Ο λαϊκισμός ως μία μορφή πολιτικής ιδεολογίας αντιπαραβάλει τα συμφέροντα και τις επιθυμίες της μάζας του λαού ενάντια στις ελίτ. Το λεξικό Cambridge ορίζει το λαϊκισμό ως «πολιτική ιδέα και δράση που στοχεύει στην αντιπροσώπευση των επιθυμιών και των αναγκών του απλού λαού».
Η σημερινή πολιτική κατάσταση στην χώρα μας έχει ως κύριο χαρακτηριστικό την δημιουργία ενός διακομματικού “τράστ” (κατά την κομμουνιστική ορολογία) μεταξύ των κομμάτων που βρίσκονται κοντά σε θέσεις εξουσίας.
Αυτή η “διακομματική” συμφωνία εκτείνεται σχεδόν στο σύνολο των σοβαρών πολιτικών ζητημάτων. Από το ζήτημα της οικονομίας, όπου ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ διαφωνούν μόνον στο ποιός κάνει καλύτερη εφαρμογή των οδηγιών που έρχονται απ’ έξω- έως την δημιουργία ενός πολυπολιτισμικού κράτους μέσω της εισαγωγής μεταναστών και την μετατροπή της ελληνικής κοινωνίας μέσω της κατεδάφισης παραδοσιακών θεσμών.
Τις τελευταίες ημέρες γινόμαστε μάρτυρες μιας αντίστοιχης σιωπηλής συμφωνίας στο ζήτημα του ονόματος των Σκοπίων.
Αυτή η συμφωνία εκτείνεται σχεδόν ολοκληρωτικά σε μια σειρά ζητημάτων, όπου τα πολιτικά κόμματα στην πλειονότητά τους βρίσκονται αντιμέτωπα με το “λαϊκό αίσθημα”. Ένα αίσθημα που έχει επανειλημμένα καταγραφεί σε πλήθος δημοσκοπήσεων και ερευνών, που έχουν δει το φώς της δημοσιότητας.
Υπάρχει λοιπόν στην σύγχρονη πολιτική ζωή της χώρας ένα “ρήγμα” ανάμεσα στο λαίκό αίσθημα και στο “τράστ” των πολιτικών κομμάτων. Ρήγμα το οποίο επιχειρείται να καλυφθεί με την αρωγή του συνόλου των ελληνικών ελίτ. Τις πολιτικές, τις ακαδημαϊκές ελίτ, τις δημοσιογραφικές και ακόμη και τις καλλιτεχνικές. Εάν κάποιος από αυτούς τους κύκλους τολμήσει να εκφέρει διαφορετική άποψη, η καλύτερη περίπτωση είναι να χαρακτηριστεί “λαϊκιστής”. Επειδή τολμά να εκφράζει το “λαϊκό αίσθημα”.
Και δεν κατηγορούνται ως “λαϊκιστές” αυτοί οι οποίοι κάνουν ρουσφέτια, αυτοί που τάζουν επιδοματικές πολιτικές και αυτοί που αποφεύγουν να τοποθετηθούν με ειλικρίνεια σε θέματα με πολιτικό κόστος.
Οι Έλληνες πολίτες όπως και εάν αυτοπροσδιορίζονται έχουν μια σωστή ηθική, συντηρητική πυξίδα. Γι’ αυτό και σε όλες σχεδόν τις έρευνες παρουσιάζονται ως ένας από τους πιο συντηρητικούς λαούς στην Ευρώπη.
Ως εκ τούτου, αυτό που χρειαζόμαστε είναι περισσότερος λαϊκισμός. Λαϊκισμός που θα μεταφέρει την άποψη των πολιτών στην πολιτική εξουσία, η οποία εμφορείται από ένα πνεύμα ελιτισμού. Ελιτισμός που εν μέρει δικαιολογείται και από την αποκοπή τους από την πραγματική κοινωνία, καθώς τα στελέχη τους παράγονται εντός των κομματικών σωλήνων.
Παραδείγματα ενός “σύγχρονου” και συνάμα σοβαρού λαϊκισμού υπάρχουν πολλά αυτή την στιγμή στην Ευρώπη.
Είναι σχεδόν όλα τα κόμματα τα οποία εκφράζουν την αντίθεση στην μετανάστευση, την αντίθεση στην περαιτέρω μεταφορά εξουσιών στις Βρυξέλλες και ούτω καθ’ εξής. Τα οποία όπως φαίνεται από τις μέχρις στιγμής εξελίξεις σε λίγο θα είναι κυβέρνηση και στην γειτονική μας Ιταλία.
