του Σταύρου Χριστοδούλου
Μπήκε σε σχέση μαζί της μόλις πρίν πέντε μήνες πρίν (κάποτε, σε μια άλλη εποχή, την κέρδισε κάποιος μεταμορφωμένος σε ταύρο, αλλά πλέον κατόρθωσε αυτός να την πλησιάσει), την γνώρισε από κοντά, την είδε, την χάΪδεψε , σχέδον-χωρίς φόβο και πάθος- θα έλεγες, την αγάπησε. Όμως κάτι ενδόμυχα, βαθιά «τον έτρωγε»: «Δεν γίνεται εγώ να το ανεχτώ, δεν το εντέχω» σκεφτόταν διαρκώς. Βλέπεις, οι συχνές συναντήσεις και οι τσακωμοί μολύνουν το άνθος της σχέσης. «Όλα είναι δρόμος» αποφάσισε ξαφνικά (δεν ήξερε κανείς αν είναι για Βιετνάμ ή για Ζάμπια, ή για Αυτήν) και έτσι γύρισε πίσω, εκεί που έπνιγε σε στιγμές δυσκολίας τον πόνο του. Συλλογίστηκε και έπειτα, μέσα στον καπνό αναφώνησε: «Ναι ή Όχι;». «Τί εννοείς;» ρώτησαν λίγοι καλοί φίλοι. «Να το ρίξω «ναι» ή «όχι» στην ρημάδα τη συμφωνία;». Άναψε άλλο ένα τσιγάρο, «τ’άσπασε» με τους λίγους καλούς φίλους του, βγήκε έξω, έλυσε το βασανιστικό προσωπείο του( είχε άλλως τε λύσει και την γραβάτα εδώ και χρόνια μακρά) και ανέβηκε στο λαΪκό πούλμαν. Όλα είναι δρόμος.
Η Ιστορία γράφτηκε για το πώς καταλήξαμε εδώ, και η λαΪκή ετυμηγορία, ο ανώτατος κριτής της Δημοκρατίας θα κληθεί σε κρίση. Μπορεί όμως να κρίνει; Να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν θα δώσουμε την απάντηση ξερή στον αναγνώστη, όχι επειδή δεν μπορούμε αλλά επειδή δεν τον υποτιμούμε.
Όποιος καλείται να κρίνει επί μίας διαφοράς χρειάζεται την προΫπόθεση γνώσης, βαθιάς γνώσης των τεκταινομένων. Αυτό σημαίνει πως ο κριτής πρέπει να πληροφορηθεί επ’ ακριβώς ως προς τις πολιτικές εξαρτήσεις και τα λοιπά τεχνικά ζητήματα σε ένα θέμα δημοσιονομικό. Αν δεν τα γνωρίζει αυτά, είτε επειδή δεν είναι στην πρώτη εθνική πολιτικής, είτε λόγω εργασίας, είτε λόγω ενδιαφερόντων θα υποπέσει στην ανάγκη της πληροφόρησης από «άλλον». Στην κοινοβουλευτική δημοκρατία όμως ο «άλλος» θα υποστηρίζει την άποψη του κομματικού φορέα του που ανήκει και αν δεν είναι πολιτικός αλλά επιστήμονας θα στηρίζει μια άποψη που μπορεί να έρχεται σε αντίθεση με μια άλλη στάση της ίδιας επιστήμης στο ίδιο θέμα. Εδώ το ζήτημα γίνεται περίπλοκο σε πρώτο στάδιο. Ο κριτής υποβαθμίζεται με την πλημμελή του γνώση.
