Παρακολουθώντας τα ΜΜΕ σχηματίζεις αμέσως την εντύπωση ότι ομάδες Αράβων άρχισαν να διαδηλώνουν ειρηνικά και οι Ισραηλινοί αποφάσισαν να τους τιμωρήσουν πυροβολώντας αδιακρίτως. Και μπορεί η «κάλυψη» των γεγονότων να ήταν εκτενής, αλλά ήταν σχεδόν αδύνατον να δεις, να ακούσεις ή να διαβάσεις ότι οι Άραβες προσπαθούν να διοχετεύσουν και να τοποθετήσουν εκρηκτικά μέσα στο Ισραήλ, ή ότι πυροβολούν τους ισραηλινούς στρατιώτες που φυλάνε τα σύνορα, ή το γεγονός ότι η Χαμάς σπρώχνει απλούς πολίτες να περάσουν τα σύνορα με λοστούς και μολότοφ, λέγοντάς τους ψευδώς ότι οι Ισραηλινοί που φύλαγαν τα συγκεκριμένα σημεία έχουν υποχωρήσει ατάκτως και επομένως δεν υπάρχει κίνδυνος για όποιον θέλει να εισβάλει στο Ισραήλ, και όλα αυτά υπό το σύνθημα «θα περάσουμε και θα ξεριζώσουμε τις καρδιές των Εβραίων.»
Αυτές οι «λεπτομέρειες» δεν φαίνεται να είναι δυνατόν να παρουσιαστούν σε κάποιο ραδιοφωνικό ή τηλεοπτικό ρεπορτάζ. Όπως για παράδειγμα όταν γίνονται επιθέσεις εναντίον του Ισραήλ με ρουκέτες, είναι σχεδόν αδύνατον να μάθει ο μέσος πολίτης για το πως η τρομοκρατική οργάνωση Χαμάς οργανώνει αυτές τις επιθέσεις και ότι μεταφέρει άμαχους στα συγκεκριμένα σημεία από όπου αυτές οι ρουκέτες εκτοξεύονται έτσι ώστε να παρουσιάσει τους νεκρούς ως θύματα του Ισραήλ και όχι ως ένα καλά στημένο με αίμα αθώων θέατρο από μια τρομοκρατική ισλαμική οργάνωση.
Παρεμπιπτόντως, ο επίσημα διακηρυγμένος στόχος της Χαμάς δεν είναι μια όσον το δυνατόν πιο συμφέρουσα και ευνοϊκή λύση υπέρ των Αράβων της περιοχής, αλλά η πλήρης και τελική εξαφάνιση του ισραηλινού κράτους.
Το γεγονός που κάνει την συγκεκριμένη «κάλυψη» των γεγονότων ακόμα πιο απαράδεκτη είναι τα συγκεκριμένα επεισόδια αυτή την χρονική περίοδο, όντας οργανωμένα από την Χαμάς, γίνονται όχι γιατί νομίζουν ότι έχουν να κερδίσουν τίποτε επί της ουσίας έναντι του Ισραήλ, αλλά ως ένα μέσο για να κερδίσει η Χαμάς και να αυξήσει την επιρροή της στους Άραβες της περιοχής. Τα ΜΜΕ ουσιαστικά έχουν μετατραπεί σε ένα όπλο εναντίον των μετριοπαθών και διαλλακτικών Αράβων, προς όφελος ενός ακραίου ισλαμικού κινήματος, που έχει την πλήρη στήριξη του Ερντογάν και της Τουρκίας.
Το να είσαι ο χρήσιμος ηλίθιος του Λένιν την δεκαετία του 20, ίσως να μπορεί να δικαιολογηθεί κάπως. Τι είναι όμως αυτό που κάνει τους δημοσιογράφους του σήμερα να συμπεριφέρονται ως οι χρήσιμοι ηλίθιοι ενός ακραίου και εντελώς μισανθρωπικού ισλαμισμού; Τίποτε από τα παραπάνω δεν είναι δύσκολο να διερευνηθεί και να εξακριβωθεί. Το μόνο που θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε είναι ότι μεταξύ μιας φιλελεύθερης δυτικής δημοκρατίας και του πιο επικίνδυνου ολοκληρωτισμού της εποχής, το δημοσιογραφικό κατεστημένο πάντοτε θα κάνει την λάθος επιλογή.
