Θεωρώ ότι οι άνθρωποι που έχουν σπουδάσει σε Πανεπιστήμια, και η κοινωνία σπατάλησε για αυτούς ένα μεγάλο μέγεθος πόρων για να τους εκπαιδεύσει, έχουν μια υποχρέωση ελάχιστη στο να επιστρέψουν αυτή την ωφέλεια που απέσπασαν από την κοινωνία, πίσω σε αυτή. Την υποχρέωση να διορθώνουν και να καυτηριάζουν τα κακώς κείμενα με σκοπό το να βάζουν ένα λιθαράκι κάθε φορά προς τα εκεί που θεωρούν ότι θα ήταν το κοινωνικό καλό. Έτσι και εγώ νοιώθω ότι μετά τα χτυπήματα που έγιναν εχθές στην Γαλλία, να γράψω ορισμένα πράγματα και ανησυχίες μου οι οποίες φυσικά ευχαρίστως χρήζουν διορθώσεων αν σφάλλω και δεν είναι θέσφατο.
Διευκρινίζω ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους Μουσουλμάνους. Είμαι ίσως από τους λίγους Χριστιανούς της χώρας μας που είχα την ευκαιρία και την τύχη να έχω μεγαλώσει μαζί με Μουσουλμάνους σε μια μετριοπαθή πολυπολιτισμική κοινωνία, όπως αυτή της Θράκης. Έχω φίλους Μουσουλμάνους και συμμαθητές, ορισμένους εκ των οποίων εκτιμώ ίσως και περισσότερο από τους περισσότερους Χριστιανούς που γνωρίζω, καθώς έχει σφυρηλατηθεί μεταξύ μας αμοιβαία εκτίμηση και φιλία στο πέρασμα των χρόνων. Μεγαλώσαμε με αλληλοσεβασμό και ίσως και πραγματική φιλία. Αυτό το διευκρινίζω γιατί μερικοί τείνουν τα πολιτικά προβλήματα να τα αναγάγουν σε προσωπικά και να επιτίθενται σε ανθρώπους οι οποίοι κατά τα άλλα ίσως και να μην είναι μέρος κανενός προβλήματος, αλλά ίσως και να είναι, όχι η έσχατη, αλλά μια από τις λύσεις του.
ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ
Ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να χωρίζει τον κόσμο σε ομάδες και να εντάσσεται και αυτός σε μια από αυτές. Ο προσδιορισμός του κόσμου με βάση το «Εμείς» και το «Άλλοι» είναι σημαντικό στοιχείο και γεγονός αντίληψης του κόσμου για κάθε άνθρωπο. Ο αυτοπροσδιορισμός δεν διαφέρει τρομερά από τον ετεροπροσδιορισμό. Επίσης ο άνθρωπος καθότι είναι «ζώο αγέλης», έχει την ανάγκη να ανήκει σε μια αγέλη/ομάδα. Δεν είναι ον που μπορεί να επιβιώσει και συναισθηματικά να καλυφθεί μόνο του αποκομμένος από τους ομοίους του. Επιδιώκει την κοινωνική συνεύρεση και ασφάλεια της φυλής.
Έτσι βλέπουμε και εμείς τους εαυτούς μας, ακόμα και όντας μικροί, να χωρίζουμε το σχολείο σε τμήματα, σε τάξεις, σε παρέες, σε «ψηλούς» και «κοντούς», σε «έξυπνους» και «χαζούς», σε «μάγκες» και «φλώρους», σε «καλούς» και «άσχετους», σε «Αρειανούς», «Παοκτζίδες», «Παναθηναϊκούς», «Ολυμπιακτζίδες», «ΑΕΚτζίδες» κλπ. Τα παιδιά παρεμπιπτόντως έχουν πολλά να δείξουν για την πραγματική κοινωνική ψυχολογία αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Σε κάθε περίπτωση ο άνθρωπος θα χωριστεί όπως και να έχει σε ομάδες.
ΤΑ ΕΘΝΗ
Στην Δύση έχουμε από τον καιρό της ανόδου της Αστικής Τάξης, που έριξε την Μοναρχία, δομήσει ένα σύστημα βασισμένο στο Έθνος. Το Έθνος προϋπήρχε φυσικά, δεν ήταν μια παρθενογένεση, αλλά πλέον το Έθνος από την Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό και μετά γίνεται ο βασικός παράγοντας προσδιορισμού του Κράτους. Έτσι γεννούνται τα Έθνη – Κράτη που σταδιακά ανατρέπουν την απόλυτη Μοναρχία και μέσα από αυτά γεννάται η Δημοκρατία και ο Πολιτισμός όπως τον γνωρίζουμε στην Δύση.
