Συγκλονιστική η έκθεση του ΟΑΣΑ, που δημοσιεύθηκε το Σάββατο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, σύμφωνα με την οποία, μόνον ένας στους είκοσι επιβάτες των οδικών συγκοινωνιών «κτυπάει εισιτήριο». Αυτό έχει σημαντικές οικονομικές επιπτώσεις για τις οδικές συγκοινωνίες, οι οποίες βλέπουν τον στόλο τους να συρρικνούται και τα δρομολόγια να αραιώνουν, την ώρα που η κρίση αναγκάζει όλο και περισσότερους πολίτες να εγκαταλείψουν το αυτοκίνητό τους και να χρησιμοποιούν τις δημόσιες συγκοινωνίες.
Με βάση αυτά τα δεδομένα, σύμφωνα με το εν λόγω δημοσίευμα, ο ΟΑΣΑ προχωρά σε εντατικοποίηση των ελέγχων. Είναι όμως οι έλεγχοι η μοναδική λύση στο πρόβλημα ή μήπως υπάρχει και μία άλλη ανάγνωση.
Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των επιβατών που χρησιμοποιούν τις οδικές συγκοινωνίες, τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ δηλαδή, αποσκοπεί στην μετεπιβίβαση σε κάποιο μέσο σταθερής τροχιάς, κυρίως το μετρό. Πρέπει ως εκ τούτου να θεωρείται δεδομένο, ότι μεγάλο μέρος των επιβατών που «συλλαμβάνονται» ως λαθρεπιβάτες σε λεωφορεία ή τρόλει, να μην έχει πραγματικό κίνητρο για τη μη αγορά εισιτηρίου, καθώς οι κλειστές είσοδοι στο μετρό επιβάλλουν την αγορά εισιτηρίου. Πώς όμως μπορεί κανείς να προμηθευθεί εισιτήριο, όταν π.χ. στην παραλιακή διαδρομή από τον Πειραιά μέχρι τη Βουλιαγμένη ή τη Βάρκιζα δεν υπάρχει ούτε ένα σημείο πωλήσεως. Μέχρι την καθιέρωση του νέου συστήματος αγοράς και επικυρώσεως εισιτηρίων υπήρχε η δυνατότητα να προμηθευθεί κανείς το εισιτήριό του, πέραν των σταθμών του μετρό και σε οποιαδήποτε στάση του τραμ. Πλέον, τα ηλεκτρονικά εκδοτήρια στα τραμ είναι αχρηστευμένα και για οποιονδήποτε ευρισκόμενο στο λεγόμενο «παραλιακό μέτωπο» η προμήθεια εισιτηρίου είναι αδύνατη, καθώς δεν υπάρχουν εναλλακτικά σημεία πωλήσεως εισιτηρίων.
Κάτοικοι, κυρίως των Νοτίων Προαστίων, της Αθήνας διαμαρτύρονται έντονα, καθώς αφενός η οικονομική δυστοκία του ΟΑΣΑ οδηγεί σε αραίωση των δρομολογίων και αφετέρου, διότι στις αραιοκατοικημένες οικιστικές περιοχές του παραλιακού μετώπου είναι αδύνατη η προμήθεια εισιτηρίου. Αυτό ήταν ανέκαθεν πρόβλημα για τη μετακίνηση με λεωφορείο και η λύση είναι μία: Η δυνατότητα αγοράς εισιτηρίου εντός του λεωφορείου από τον οδηγό. Το μέτρο αυτό είχε εφαρμοστεί για μικρό διάστημα κατά την περίοδο της ιδιωτικοποιήσεως των οδικών συγκοινωνιών επί Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και καταργήθηκε αμέσως μετά, με την ανάληψη της εξουσίας από τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1993, λόγω των αντιδράσεων των οδηγών. Σε οποιοδήποτε άλλο μέρος της Ευρώπης ωστόσο, η πώληση εισιτηρίων γίνεται και από τους οδηγούς, ειδικά εκεί όπου δεν υπάρχουν ηλεκτρονικοί ή φυσικοί πωλητές στις στάσεις.
Η εντατικοποίηση των ελέγχων πρέπει να θεωρηθεί μάλλον υστερόβουλη και με εισπρακτικούς σκοπούς ενέργεια, καθώς η μόνη απάντηση που η εν λόγω υπηρεσία μπορεί να δώσει στο ερώτημα «και πού να βρω εισιτήριο;» είναι «ας πρόσεχες». Η λύση στην αντιμετώπιση των οικονομικών προβλημάτων του ΟΑΣΑ είναι σαφέστατα η διάθεση εισιτηρίων εντός των λεωφορείων και των τρόλεϊ και το οικονομικό όφελος θα ήταν τέτοιο που ενδεχομένως να επέτρεπε και την απασχόληση εισπρακτόρων. Διαφορετικά, πρέπει να τοποθετηθούν στα λεωφορεία αυτόματοι πωλητές, όπως επίσης κάποτε υπήρχαν στα θρυλικά IKARUS.
Ο αρμόδιος Υπουργός, ο κ. Καραμανλής θα πρέπει να λάβει δε σοβαρά υπ’ όψιν του ότι τα μέσα συγκοινωνίας πρέπει να είναι προσβάσιμα για όλους και να μην τα στερούνται κάποιοι με βάση μία ταξική λογική που συνοδεύει τον τόπο διαμονής τους. Μόνο να κερδίσει θα είχε ο ΟΑΣΑ από αυτό.
