Συνηθίζεται να ακούγεται στους διαλόγους μεταξύ πολιτικών στην χώρα αυτή το «όλοι πατριώτες είμαστε» ή το «δεν είσαι περισσότερο πατριώτης από εμένα». Εντελώς λάθος και τα δύο για μένα. Εγώ θεωρώ πολύ καλύτερους πατριώτες όσους από τους συμπολίτες μας το πρωί της Τετάρτης ξύπνησαν με ένα αίσθημα ντροπής. Ένα αίσθημα ντροπής για τα όσα έγιναν την Δευτέρα και την Τρίτη στην περιοχή των Ιμίων, τα οποία ίσως σε λίγο θα πρέπει και επισήμως να αρχίσουμε να τα αποκαλούμε… Καρντάκ. Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε το τι έγινε. Πιστεύω ότι όσοι έχουν φτάσει στις σελίδες τούτης εδώ της ιστοσελίδας γνωρίζουν καλά.
Θα σημειώσω λοιπόν ότι εκτός από το ότι εγώ θεωρώ όσους ντράπηκαν, καλύτερους Έλληνες, θεωρώ και ότι είναι η μαγιά πάνω στην οποία μπορεί να χτιστεί ένα καλύτερο μέλλον για την χώρα μας, εάν υπάρχει κάτι τέτοιο.
Σύμφωνα με κάποιες μελέτες το συναίσθημα της ντροπής αποτελεί κομμάτι ενός εξελικτικού μηχανισμού, ενός μηχανισμού επιβίωσης. Και αντίθετα με το τι πιστεύουν κάποιοι η ντροπή δεν είναι κακή ως συναίσθημα αλλά είναι ένας μηχανισμός άμυνας, όπως ο πόνος, που ως σκοπό έχει να μας βοηθήσει να «διορθώσουμε» κάτι σε κάποια άσχημη κατάσταση. Όπως η λειτουργία του πόνου είναι το να μας εμποδίζει να καταστρέφουμε τους ιστούς μας η λειτουργία της ντροπής είναι το να μας εμποδίζει να βλάπουμε τις «κοινωνικές σχέσεις μας» ή να μας ενθαρρύνει να επανορθώσουμε κάποιο λάθος, αναφέρεται στην ίδια έρευνα.
Και αυτό είναι που χρειάζεται. Εάν δεν υπάρξει καταρχάς η ντροπή δεν μπορεί να έλθει η αλλαγή πορείας. Και αυτή η ντροπή θα πρέπει να μας καίει. Να μας κάνει να χαμηλώνουμε τα μάτια. Να σκεφτόμαστε τους κομπασμούς του Ερντογάν και των συμβούλων του τις ημέρες αυτές και να κοκκινίζουν τα μαγουλά μας. Να αισθανόμαστε τα μηλίγγια μας. Να το παίρνουμε προσωπικά, ως προσωπική προσβολή για εμάς και για την οικογένειά μας.
Γιατί αν νοιώθουμε όλα τα παραπάνω, σημαίνει ότι δεν έχουμε απονευρωθεί τελείως. Ότι δεν ζούμε σε ένα limbo όπου δεν υπάρχει παρελθόν και μέλλον. Και σημαίνει ότι όχι μόνον αναλαμβάνουμε την ευθύνη που μας αναλογεί αλλά και ότι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε τα όσα έγιναν. Και αυτή η ντροπή πρέπει να είναι το μόνιμο βάρος στους ώμους μας, μέχρι να καταφέρουμε να απαλλαχθούμε από αυτήν. Όχι να την ξεχάσουμε.
Ας χρησιμοποιήσουμε λοιπόν την ντροπή που θα πρέπει να νοιώθουμε μετά το βράδυ της Τρίτης. Ας πνιγούμε σε αυτήν και ας την μεταδώσουμε και στους γύρω μας. Γιατί μόνον μέσα από αυτή μπορεί να προκύψει μια αλλαγή αρκετά δυνατή για να αλλάξει την από ό,τι φαίνεται προδιαγεγραμμένη πορεία της πατρίδος μας.
