτο.
Γι’ αυτό και οιοσδήποτε γράφει, ασχολείται με τον λόγο ή αγαπά τόσο την ελευθερία, όσο εμείς, οφείλει να συμπαρασταθεί στον Κων/νο Μπογδάνο, γιατί δεν μας ενδιαφέρει τι λέει κανείς, δεν μας ενδιαφέρει αν έπραξε ο ΣΚΑΙ ορθώς ή μη, δεν θα ασχοληθούμε ούτε με την απαράδεκτη και εκδικητική θέση τύπου «κάνατε προπαγάνδα, καλά να πάθετε», διότι ούτε αυτό μας αφορά.
Μας αφορά όμως η προάσπιση της ελευθερίας του λόγου, χωρίς κυρώσεις, χωρίς συνέπειες, χωρίς φόβο να χάσει κανείς την εργασία του. Διότι όχι μόνο αυτό ζητά το Σύνταγμα, αλλά γιατί χωρίς κριτική δεν υπάρχει ελευθερία λόγου, χωρίς ελευθερία λόγου δεν υπάρχει καμία ελευθερία, και χωρίς καμία ελευθερία δεν χρειάζεται να ψάξουμε τον δρόμο έλευσης του ολοκληρωτισμού, γιατί ο ολοκληρωτισμός είναι ήδη εδώ, και λέγεται πολιτική ορθότητα.
Υ.Γ. Και το bullying χρήσιμο είναι, μαθαίνει το θύμα να δίνει σημασία εκεί που πρέπει και όχι μόνο σε κομπλεξικούς υπερόπτες. Αλλά το κράτος της πολιτικής ορθότητας δεν θέλει να αναπτύσσουν οι πολίτες πολλές ικανότητες, μετά δεν θα ελέγχονται…
