Όπως σε κάθε επέτειο, έτσι και στην φετινή 17η Νοεμβρίου αναζητούμε το νόημα της ημέρας. Θα κάνουμε μια προσπάθεια για επικαιροποίησή του.
*ΨΩΜΙ.* Η ανάγκη για τροφή στα χρόνια της μνημονιακής Ελλάδας είναι υπαρκτή. Το ποσοστό ανεργίας είναι στα ύψη και αρκετός κόσμος τρέφεται από τα επιδόματα σίτισης, ενώ υπάρχουν και κάποιοι που ψάχνουν τα σκουπίδια προκειμένου να μην πεθάνουν από ασιτία. Η αλληλεγγύη μας δοκιμάζεται όπως και τα όρια των πενήτων. Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο συνεχίζεται και μια μερίδα κόσμου εξαθλιώνεται.
*ΠΑΙΔΕΙΑ:* Και στο θέμα της πνευματικής τροφής τα πράγματα δεν είναι διαφορετικά. Ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας μας φεύγει στο εξωτερικό. Ο εθνομηδενισμός στην Παιδεία μας είναι διάχυτος. Η άλωση της εκπαίδευσης αποδίδει καρπούς και η παρακμή που βιώνουν τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια είναι πρωτοφανής. Κάποιοι νεογενίτσαροι καθηγητές εκπαιδεύουν γενίτσαρους μαθητές. Τους κόβουν τον δρόμο για να μην συναντήσουν τον θαυμαστό ελληνικό πολιτισμό. Η μονομερής επαφή με την τεχνολογία δημιουργεί μη σκεπτόμενους πολίτες, ενώ τα greeklish κόβουν τον ομφάλιο λώρο με την ανεκτίμητης αξίας γλώσσα μας. Τα βιβλία των θρησκευτικών απομακρύνουν τους μαθητές απ’ τον Θεό, η ιστορία μας ανακατασκευάζεται και κείμενα – θησαυροί δίνουν την θέση τους σε ρυπαρογραφήματα. Νέα Κρυφά Σχολεία είναι πλέον απαραίτητα.
*ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ:* Ο άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος και πρέπει να ζει και να πεθαίνει ελεύθερος. Υπάρχει η προσωπική ελευθερία την οποία κερδίζει καθημερινά όταν παλεύοντας με τον εαυτό του, νικάει τα πάθη του και όταν εναντιώνεται στην φυλακή της πολιτικής ορθότητας και στον έλεγχο της σκέψης. Εκτός όμως από την προσωπική ελευθερία υπάρχει και η συλλογική ελευθερία, η ελευθερία της πατρίδος. Όσο το κράτος – παρακράτος της Αλβανίας καταπιέζει και εξανδραποδίζει τα αδέρφια μας τους Bορειοηπειρώτες και όσο η βρώμικη μπότα του Αττίλα πατάει ακόμα την ιερή γη του Ευαγόρα, δεν μπορούμε να μιλάμε για ελεύθερη πατρίδα. Η ελευθερία όμως προϋποθέτει και την ατομική ευθύνη. Τον ευσυνείδητο πολίτη που δεν ρωτάει τι έκανε η πατρίδα γι’ αυτόν, αλλά διερωτάται τι περισσότερο μπορεί να κάνει αυτός για την πατρίδα. Τον πολίτη που δεν περιμένει από το κράτος να οργανώσει και να ελέγχει την ζωή του σαν άβουλο ον, αλλά κρατάει αυτόν τον ρόλο για τον εαυτό του. Τέλος, προϋποθέτει περιορισμό της εγκληματικότητας, για να εξαλείψει την ανασφάλεια που νοιώθουν οι πολίτες, ώστε να αισθάνονται ελεύθεροι.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Δημοκρατία” της 17/11/2017
