Είναι γεγονός ότι ο κόσμος της Οικονομίας είναι δυσνόητος για την πλειοψηφία των ανθρώπων της κοινωνίας μας. Ωστόσο γενικά δεν θα ήταν λάθος να πούμε ότι είναι ένας κόσμος που δομήθηκε επάνω στην Πίστη. Ακούγεται ωσάν κομμάτι θρησκευτικού περιεχομένου, αλλά έτσι είναι.
Αυτό που ο περισσότερος κόσμος αγνοεί, είναι ότι η Οικονομία καταρρέει πρωτίστως από την ψυχολογία χάους και ανασφάλειας. Ακούω συζητήσεις στα ΜΜΕ για το ΑΕΠ, τον πληθωρισμό κλπ, αυτά όμως αποτελούν μόνο δείκτες και όχι κινητήριες αιτίες ανόδου ή καθόδου της οικονομικής δραστηριότητας. Αντίθετα η Πίστη είναι μια τέτοια αιτία, αν όχι η βασική.
Ένα παράδειγμα θα δώσω αναφορικά με τις Τράπεζες. Τα χρήματα κανενός δεν υπάρχουν πραγματικά στην Τράπεζα. Μόνο ένα μικρό μέρος τους υπάρχει. Αν όλοι μαζί τρέξουμε στις Τράπεζες να πάρουμε τα λεφτά μας, θα έρθει Τραπεζική κατάρρευση και αυτό ονομάζεται με δύο λέξεις «Bank Run». Τι είναι αυτό που δεν μας κάνει σήμερα να τρέξουμε ταραγμένοι να «προλάβουμε» να βγάλουμε τα χρήματα μας από αυτή εμείς έναντι άλλων ανθρώπων; Φυσικά η απώλεια της ψυχολογίας του χάους. Η Τάξη δηλαδή που μας κάνει να έχουμε μια Πίστη στο Τραπεζικό Σύστημα, δηλαδή να το εμπιστευόμαστε (εμπιστεύομαι = εν+πιστεύω <- πίστη).
Ένα ακόμα σημαντικότερο παράδειγμα είναι αυτό της Οικονομικής Συναλλαγής. Όταν κάνουμε με έναν άνθρωπο μια συναλλαγή, που ακολουθείται από μια συμφωνία, ουσιαστικά εναποθέτουμε στην πίστη την εκπλήρωση αυτής της συμφωνίας και από τα δύο μέρη. Αν το ένα μέρος της αθετήσει εναποθέτουμε την πίστη μας αυτή στα δικαστήρια, τα οποία θα αποφασίσουν για το «δίκαιο» ή το «άδικο» των αιτημάτων μας, με την ελπίδα να μας δικαιώσουν (κάποια στιγμή έστω). Επομένως ακόμα και η Οικονομική Συναλλαγή πρωτίστως είναι θέμα Πίστης.
ΟΙ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΧΩΡΑ
Το παραπάνω μας δίνει ένα πολύ καλό δείγμα για το πώς θα έπρεπε να αντιλαμβανόμαστε την Κοινωνία συνολικά. Πόσο μάλλον την Οικονομία. Μας πονάει που τα παιδιά μας δεν έχουν δουλειές, η χώρα μας δεν έχει λεφτά και το γεγονός ότι το «όνομά» μας έχει λερωθεί διεθνώς, σαν πολίτες της χώρας αυτής όμως, τι αντίληψη έχουμε για την Πίστη συνολικά; Ποια είναι η συμπεριφορά μας σε όσα συμφωνούμε, και τι πίστη έχουν οι άλλοι σε εμάς;
Σύμφωνα με το παραπάνω παράδειγμα, όταν ένας επενδυτής έρχεται στην χώρα μας να δημιουργήσει θέσεις εργασίας, φόρους για το Κράτος και προϊόν προς εξαγωγή με αντίστοιχη εισροή συναλλάγματος, μας εμπιστεύεται τον πλούτο του, σε μια συμφωνία, στην οποία εμείς έχουμε ΗΘΙΚΑ δεσμευτεί ότι θα βγει κερδισμένος και μαζί του περιμένουμε αυτό να κάνουμε και εμείς έναντι τρίτων. Δυστυχώς για τον ίδιο τον επενδυτή (ίσως και για εμάς) δεν υπάρχει πουθενά κανένα δικαστήριο να μας επιβάλλει να του δώσουμε πίσω τις χαμένες του αξίες. Οπότε η Πίστη που του δίνουμε πρέπει να είναι πολύ ισχυρότερη ακόμα και από αυτή που δίνουμε ο ένας στον άλλον για τις καθημερινές συναλλαγές μας.
ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, Ο ΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ
Ωστόσο αντί για εξασφάλιση και την καλλιέργεια της μέγιστης εμπιστοσύνης στο πρόσωπο μας, αυτό που του δίνουμε είναι μια πληθώρα μηνυμάτων αλληλοσυγκρουόμενων, επονείδιστων πολλές φορές, και καθαρά μεροληπτικού χαρακτήρος. Ενώ από την μια η εκάστοτε κυβέρνηση προσπαθεί να δημιουργήσει ένα σύστημα που να τον αγκαλιάζει, η εκάστοτε αντιπολίτευση δημιουργεί ένα αίσθημα μη αποδοχής του, έως και εκδίωξης του.