Αυτό το θεωρούμε δεδομένο, τόσο δεδομένο που έχουμε ξεχάσει ποιοι είναι οι προσδιοριστικοί παράγοντες που μας κάνουν Έθνος. Όχι απλά έχουμε ξεχάσει τι είναι Έθνος και ποιοι παράγοντες το δομούν, αλλά έχουμε φτάσει στο σημείο πολλές φορές να βλέπω ανθρώπους που θεωρητικώς ανήκουν στα Έθνη μας, στα Έθνη της Ευρώπης, να πυροβολούν τα ίδια τους τα πόδια, αμφισβητώντας τα θεμέλια της ύπαρξης των Εθνών και μάλιστα συνήθως χωρίς να αντιπροτείνουν και τίποτα άλλο για να τα αντικαταστήσει.
Δεν ξέρω πως την έχουν δει και τι περιμένουν. Νομίζοντας ότι ο κόσμος αλλιώς δεν έχει τίποτα άλλο να χωρίσει θα ζει αγαπημένος και αγκαλιασμένος και όλα θα είναι καλά. Άλλοι βάζουν την κοινωνική τάξη στην θέση των Εθνών, αλλά όπως φαίνεται αυτό δεν είναι αρκετό για να πείσει κανέναν. Γιατί η ανάγκη του ανήκειν σε ένα Έθνος είναι ανάγκη περισσότερο ψυχολογική και από την στιγμή που ψυχολογικά το κριτήριο της κοινωνικής τάξης δεν καλύπτει το εν λόγω ψυχολογικό κενό του ανθρώπους, φαίνεται πως δεν αποτελεί κάποια ικανοποιητική εναλλακτική.
ΙΣΛΑΜ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ
Ο Εθνικισμός (Nationality -> Nationalism) λοιπόν, ήταν η πολιτική ιδεολογία η οποία γέννησε το Έθνος – Κράτος και ανέδειξε την Ευρώπη, έναντι όλων των άλλων που θεωρητικώς ήταν μεγαλύτεροι. Όχι ο Εθνισμός (Nation -> Nationism), ο οποίος είναι η Επιστημονική μελέτη του Εθνικισμού, αλλά ο Εθνικισμός. Δηλαδή η συναισθηματική συμμετοχή του ατόμου στο Έθνος.
Βλέποντας την επιτυχία του Εθνικισμού στις δυτικές κοινωνίες, πεφωτισμένοι άνθρωποι των αποικιών προσπάθησαν να φέρουν την εν λόγω ιδεολογία και στον υπόλοιπο κόσμο προκειμένου και αυτοί να δουν τα δικά τους «Έθνη» να προοδεύουν. Φαίνεται όμως πως οι άλλες περιπτώσεις αποτυγχάνουν παταγωδώς. Το Έθνος μόνο στον δυτικό κόσμο φαίνεται να προοδεύει και ίσως και στην Ιαπωνία, και εξηγώ το γιατί.
Βασικός παράγοντας προσδιορισμού του Έθνους, είναι η Θρησκεία. Η Δύση έτυχε να έχει τον Χριστιανισμό. Ο Χριστιανισμός αποτέλεσε το βασικό θεμέλιο επάνω στο οποίο ο δυτικός κόσμος ανέπτυξε αρχικά την Φιλοσοφία του και αργότερα τα Συντάγματα του. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, το δικαίωμα στην περιουσία, το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Οι αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι φιλόσοφοι επικαλέστηκαν τους Θεούς (που συνήθως ήταν Ένας) για να υποστηρίξουν την Φιλοσοφία τους, και οι σύγχρονοι Ευρωπαίοι και βορειοαμερικάνοι Φιλόσοφοι, για να στηρίξουν όλα αυτά που σήμερα τα θεωρούμε δεδομένα, επικαλέστηκαν την Βίβλο και αποσπάσματα της.
