Είτε είναι «στημένο» το σκάνδαλο με επίκεντρο την Novartis, κάτι που θα κρίνει η δικαιοσύνη, είτε όχι πρέπει να αναλογιστεί κανείς ότι η τακτική που χρησιμοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απολύτως επικερδής για το ίδιο το κόμμα αυτό κάθε αυτό. Διότι εκτός από την γκαιμπελικής εμπνεύσεως προπαγάνδα που ασκεί του τύπου «πες, πες, πες και κάτι θα μείνει» φαίνεται ότι σε σύγκριση με την αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας ερμηνεύει την ιστορία της μεταπολίτευσης επιτυχέστερα. Απενοχοποιεί τους πολίτες στο επίπεδο των ευθυνών τους αφού την ανάγκη τους εκμεταλλεύτηκε το πολιτικό σύστημα τόσα χρόνια, και, κατά αυτόν τον τρόπο, είτε μεθοδευμένα είτε ευλόγως τους υπενθυμίζει συνεχώς ποιοι είναι οι πολιτικοί εκείνοι που ανήκουν στο παλαιό κατεστημένο. Εκ του αποτελέσματος αυτό γίνεται τώρα με την Novartis -δικαίως ή αδίκως δεν είναι η θέση μας να το κρίνουμε- αυτό έγινε με τους καναλάρχες όταν βρέθηκε σχεδόν το σύνολο της αντιπολιτεύσεως να διαφαίνεται ότι τους υποστηρίζει κοκ. Με λίγα λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ με επικοινωνιακές κινήσεις τέτοιου τύπου «υπενθυμίζει» αδιαλείπτως στην κοινωνία ποιος ανήκει στο «κατεστημένο» και ποιος υποτίθεται ότι εκπροσωπεί το «νέο». Και αυτή η τακτική θα συνεχίσει να αποφέρει καρπούς όσο η αντιπολίτευση ερμηνεύει τις εκλογικές της αποτυχίες ως ευθύνη του «ανώριμου λαού». Στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν ώριμοι και ανώριμοι πολίτες, όσο εξωφρενικό και εάν ακούγεται αυτό. Υπάρχουν πολίτες με ανάγκες, πολίτες με αιτήματα –ισχυρά ή ανίσχυρα, οργανωμένα ή ανοργάνωτα- και είναι η ευθύνη των κομμάτων να τους πείσουν. Εάν δεν τους πείσουν το πρόβλημα το έχει αυτός που δεν μπόρεσε να βάλει εαυτόν στην θέση του πολίτη και όχι ο πολίτης.
Δυστυχώς όμως η δημοκρατία της μεταπολίτευσης έχει εφυλιστεί σε μία κληρονομική ολιγαρχία με τριτοκοσμικά χαρακτηριστικά και βλέπει τους πολίτες αυτής της χώρας ως υπηρέτες της. Όταν λοιπόν οι άνθρωποι αυτοί, φεουδάρχες, γόνοι κλπ επιχειρούν να αντιμετωπίσουν τον κ. Τσίπρα ως πολιτικό που τα αποτελέσματα των ενεργειών του οδηγούν την χώρα σε τριτοκοσμική κατεύθυνση αντιλαμβάνεστε ότι δεν πείθουν. Διότι για να πείσεις πρέπει να λάμπεις διά του υποδείγματός σου. Και δεν λάμπουν. Διότι αντί να επιχειρούν έστω να προτείνουν τις θεσμικές εκείνες τομές που χρειάζεται η χώρα ο πρωθυπουργός τους παρασύρει συνεχώς σε ατέρμονες συζητήσεις περί διαφθοράς του παλαιού πολιτικού κατεστημένου, σε ιδεολογικές συγκρούσεις εκμεταλλευόμενος την ευατοφοβία ιδίως της κεντροδεξιάς και σε εθνικά ζητήματα όπως το Σκοπιανό στα οποία ουδείς στην αντιπολίτευση έχει ξεκάθαρη στάση ενώ η μία κυβίστηση διαδέχεται την άλλη.
Και όμως η χώρα δεν διαθέτει αυτόν τον ζωτικό χρόνο για να διαχειριστεί την κατάντια της φαυλοκρατίας. Η Ελλάδα χρειάζεται ριζική συναταγματική αναθεώρηση με ριζικό διαχωρισμό των εξουσιών με την δημιουργία συνταγματικού δικαστηρίου ως απαραίτητη προϋπόθεση. Η Προεδρική δημοκρατία θα αποτελέσει δε βάλσαμο για τον τόπο αφού άπαξ και ο Πρόεδρος εκλέγεται απευθείας από τον λαό τότε θα δύναται να διαλέξει ο ίδιος τις προσωπικότητες εκείνες που θα στελεχώνουν τα υπουργεία ενώ δεν θα μπορεί να επιλέγει βουλευτές διότι θα υπάρχει ασυμβίβαστο βουλευτού και υπουργού. Αυτό είναι απαραίτητο καθώς ο Πρόεδρος από την μία δεν θα ασχολείται με εσωκομματικά παιχνιδάκια ισχύος που θα του επιβάλλει η κοινοβουλευτική του ομάδα και από την άλλη δεν θα δίδεται το περιθώριο διά αυτού του τρόπου στους υπουργούς που θα απαγορεύεται να είναι και βουλευτές να μεταβάλλουν τα υπουργεία σε όργανα επανεκλογής τους. Αλλά και η βουλή έτσι θα απασχολείται μόνον με το νομοθετικό της έργο και δεν θα καθίσταται έρμαιο του εκάστοτε αρχηγού της κοινοβουλευτικής ομάδος υπό ένα καθεστώς κομματικής πειθαρχίας – ομηρίας.
Αυτές οι απολύτως απλές αλλά βασικότατες τομές στο πολιτειακό θα επιφέρουν τις απαραίτητες εκείνες τομές και αλλαγές όχι μόνον για να πάει η Ελλάδα ένα βήμα προς τα εμπρός αλλά και για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών απέναντι στους πολιτικούς κλείνοντας τοιουτοτρόπως την σαθρή μεταπολίτευση. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα όμως δεν προβαίνει σε αυτές διότι γνωρίζει πολύ καλά ότι εάν αποτελέσει διά των ενεργειών του τον καταλύτη αυτών των ιστορικών εξελίξεων οι περισσότεροι που αποτελούν μέρος του δύσκολα θα ξαναβρεθούν σε θέσεις εξουσίας.
