Την Πέμπτη που πέρασε η Ευρωβουλή, με συντριπτική πλειοψηφία και μόνον κάποιες θλιβερές εξαιρέσεις εξέδωσε ένα ψήφισμα, με το οποίο καλούσε την Τουρκία να αφήσει ελεύθερους τους Έλληνες στρατιωτικούς που κρατά ομήρους. Το ψήφισμα αυτό, λογικά θα πάρει την θέση του δίπλα στα υπόλοιπα ψηφίσματα τα οποία αφορούν την πολιτική της Τουρκίας σε μια σειρά από ζητήματα, τα οποία ξεκινούν από φυλακίσεις ξένων υπηκόων, δημοσιογράφων και φτάνουν μέχρι την κατοχή της Κύπρου και της συμπεριφορά της γειτονικής μας χώρας έναντι των Κούρδων.
Εάν δεν καταλήξουν στον κάδο των αχρήστων, θα χρησιμοποιούνται πιθανώς για να σημειώνουν οι γείτονες στην πίσω πλευρά του χαρτιού τα ψώνια τους από τις γερμανικές εταιρείες πολεμικού υλικού. Και εάν αύριο τα «σπάσουν» με τους Γερμανούς ή οι Γερμανοί τα σπάσουν μαζί τους, απλά θα ψωνίζουν μέσω Ρωσίας, Πακιστάν ή και Κορέας (μιας χώρας με πρόσβαση σε τεχνολογίες αιχμής, που έχει ιδιαίτερη σχέση με την Τουρκία, λόγω της ιδεολογίας του παντουρανισμού, την οποία προωθούν οι συνεταίροι του Ερντογάν, Γκρίζοι Λύκοι). Και αυτό είναι το φυσιολογικό. Όσο και εάν μας αγαπάνε οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι – αρκετά για να υπογράφουν ψηφίσματα προφανώς – δεν μας αγαπάνε τόσο ώστε να έλθουν να πολεμήσουν για τις βραχονησίδες μας. Και εμείς -ας πούμε την αλήθεια- κάπου τόσο τους αγαπάμε. Γιατί δεν είδα πολλούς Έλληνες να σπεύδουν να υπερασπισθούν π.χ. την Κριμαία από τους Ρώσους ή τις γαλλικές βάσεις στο Μαλί.
Αυτοί που θα το κάνουν αυτό, που θα υπερασπισθούν τις βραχονησίδες μας είναι παλληκάρια σαν αυτά τα τρία, τα οποία βρέθηκαν στο φως της δημοσιότητας επειδή σήκωσαν μια σημαία σε μια από αυτές. Μέλη μάλιστα της εθνοφρουράς -οι εγγραφές στην οποία σύμφωνα με τα όσα πληροφορούμαι έχουν αυξηθεί τον τελευταίο καιρό, κάτι το οποίο αποδεικνύει ότι η ελληνική περιφέρεια έχει ακόμη άνδρες – οι οποίοι δέχθηκαν μια άνευ προηγουμένου επίθεση από την πολιτική ελίτ της χώρας αυτής. Και η οποία τους κατηγόρησε ότι «άσκησαν» εξωτερική πολιτική. Ας μην γελιόμαστε, το πρόβλημα δεν είναι η άσκηση «εξωτερικής πολιτικής» από πολίτες. Το πρόβλημα είναι ότι τα παλληκάρια αυτά «ξεβόλεψαν» την πολιτική ελίτ, η οποία ήθελε να παίξει το παιχνιδάκι του «κατευνασμού» της Τουρκίας, για ακόμη μια φορά, το οποίο άλλωστε κάποια επώνυμα μέλη της υποδείκνυαν τις προηγούμενες ημέρες σε εφημερίδες ως την μοναδική λύση.
Και απορώ βλέποντας ένα μεγάλο μέρος συναδέλφων να «αποθεώνουν» τους ευρωβουλευτές στις Βρυξέλλες που υπέγραψαν ένα κείμενο και να στήνει στην γωνία τους τρεις νέους, που, ως μέλη της εθνοφυλακής, θα είναι ίσως από τους πρώτους που θα βάλουν τα στήθια τους μπροστά στις τουρκικές σφαίρες.