Η διαφορά μεταξύ Νεύτωνα και Γαλιλαίου ήταν ότι ο Νεύτωνας είχε στα χέρια του μια τυπωμένη Βίβλο, ενώ στην περίπτωση του Γαλιλαίου, όλα τα «έντυπα» βρισκόταν στα χέρια του Βατικανού, αφού δεν είχε εφευρεθεί η τυπογραφία και αυτό αυθαιρέτως όριζε τις ερμηνείες που χρειαζόταν για να κρατά την κοσμική εξουσία. Επομένως η Θρησκεία αποτέλεσε τελικά κυρίαρχο παράγοντας ελευθερίας στις δυτικές κοινωνίες. Μια καθόλα κοινωνικά ελεύθερη Θρησκεία, γέννησε τις Φιλελεύθερες κοινωνίες στις οποίες ζούμε καθώς οι ίδιες οι διδαχές της διαχωρίζουν το Κράτος από τον Θεό.
Αντίθετα στην περίπτωση του Ισλάμ τουλάχιστον, η Θρησκεία δεν είναι απλά μια Φιλοσοφική Ιδεολογία που δείχνει έναν τρόπο ζωής ενάρετο αλλά καθόλα ελεύθερο στις επιλογές του. Είναι μια Θρησκεία η οποία δεν αναγνωρίζει το Έθνος. Στην περίπτωση του Ισλάμ κάνουμε το λάθος οι Χριστιανοί να κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια και να θεωρούμε ότι οι άνθρωποι νοιώθουν διαφορετικοί και προσδιορίζονται ανάλογα με το Έθνος, ενώ αυτοί αλληλοπροσδιορίζονται καθαρά ανάλογα με την Θρησκεία και ειδικότερα με τις σέκτες στις οποίες ανήκουν. Για αυτό και ήταν και είναι αδύνατον στην περίπτωση του Ισλάμ να καθιερωθεί το ελάχιστο του Δημοκρατικού Πολιτεύματος. Γιατί είναι έτσι η Θρησκεία και η δομή της που δεν επιτρέπει να αναπτυχθούν οι απαραίτητοι δεσμοί αλληλοσεβασμού που υπάρχουν στην περίπτωση ενός Έθνους. Το αντίθετο μάλιστα. Στην περίπτωση του Ισλάμ, ο Ισλαμιστής Σουνίτης, νοιώθει ως ίδιος με κάθε Ισλαμιστή Σουνίτη, ασχέτως αν ο άλλος είναι Ιρανός, Ιρακινός, Αιγύπτιος. Ο Εθνικός διαχωρισμός είναι σχεδόν ανύπαρκτος για αυτούς. Επομένως είναι φυσικό στην περίπτωση τους οι Δυτικοί Θεσμοί να είναι αδύνατον να ευοδωθούν. Η Θρησκεία τους δεν τους δέχεται αυτούς τους θεσμούς. Δεν δέχεται τα δικαιώματα όπως τα έχουν προσδιορίσει οι Φιλόσοφοι μας, τους οποίους εχθρεύονται σε βαθμό τρομακτικό.
ΔΥΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
Το πρώτο πρόβλημα λοιπόν είναι η αφομοίωση Μουσουλμανικών Πληθυσμών. Βλέπουμε σωρεία ανθρώπων από τα κράτη της Μουσουλμανικής Ημισελήνου να περνούν τα σύνορα εντός της Ευρώπης, ενώ και οι ίδιοι οι Μουσουλμάνοι που κατοικούν ήδη στην Ευρώπη να έχουν πολλαπλασιαστεί σε βαθμό μεγάλο, την ώρα που οι Χριστιανικοί πληθυσμοί βαίνουν μειούμενοι. Όλοι κοιτούν απλά τον «καημένο» κόσμο που περνάει τα σύνορα απελπισμένος για ένα καλύτερο αύριο και φυσικά αποτυγχάνουν να δουν την πραγματική μεγάλη εικόνα που θα σημαδέψει τελικά και την ιστορία. Μπορούν άραγε αυτοί οι πληθυσμοί να αφομοιωθούν στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι; Αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα και κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να το απαντήσει. Απλά το δεχόμαστε ως έχει και το αφήνουμε αναπάντητο για να δούμε λίγο μετά…
