Είναι αστείο, γκροτέσκο, αλλά χιουμοριστικό * , με πέντε κουταλιές μπαρόκ, και τρείς κοφτές εστέτ, για μόνο ένα φλιτζάνι καφέ(!), κατάποση όσο και ο χρόνος που ανθίστασαι στο βιασμό της λογικής σου. Υπερχειλής πολυλογία, μανιχαϊσμός και πολτοποίηση, εξομοίωση των διαφορετικών, νέα υποδούλωση. Αυτή τη φορά – όχι εντός των τοιχών, αυτό είναι κλισέ, οιονεί βαρύγδουπο – μέσα μας, στον ανθρωπότυπο που καθείς κουβαλά σαν φορτίο και πάσχει να το προσφέρει, αν το προσφέρει, στους άλλους. Εσάνς καβουρδισμένης μαύρης ζάχαρης και λίγο καφέ για τονωτικό. Η πολιτική ορθότητα είναι novisMarxism, είτε βουλήσει οράσθαι, είτε μη λογίζεσθαι. Παρακάτω.
Υπάρχουν κοινά με τον πρωτότοκο (μαρξισμό), κροκοδείλια δάκρυα για τους αδικημένους της ζωής, ζήτηση χωρίς ποτέ προσφορά (oh darling ο οικονομικός νόμος;) πακτωλού δικαιωμάτων, απαίτηση εξομοίωσης – είδει φορολαγνίας – χωρίς ποτέ να αγγίξει την τσέπη τους (μόνο για άλλους δηλαδή, αντίστροφος χρυσαυγιτισμός –μόνο για Έλληνες- ) και όνειρο η σκληρή εργασία σε κάποια πολυεθνική με γόητρο για να πουλιέται το τουπέ ξιπασμένης δοκησίσοφου με σπουδές στην Εσπερία. Όμως δεν έχει σημασία, γιατί και πάλι το «φαίνεσθαι» μετράει. Κανένας τόμος αντεπιχειρηματολογίας δεν θα αντικαθιστούσε τη δύναμη του παραδείγματος της Del Ray με τη vita speculativa που διήγαγε ή διαγάγει ∙ καταφατική ύπαρξη του Θεού. Τσάι και περισυλλογή. Πρώτο Uppercut.
Αλλά και τι να λέει αυτό στη θολοκουλτούρα; Ο Ron Paul θα μπορούσε να το επεκτείνει. Δεν ακούγεται από ώτα ευήκοα εκ των «άλλων». Κι όμως, ήταν ο Gabrielle-Suzanne Barbot de Villeneuve, μέλος της παρισινής αριστοκρατίας που διετύπωσε κάμποσα χρόνια πριν, το πρόβλημα της υπεραξίας του εργάτη στον καπιταλισμό. Φυσικά conservative και δεύτερο Uppercut. Αλλά κι αυτό δεν έχει νόημα, εφόσον δεν είδε ούτε ένας από τους άλλους την πορεία εκείνου του MaxEastman, του φανατικού κομμουνιστή που είδε το τέρας από κοντά στις παγωμένες πέτρες της Τρίτης Ρώμης, πίνοντας σκέτη βότκα (για να ξεχάσει μάλλον), και γυρνώντας πίσω στη γη της Ελευθερίας μετεστράφη σε φανατικό καπιταλιστή. Τρίτο Uppercut. Δεν έχουν σημασία αυτά. Εδώ ακόμα και να δείς το πρόβλημα, παραμένεις μαρξιστής – ή κατά τον νεολογισμό «πολιτικά ορθός» – μήπως και σε λοιδορήσουν για προδοσία. Ένα αόρατο τοτέμ, μία Χρυσηίδα εκκωφαντικά όμορφη για επιφανειακές σχέσεις, υφέρπει στο αντιληπτικά οντολογικό χωροχρόνο μας επηρεάζοντας βάναυσα την αιτιοκρατία της σκέψης όπως αναλώνεται στην εκφορά των λέξεων. Εννοείται πολιτική ορθότητα.