Σε δεύτερο επίπεδο, έχει σημασία που θα τεθεί η ερώτηση. Θα είναι σαφής, ξεκάθαρη, διαυγής ή συγκεχυμένη; Η ερώτηση του παρόντος με θλίψη διαπιστώνεται πως είναι λαβυρινθώδης, χωρίς απάντηση. Το «ναι» καθιστά τον Πρωθυπουργό πολιτικά ξεκρέμαστο, ενώ το «όχι» του δίδει ο,τι και οι εκλογές του Γενάρη, από τις οποίες κατέληξε πολιτικά ξεκρέμαστος. Ας φέρουμε ένα παράδειγμα για να κατανοήσουμε την σημαντικότητα της ερώτησης. Για τους μοναχούς το τσιγάρο δεν είναι αποδεκτό. Δυο μοναχοί, μανιώδεις καπνιστές πάνε για εξομολόγηση. Μπαίνει πρώτα ο ένας:
-«Πάτερ, μπορώ να καπνίζω την στιγμή που προσεύχομαι;»
-«Όχι, αν είναι δυνατόν»,απαντά ο εξομολόγος.
Μπαίνει μετά ο δεύτερος:
-«Πάτερ, μπορώ όταν καπνίζω να προσεύχομαι;»
-«Φυσικά τέκνο μου.», απαντά ο εξομολόγος.
Επομένως, ο θέτων την ερώτηση, σε μονολεκτική απάντηση παίρνει ό,τι θέλει πίσω.
Το τρίτο στάδιο σχετίζεται με το πλήθος του κόσμου που θα απαντήσει στην ερώτηση. Ο αθηναΪκός Δήμος ή τα καντόνια της Ελβετίας ομοιάζουν με σχολική τάξη μπροστά στα εκατομμύρια των Ελλήνων. Έστω, λοιπόν, πως όλοι επιδιώκουν καλή τη πίστη να ψηφίσουν ηθικά, ορθά, υπεύθυνα. Πότε θα προλάβουν να ενημερωθούν, να μελετήσουν, να διαβουλευθούν; Προφανώς και το τρίτο στάδιο καταβαραθρώνεται.
Όλα είναι δρόμος όμως, και το πούλμαν προχωρά. Δεν είναι ακόμα σε σταυροδρόμι γιατί ο,τι και να λένε οι Πολιτικοί το «ναι» και το «όχι» είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, με ενοχοποίηση της λαΪκής βούλησης και αφαίμαξη μιας ήδη ειλημμένης απόφασης, αυτήν που η κυβέρνηση στηρίζει. Εμφανώς, η τακτική αυτή συνιστά ολοκληρωτισμό, δηλαδή φασισμό, και η «σέκτα των αναθεωρητών», οι δημοκράτες είναι αντιδημοκράτες. Άλλως τε, για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, αν το «όχι» μπορεί να οδηγήσει σε έξοδο από την Ε.Ε. με κατάλληλη πολιτική καπήλευση, χρειάζεται την αυξημένη πλειοψηφία των 3/5 των βουλευτών ώστε να δοθεί η αναγκαία έγκριση της βουλής για την διεξαγωγή του (επιχείρημα από 28 παρ.2 Σ. +ερμηνευτική δήλωση,44 παρ.2 Σ.).
Περαιτέρω αν διερωτηθούμε πως συντρέχουν στην Ελλάδα και τα τρία προειρημένα στάδια, η αξία της ψήφου ενός ελλιπούς πληροφορημένου ανθρώπου δεν δύναται να έχει την ίδια αξία με την ψήφο ενός άλλου, με τα επιπρόσθετα ζητήματα να συρρέουν, δηλαδή αυτά του τεράστιου πλήθους και της απρεπούς ερώτησης. Συνεπώς, πρόκειται για μαζικοδημοκρατία με αντιδημοκρατικό πρόσημο στο επερχόμενο δημοψήφισμα. Και τούτο γιατί το δημοψήφισμα της μαζικοδημοκρατίας είναι σε κάθε περίπτωση αντιδημοκρατικό και κατόπιν αντισυνταγματικό. Αυτό είναι το πρόβλημα, ο φαύλος κύκλος και η λερναία Ύδρα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε.
Ρίχτο Αλέξη,Ρίχτο γιατί δεν στέργουμε τον ελληνικό λαό, τις θυσίες του, δεν προσδωκούμε στην ένωση του έθνους και γίναμε ευτελείς, καιροσκόποι, τυχοδιώκτες.
Αλέξη; Ρίχτο!!! Όλα δρόμος είναι(έστω και για το Βιετνάμ).