Η Γαλλία δε, δεν είναι τυχαίο το ότι είναι το μόνιμο θύμα τέτοιων επιθέσεων. Στην ιστορία υπήρξαν δύο είδη Εθνικισμού, ο Γαλλικός Εθνικισμός και ο Γερμανικός Εθνικισμός. Σύμφωνα με τον Γαλλικό Εθνικισμό, κάποιος μπορεί να ανήκει στο Έθνος, ακόμα και αν δεν έχει δεσμούς αίματος με αυτό. Σύμφωνα με τον Γερμανικό Εθνικισμό, οι δεσμοί αίματος, και ιδιαίτερα η καταγωγή από μητέρα Γερμανίδα, ήταν το βασικό κριτήριο για την ύπαρξη Εθνικής Ταυτότητας. Το δεύτερο οδήγησε φυσικά σε Ολοκαυτώματα, το πρώτο όμως τελικά τι έγινε;
Ο Γαλλικός Εθνικισμός απέτυχε επίσης σε ένα σημείο. Γιατί υπονόμευσε την ίδια του την ταυτότητα. Η Γαλλία επένδυσε πολλά χρήματα στις αποικίες της. Τόσα πολλά που αποτελεί φαινόμενο για την ιστορία του κόσμου. Προσπάθησε να μάθει γαλλικά στους υπηκόους των αποικιών και να τους σπουδάσει με κρατική δαπάνη στα Πανεπιστήμια της. Προσπάθησε να τους βάλει να συμμετάσχουν ακόμα και σε εκλογικές διαδικασίες. Το μοντέλο απέτυχε. Το σύστημα των αποικιών κατέρρευσε λόγω κυρίως των δύο Παγκοσμίων Πολέμων. Κάθε φορά όμως που η Γαλλία έχανε μια αποικία, έλεγε ξεκάθαρα ότι δέχεται όποιον πολίτη της επιθυμεί να ζήσει στην Γαλλία και να γίνει «Γάλλος» ασχέτως άλλων κριτηρίων. Και το έκανε. Φυσικά μεταξύ άλλων έφτασαν στην Γαλλία και Μουσουλμάνοι, οι οποίοι τότε δεν φαινόταν τόσο μεγάλος αριθμός. Τώρα αυτός ο αριθμός μεγάλωσε και δεν θα μου προκαλούσε εντύπωση αν τα χτυπήματα τα είχαν κάνει τα εγγόνια αυτών που τότε είχαν φτάσει στην Γαλλία «αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο» από τους ομόθρησκους τους. Τελικά κατάφερε η Γαλλία να αφομοιώσει τους Μουσουλμανικούς Πληθυσμούς στην Γαλλική κουλτούρα; Σίγουρα κάποιοι αφομοιώθηκαν. Οι περισσότεροι όμως όχι και κάποιοι λίγοι εξ αυτών επιτίθενται σήμερα και στην εν λόγω κοινωνία.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Τι το διαφορετικό έχουν αυτοί από τους άλλους; Το διαφορετικό είναι η Θρησκεία. Οι Γάλλοι επάνω στην Γαλλική Επανάσταση ενώ κατά την άποψη μου είχαν σωστή σε γενικές γραμμές θεώρηση για το τι είναι το Έθνος, απέτυχαν σε κάτι καίριο. Απέκλεισαν την Θρησκεία από τους προσδιοριστικούς του παράγοντες.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι αυτό των Χριστιανών. Στην Ευρώπη έχουν γεννηθεί δύο πολιτικοί χώροι, οι οποίοι εχθρεύονται τα θεμέλια των Εθνών – Κρατών και τα υπονομεύουν συστηματικά έχοντας καταλάβει την θέση του «Politically Correct». Ο ένας εξ’ αυτών θεωρεί ότι έχει την ικανότητα να καταργήσει τον διαχωρισμό των ανθρώπων με βάση το Έθνος, και ο δεύτερος λέει ότι ο κόσμος χωρίζεται όχι σε Έθνη αλλά σε κοινωνικές τάξεις. Εξαιτίας του ότι η κοινωνική ψυχολογία μας λέει ότι ο άνθρωπος έχει την τάση ούτως ή άλλως να χωρίζεται κάπως, θα πω ότι θεωρώ πιο στέρεο το δεύτερο σενάριο, αλλά ακόμα και εκεί πρακτικά, φαίνεται ότι οι λιβιδικοί δεσμοί των μελών της ίδιας κοινωνικής τάξης τελικά δεν είναι τόσο ισχυροί όσο είναι στην περίπτωση των Εθνών.
