Ο Κώστας Σημίτης δεν είναι ο κλασσικός πολιτικός που έχετε συνηθίσει. Αν ο ιστορικός του μέλλοντος διάβαζε τα άρθρα που έχουν γραφτεί για αυτόν την τελευταία δεκαετία θα μπερδευόταν αρκετά. Διότι η μία μερίδα του πολιτικού φάσματος πιστεύει ότι είναι μάλλον ο πιο επιτυχημένος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης ενώ η άλλη εκτοξεύει λίβελους εναντίον του. Η αλήθεια αυτήν την φορά δεν βρίσκεται στην μέση. Διότι η μερίδα εκείνη που τον υπερασπίζεται με φανατισμό έχει κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Δεν πιστεύει στο Έθνος, πιστεύει στο ευρωκράτος και υποδύεται την οικονομικά φιλελεύθερη ενώ επί της ουσίας είναι η πιο κρατικοδίαιτη τάξη της χώρας.
Ο Κώστας Σημίτης όντας υπουργός Γεωργίας ήταν ο αρχιτέκτονας του «εκσυγχρονισμού» των επιδοτήσεων. Η πολιτική που ασκήθηκε επί υπουργίας του από το ΠΑΣΟΚ είχε ως αποτέλεσμα οι παραγωγικοί συνεταιρισμοί να μεταβληθούν σε καταναλωτικούς που διένειμαν επιδοτήσεις. Τα ευρωπαϊκά ταμεία σε συνδυασμό με τα μεσογειακά προγράμματα γέμισαν τις τσέπες των αγροτών με εύκολο χρήμα. Αυτό βέβαια οδήγησε αντιστρόφως ανάλογα την παραγωγική βάση να χάσει την ανταγωνιστικότητά της. Έτσι όμως λειτουργεί η σοσιαλιστική οικονομική πολιτική. Λαμβάνεις χρήματα από το κράτος, εθίζεσαι από τα επιδόματα, χάνεις την ανταγωνιστικότητά σου και στο τέλος καταλήγεις φτωχός και εξαρτημένος από την νέα τζούρα επιδομάτων που αναμένεις να σε ελεήσει ξανά το κράτος.
Ο Κώστας Σημίτης όντας πρωθυπουργός κατέστρεψε πάρα πολλούς από τα μικρομεσαία στρώματα. Επί των ημερών του έσκασε το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου με τις μετοχές «φούσκες» λόγω του οποίου έχασαν οι μικρομεσαίοι ένα εξαιρετικά μεγάλο μέρος των αποταμιευμάτων τους. Φυσικά ουδείς δύναται να ξεχάσει το σκάνδαλο των εξοπλιστικών προγραμμάτων όπως και εκείνο με τα «μαύρα» ταμεία της Siemens ή του περίφημους Ολυμπιακούς Αγώνες που πληρώσαμε πανάκριβα. Για να μην σταθούμε στην υπόθεση Goldman Sachs με το περιβόητο “currency swap” όπου καταχρεώθηκε η χώρα βγαίνοντας κερδισμένη η τράπεζα με αποτέλεσμα την είσοδό μας στην ΟΝΕ δίχως να είμαστε έτοιμοι οικονομικά να περάσουμε σε ένα τόσο σκληρό νόμισμα.
Το τραγικότερο όλων όμως κατά την διακυβέρνηση Σημίτη ήταν η αντίληψή του γύρω από τα εθνικά ζητήματα. Κάτω από τον μανδύα του «εκσυγχρονισμού» λειτούργησε αναθεωρητικά και εκ του αποτελέσματος εις βάρος της πατρίδας.
Η λογική Σημίτη περί «κατευνασμού των Τούρκων», όταν έπαιρνε την σημαία «ο άνεμος και το κύμα» έλαβε σάρκα και οστά κατά την κρίση των Ιμίων. Είναι η λογική του κράτους -δορυφόρου. Διότι έχουμε δύο δεδομένα όσον αφορά την Τουρκία.
Το πρώτο δεδομένο είναι το νομικό καθεστώς, ότι δηλαδή στο Αιγαίο υφίσταται ένα νομικό καθεστώς, το «διεθνές Δίκαιο» αναλλοίωτο εδώ και δεκαετίες, από τη Συμφωνία του Μοντραί το 1932 και τη Ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα το 1947.
Το δεύτερο δεδομένο είναι το status quo, η απτή πραγματικότητα και καθημερινότητα εν αναφορά του κατά πόσο σέβονται τα δύο μέλη τα συμπεφωνημένα. Πρίν το 1974 οι Τούρκοι σέβονταν τα 10 μίλια, μετά το 1974 ξεκίνησαν οι παραβιάσεις, ενώ το 1995 υπήρξε casus belli.
Ο Σημίτης λοιπόν, έχοντας την λογική του κράτους – δορυφόρου, ενός κράτους δηλαδή που άγεται και φέρεται από τις ορέξεις των μεγάλων δυνάμεων δίχως να έχει κανέναν λόγο πάνω στο μέλλον του και την επιβίωσή του προέβη σε δύο αλληλοσύνδετες πράξεις.
Η πρώτη πράξη του ήταν η αποδοχή των «γκρίζων ζωνών» μετά τα Ίμια οπισθοχωρώντας έτσι στην αναγνώριση ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να αντέξει τον ανταγωνισμό των εξοπλισμών. Με λίγα λόγια δέχτηκε το καινούργιο status quo που δημιούργησε η Τουρκία στο Αιγαίο και επισφράγισε την τουρκική θεωρία των γκρίζων ζωνών νομικά στην Μαδρίτη.
Η δεύτερη πράξη του ήταν η επίσπευση της εισόδου στο Ευρώ ελπίζοντας ότι η χώρα θα γίνει μία πολιτεία της Ευρώπης σε μία γρήγορη – όπως λανθασμένα προέβλεψε – ολοκλήρωση της πορείας προς το Ευρωκράτος. Το Ευρωκράτος μετά, θα εγγυάτο κάτω από τα φουστάνια της Γερμανίας, Γαλλίας, Ιταλίας και Μ. Βρετανίας την ασφάλεια μίας εκ των πολιτειών του, της Ελλάδος δηλαδή. Επανέλαβε δηλαδή την Σοσιαλιστική πρακτική αυτήν την φορά όχι στον αγροτικό τομέα αλλά στα εθνικά θέματα! Καταντήσαμε έρμαιο των Ευρωπαίων και εκείνοι όπως περιέκοψαν τις αγροτικές επιδοτήσεις τότε έτσι και τώρα όποτε οι Τούρκοι παραβιάζουν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα ποιούν την νήσσαν.
Ο Κώστας Σημίτης είναι ο χειρότερος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης. Και τώρα, σαν να μην πέρασε μία ημέρα από τα εφιαλτικά χρόνια της διακυβέρνησής του και της πορείας του ως πολιτικός, επανέρχεται καλώντας την επόμενη κυβέρνηση να προχωρήσει σε διάλογο με την Τουρκία και σε μη ευχάριστες λύσεις. Έτσι όμως είναι οι σούπερσταρ. Όσο υπάρχουν γκρούπις από κάτω να τους επευφημούν τόσο επανέρχονται με νέους δίσκους. Την πολυτέλεια της μουσικής βέβαια φαντάζομαι ότι δεν την είχε ο Οτσαλάν τόσα χρόνια στο κελί του.