Ο «κατά συνήθεια» επονομαζόμενος προπάτωρ του δόγματος της «πολιτικής ορθότητας» μας διεμήνυσε κατηγορηματικώ τω τρόπω πως ο υλισμός υπολανθάνει στις ανθρώπινες σχέσεις. Οι αχρείοι, βέβαια, δεν το βλέπουν, λέει. Καταστρατήγησε τον έρωτα, τη φιλία, τη συντροφικότητα, τον ευγενή σεβασμό, την αριστοκρατική αυταπάρνηση για ανώτερα αγαθά όπως το έθνος, το νόημα των «ηρώων». Δεν αξίζουν όλα αυτά μας είπε, γιατί επικουρούν τον διαχωρισμό των τάξεων. Μηδενισμός. Στην κομμουνιστική κοινωνία θα υπάρχουν τα παραπάνω αυθεντικά. Ας γίνετε κομμουνιστές! Θα τα πάρουμε σαν δεδομένο (ωω νταρλινγκ γιου αρ σόου γουόντερφουλ).
Είμαστε λοιπόν κομμουνιστές. Η δυναμική μιας κομμουνιστικής κοινωνίας στην αυτορυθμισμένη αυτοσυντήρηση του ατόμου τον καθιστά πλήρως αυτεξούσιο. Αν λοιπόν ισχύει αυτό, οι άνθρωποι δεν θα έρχονται σε επαφή υλιστικά αλλά βάσει κουλτούρας, πνευματικότητας και των λοιπών ευγενών κινήτρων διεύρυνσης οριζόντων που λένε και στα σχολεία της χώρας μας (ιτς σόου πέρφεκτ…). Η κατάσταση αυτή προσωπικής ανεξαρτησίας τονώνει στον απόλυτο βαθμό τον εγωισμό που θέλαμε να σκοτώσουμε γινόμενοι κομμουνιστές. Κανείς όντας τέλειος, δεν θα «κάνει ένα βήμα πίσω», δεδομένου πως στην κομμουνιστική ουτοπία οι υπάρχουσες σταθερές δεν υφίστανται, και οι καθημερινές ανάγκες έχουν καλυφθεί από τον υπερ-άνθρωπο. Ο Μάρξ σκοτώνει τον σολιψιστικό υλισμό αντικαθιστώντας τον με τον πιο αποκρυσταλλωμένο και καθαρό εγωισμό, αυτόν που σε υποτάσσει στη δουλεία της ύβρεως απέναντι στον Δημιουργό. Πάμπλο Εσκομπάρ.
Είτε ο Κάρολος δεν ήταν σοβαρός όταν το έγραφε, είτε εγκλωβίστηκε στο άτοπο που δημιούργησε καθώς άνοιγε το πακέτο που έφερε ο Ένγκελς εκείνη την ώρα, σταμάτησε για να πεί «δύο κουβέντες», και λησμόνησε την λύση που όφειλε να μας δώσει. Αν ζούσε στην ΕΕ δεν θα άντεχε να πληρώνει τους φόρους του καπνού που αρειμανίως φούμαρε(!), και σήμερα ακόμα κάποιοι είναι μαρξιστές εμπνεόμενοι από το ευρωπαϊκό κεκτημένο, την ώρα που ο Μαρξ δεν θα ήταν. (γιου μπικέημ α φάσιστ, νόου τοκ γουίθ γιου ενυμορ κράπ) Μάλλον το πρώτο Direct.