Παράλληλα μεγάλο μέρος των ανθρώπων, παρασυρόμενο εν μέρει από τις δύο αυτές «Politically Correct» λογικές, υιοθετεί μέρος της ρητορικής τους, ουσιαστικά μη παρέχοντας τους τα πολιτικά πρωτεία μεν αλλά υιοθετώντας άθελα του την αντίστοιχη κοσμοαντίληψη τους. Έτσι έχουμε φαινόμενα τρομακτικής αθεΐας στον γεωγραφικό χώρο του Δυτικού Κόσμου, ενώ έχουμε φαινόμενα επιθετικά και αμφισβήτησης του βασικού θεμελίου του Δυτικού Πολιτισμού, αυτού του Χριστιανισμού. Στις ΗΠΑ σε μια προσπάθεια ο Χριστιανισμός να κρατήσει οπαδούς, μεταλλάχθηκε αρκετά ξεφεύγοντας από την πνευματικότητα την οποία προοριζόταν να έχει και εκεί πράγματι τα καταφέρνει να κρατά οπαδούς, διδάσκοντας τους όμως ελαφρώς λάθος τα γραφόμενα και έχοντας απολέσει μέρος του πνευματισμού του υιοθετώντας πολιτικές Μάρκετινγκ.
Λανθασμένα οι «Politically Correct» θεωρούν ότι οι Νόμοι είναι αρκετοί για να τους προστατέψουν. Οι Νόμοι στηρίζονται στις Αρχές που έχουν οριστεί από το Σύνταγμα. Στα λεγόμενα «Δικαιώματα» που ορίζονται από αυτό. Η βάση τους είναι – όπως προαναφέρθηκε – Θρησκευτική. Και επομένως η Θρησκεία και ο Χριστιανισμός ειδικότερα είναι άμεσα συνδεδεμένα με αυτές τις Αρχές και Αξίες. Αποδυνάμωση του Χριστιανισμού σταδιακά θα θέσει σε αμφισβήτηση αυτές τις Αρχές και Αξίες καθότι δεν θα είναι πια «Θεόσταλτες». Νέες θα πάρουν την θέση τους, που όμως θα είναι υποτίθεται «Θεόσταλτες» για κάποιους! Και αυτό το κενό θα το καλύψει το Ισλάμ. Γιατί κάθε Φιλοσοφικό ερώτημα στο βάθος του έχει τον Θεό. Και Θεολογικά θα είναι τα επιχειρήματα για τις αλλαγές. Αλλά θα είναι προς αντίθετη μεριά από αυτή που έχουμε σήμερα. Έτσι γνώμη μου είναι ότι όσοι είναι πολέμιοι του Χριστιανισμού που όμως είναι Αστοί και Φιλελεύθεροι στις ιδέες τους, υπονομεύοντας τον άθελα τους πυροβολούν τα πόδια τους. Γιατί όταν τεθεί το ερώτημα «γιατί» όλες αυτές οι Αρχές και οι Αξίες υπάρχουν, δεν θα έχουν καμία Βίβλο να ανοίξουν για να το δικαιολογήσουν. Και η αιτιολογία δεν είναι τόσο ισχυρή όσο η δικαιολογία.
ΣΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ Η ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ
Τελικά ο Λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται που λέμε σε διάφορες πτυχές της ζωής. Από την στιγμή που οι «Politically Correct» αδυνατούν να απαντήσουν σε ζητήματα που και οι Κοινωνικές Επιστήμες θέτουν με έναν τρόπο αποτελεσματικό ή τουλάχιστον πειστικό, νέες και παλαιές ακραίες Εθνικιστικές ιδεολογίες κάνουν την εμφάνιση τους, για να «προστατέψουν», όλα αυτά τα οποία αντικειμενικά κοινωνικά, απειλούνται. Οι ακραίες αυτές ιδεολογίες πανηγυρίζουν μπροστά στην αδυναμία των υπολοίπων να απαντήσουμε πρακτικά σε αυτά τα ζητήματα και ηδονίζονται από τέτοια χτυπήματα όντας σίγουροι ότι θα τους εξασφαλίσουν μεγαλύτερη πολιτική επιρροή στην κοινωνική βάση και ειδικά στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα της κοινωνίας.