Αυτό συμβαίνει με τις απειλές περί κατάργησης συμβάσεων, κρατικοποιήσεις κλάδων της οικονομίας, κατάργησης Νόμων, «αυστηροποίησης» πλαισίων, απειλές, δέσμευση διφορούμενων πολιτικών κλπ. Γενικά, τακτικές συνήθεις στο «σοσιαλιστικό» στρατόπεδο. Το κέρδος για την «σοσιαλίζουσα» αντιπολίτευση διπλό. Αφενός μέσω της δαιμονοποίησης του Κεφαλαίου αποσκοπούν σε θερισμό εκλογικής δύναμης από τον επονείδιστο και ιδιοτελή πολίτη (και θα εξηγήσω μετά γιατί τον αποκαλώ έτσι), αφετέρου αποτρέπουν την οποιαδήποτε επιτυχία της κυβέρνησης και αναμένουν να καρπωθούν την ίδια επιτυχία με το πέρασμα των ιδίων στην κυβέρνηση. Έτσι γκρεμίζεται η πίστη των επενδυτών και των Αγορών στην χώρα μας. Αυτοί απομακρύνονται και η χώρα μας δεν παράγει, έχει ανεργία και γενικά μαραζώνει μέρα με την μέρα.
Ο Πολίτης φέρει την δική του ευθύνη σε όλο αυτό. Έχει αποδειχθεί εκ των αποτελεσμάτων της εκλογικής διαδικασίας, ότι οι εν λόγω τακτικές χαίρουν πολιτικής επιβράβευσης στην κοινωνία μας. Δηλαδή εκείνος ο οποίος ακολουθεί τέτοια τακτική, αργά ή γρήγορα, ασχέτως οποιοδήποτε άλλου χαρακτηριστικού του, θα έρθει στην κυβέρνηση. Επομένως ο κάθε πολιτικός επιστήμονας θα είχε να συμβουλέψει τον κάθε πολιτικό αρχηγό να κάνει το ίδιο για να έρθει στην κυβέρνηση. Δηλαδή να επωφεληθεί του χάους που ο ίδιος δημιουργεί. Έχουμε μια αντίληψη ως πολίτες περί των επενδυτών και του κεφαλαίου, ωσάν να τα έχουν κλέψει αυτοί από εμάς τους ίδιους, να μας χρωστούνε κάτι και να πρέπει να τους κοροϊδέψουμε για να το αρπάξουμε, ή κάτι τέτοιο, προκειμένου να βελτιώσουμε χωρίς να κουραστούμε αναλόγως το βιοτικό μας επίπεδο. Ο Επενδυτής προφανώς έρχεται εδώ για να κερδίσει και μαζί του περιμένουμε να κερδίσουμε και εμείς. Οι κανόνες πρέπει να είναι σαφείς και η συμφωνία απαράβατη από όλους μας (κυβέρνηση, αντιπολίτευση, συνδικάτα, οργανισμούς, κρατικό μηχανισμό, πολίτες). Με την χώρα ολόκληρη κάνει την συμφωνία, όχι με τα πρόσωπο που κάθε φορά βρίσκονται στην κυβέρνηση.
ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
Τα αποτελέσματα φυσικά είναι ανάλογα της πράξεως μας και των πεποιθήσεων του λαού μας. Η Πίστη των Διεθνών Αγορών (κεφαλαίων και επενδύσεων) στην χώρα μας είναι ελάχιστη και βελτιώθηκε ελάχιστα τα τελευταία χρόνια. Αντίθετα με αυτό που η εκάστοτε σοσιαλίζουσα αντιπολίτευση περιμένει ουδέποτε θα έρθει και επί δικών της ημερών η Πίστη. Γιατί ενώ είναι κάτι που γκρεμίζεται εύκολα, χτίζεται μετά από πολλά χρόνια σαφούς πολιτικής και μηνυμάτων σοβαρότητας.
Σοβαρότητα. Μεγάλη λέξη και ακόμα μεγαλύτερη έννοια που αν δεν την είχες ως αντιπολίτευση δεν θα την έχεις σίγουρα ως κυβέρνηση και αν δεν την αποκτήσει ο λαός μας δεν θα την αποκτήσει ποτέ και η αντιπολίτευση και πάντα θα παλιμπαιδίζουμε σε έναν φαύλο κύκλο. Γιατί πάντα θα υπάρχει πρόσφορα εκλογικό έδαφος προς δρέψη αδαούς εκλογικής δυνάμεως.
Πρέπει κάποια στιγμή αυτός ο κύκλος να σταματήσει. Πρέπει να αρχίσουμε να αντιπολιτευόμαστε και να συμπολιτευόμαστε υπεύθυνα, κάνοντας στην άκρη τον περασμένο (και ξεπερασμένο εκ των εξελίξεων) κακό μας εαυτό. Πρέπει να γίνουμε άνθρωποι και πολίτες άξιοι εμπιστοσύνης όλων. Των Οικείων μας, του Κράτους μας, των Αγορών, των Επενδυτών. Μόνο τα ανήλικα παιδιά θέλουν κάτι και τους το χρωστάει όλος ο κόσμος. Οι ενήλικες το αποκτούν με δουλειά κόπο και κυρίως σοβαρότητα. Αυτή την ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ και την καλλιέργεια ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ πρέπει να αναδομήσει ο Συντηρητικός χώρος της χώρα μας και να την κάνει προμετωπίδα του. Αυτά είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο θα χτιστεί το καλό και καινούριο.
Προμηθέας Πυρφόρος