Ο ψυχολογικός εξαναγκασμός ανοχής στην διαφορετικότητα, δημιουργίας συνειδήσεως φορολογικής, αποξένωσης από την νοηματοδοτούσα παράδοση, φόνου στον ελεύθερο επαγγελματία και την μικρή επιχείρηση του χωριού, χάριν μίας υπαλληλικής θέσης σε πολυεθνική, η πολτοποίηση ανθρώπων, προσωπικοτήτων, λαών, μπερδεμένων σε ένα καφενείο που ουδείς μιλάει την ίδια γλώσσα με τον άλλον για τα μάτια ενός στείρου οικονομισμού, ακύρωσης της ατομικής ευθύνης επί της κοινωνικής συνθετότητας, αδιαλλαξία γνώμης πέραν της strictο sensu υπαλληλικής αρμοδιότητας (δε ρεφερεντουμς ντιβάιντ πιπλ, δεαρ ιζ ονλυ ουαν σολουσιον), ληστεύουν τα αγαθά της πολύπλευρης ανθρώπινης ύπαρξης. Όλα είναι ρυθμισμένα. Σαν το χρηματοκιβώτιο του Scroodge. Χαιρετάς τους πλέον «πολίτες του κόσμου» στο break και οράς το πορτρέτο Dorian Grey. Ο αληθινός Dorian υπάρχει μόνο στο instagram, μετά από 8 ώρες photoediting και αν… η αλήθεια, δεν υπάρχει αλήθεια, μόνο η δική τους…
Η εμμονική προσύλωση στον παραδοξολογικό οικονομισμό μιας νέας κάστας, αυτής της πεφωτισμένης Ελίτ, που defactoαρνείται τη δημοκρατική διαφορετικότητα και επιδιώκει τη μαζοποίηση συναισθημάτων, γνωμών, πράξεων και αντι-πράξεων, υποτιμά τη μέση οικογένεια – Cindy Crawford∙ πρώτα «μάμα» στο βιογραφικό της και μετά τα υπόλοιπα…(σόου ντιστάστινγκ φορ μπιζνεσς γούμαν?) – και εξαίρει την ασυδοσία της ομοφωνίας ως μη συμφωνίας, με τα λεφτά που της προσφέρουν αυτοί οι ίδιοι που φαλκιδεύει, υποδαυλίζοντας την ευθανασία των ως κανονικών ανθρώπων, οι οποίοι ενίοτε μισούν, αγαπούν, προτιμούν, απορρίπτουν, αισθάνονται, αξιολογούν, ενυλώνει το πιο απρεπές είδος φασισμού, έναν σκαλισμένο στα μύχια κάθε καρδιάς Λεβιάθαν ή Βόλντεμορτ που μόνο η αγάπη για τον κόσμο όπως τον ξέρουμε μπορεί να νικήσει με προσωπικό αγώνα, όχι πορείες, όχι διαδηλώσεις, όχι κενόλογο, κενότοπο, κυνικό «φαίνεσθαι».
«Γίνηκαν μωρέ κάτι πρώην κατσαπλάδιες κύριοι θάρρεις κοστουμάτοι γραμματιζούμενοι δήθεν, και κυβερνούν τους αληθινούς κυρίους με τα λεφτά των αληθινών κυρίων». Και κάπως έτσι, με λίγο ντόρο, γιατί οι άνθρωποι γελούν, δεν διαμαρτύρονται μόνο, θα οργανωθεί η ήδη υπάρχουσα σιωπηλή πλειοψηφία, που λένε και ξαναλένε οι… «λαϊκιστές». Cross, hook, direct, knock out, Mike Tyson.
* «χιούμορ» είναι η απόδοση στην Νεοελληνική γλώσσα της λέξης «χυμόρ» (ηλειακή διάλεκτος) ή χυμός, που σημαίνει ήδυσμα, δηλαδή αίσθημα τέρψης. Οι Λατίνοι το έγραφαν humor, εκ του οποίου το πήραν και οι ‘Αγγλοι, με την αρχαιοελληνική προφορά που το υ προφέρεται ου ή ιου. Πρόκειται επομένως για ελληνικότατη λέξη, και ουχί δάνειο από την αγγλική, όπως συχνά λέγεται.