Και το πρόβλημα δεν είναι οι μεταναστευτικές ροές μόνο. Δεν θα μου προκαλούσε καμία εντύπωση αν οι Ισλαμιστές Τρομοκράτες της Γαλλίας ήταν τρίτης και τέταρτης γενιάς μετανάστες. Δηλαδή το να είναι τα εγγόνια εκείνων των κατατρεγμένων που έφυγαν από τις αποικίες κάποτε για να γλιτώσουν την βαρβαρότητα των ομόθρησκων τους. Αυτό θα είναι «βούτυρο στο ψωμί» της Λεπέν και της κάθε μιας και καθενός τέτοιου. Και αυτοί οι άνθρωποι μετά δεν δίνουν θέση στην ύπαρξη όχι μόνο των άλλων θρησκειών, αλλά ούτε καν στους «Politically Correct» που σήμερα είναι η βασική αιτία πίσω από την αναγέννηση τους.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Για να είναι κανείς “Politically Correct” πρέπει πρωτίστως να δίνει λύσεις πραγματικές στα προβλήματα και σε σοβαρά ζητήματα που υπάρχουν. Όχι να τα κρύβει κάτω από το χαλί, γιατί μια μέρα θα βγουν στην επιφάνεια με εκκωφαντικό θόρυβο. Υπάρχουν ζητήματα που πρέπει να απαντηθούν. Προφανώς η στρατιωτική επέμβαση στην Συρία δεν θα λύσει το πρόβλημα. Ίσως κάποιοι από τους Μουσουλμάνους πρόσφυγες να επαναπατριστούν αν τελειώσει ο πόλεμος. Ένα μεγάλο μέρος όμως θα μείνει. Επίσης πολλοί που δεν είναι από την Συρία θα μείνουν, να μην μιλήσουμε για όσους έχουν ήδη πάρει πολιτικά δικαιώματα στην Ευρώπη.
Πρώτον πρέπει να απαντηθεί, τι είναι Έθνος και ποια τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του. Ποια είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά τα οποία ο καθένας οφείλει να τα αποδέχεται και να μην τίθεται συζήτηση από κανέναν για αυτά!
Δεύτερον είναι δυνατόν τα άλλα θρησκευτικά δόγματα, και ιδιαίτερα το Μουσουλμανικό, να ασπαστούν αυτά τα χαρακτηριστικά; Είναι αυτά τα χαρακτηριστικά ικανά και επαρκή για να κάνουν έναν Μουσουλμάνο να θεωρήσει τον εαυτό του ομότιμο μέλος μιας κοινωνίας και να νοιώσει πράγματι και ο ίδιος «ανήκει στην ομάδα»; Δεν θα τα αλλάξουμε για να νοιώσει αυτός ότι ανήκει εδώ. Άλλωστε αυτός ήρθε εδώ θεωρώντας ότι εμείς μπορούμε να του εξασφαλίσουμε μια καλύτερη ζωή. Αλλά είναι αυτά επαρκή μέσα του, στο συναίσθημα του, για να νοιώσει ότι ανήκει; Το ότι ήρθε για αυτόν σημαίνει πολλά γιατί ζει σε ανασφάλεια και φοβάται για την ζωή του και την ζωή των παιδιών του, και έτσι φοβισμένος είναι πειθήνιος και ικανός να φαίνεται ακίνδυνος. Τι θα γίνει όμως όταν τα παιδιά του και τα εγγόνια του αποκτήσουν πολιτικά δικαιώματα; Θα είναι αντικειμενικά μέρος της ομάδας;
Τέλος είναι το κριτήριο του να ανήκει κανείς σε ένα Έθνος, ικανό και αναγκαίο κριτήριο απόκτησης πολιτικών δικαιωμάτων; Ή απλά μπορεί να γεννιέται σε έναν τόπο και να παίρνει πολιτικά δικαιώματα απευθείας επειδή γεννήθηκε εκεί; Μπορεί να αποφασίζει για τις ζωές όλων ένας άνθρωπος ο οποίος ασπάζεται ένα εντελώς διαφορετικό κώδικα Αρχών και Αξιών; Που αντιλαμβάνεται τον κόσμο εντελώς διαφορετικά;
ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ ΠΥΡΦΟΡΟΣ
