Την Πέμπτη που μας πέρασε ήταν η παγκόσμια ημέρα κατά της βίας κατά των γυναικών. Ήταν ακόμη και η εορτή της Αγίας Αικατερίνης.
Μου έκανε εντύπωση πώς σε κανένα από τα πάμπολλα – τυποποιημένα μηνύματα – που διάβασα από όσους έχουν πρόσβαση στον δημόσιο διάλογο δεν υπήρχε ούτε μια αναφορά στην αγία. Αυτό διότι η Αγία Αικατερίνη ήταν σύμφωνα με την χριστιανική παράδοση, μια πολύ μορφωμένη γυναίκα, η οποία έπεσε θύμα όχι απλά βίας αλλά βασανιστηρίων.
Σύμφωνα με την παράδοση, η Αγία Αικατερίνη, κόρη αριστοκράτη έτυχε μεγάλης μόρφωσης και ήταν κάτοχος της λατινικής γλώσσας και της ελληνικής φιλολογίας. Σπούδασε φιλοσοφία και ρητορική και πολλές ξένες γλώσσες της εποχής της. Μορφωτικό επίπεδο κατά πολύ ανώτερο του μέσου όρου των ανδρών της εποχής δηλαδή.
Έχουμε λοιπόν μια αφήγηση, κεντρική του χριστιανισμού, για μια γυναίκα, όχι απλά «ίσης» αλλά ανώτερη πολλών ανδρών κατά την διάρκεια της ζωή της, που τελικά φτάνει στο ανώτατο επίπεδο που μπορεί να φτάσει άνθρωπος, αυτό της αγιότητας. Της προσέγγισης δηλαδή του θείου. Αυτό το θύμα βίας, όπως και πολλά άλλα πριν περίπου 1500 – 1600 χρόνια, το πήρε ο Χριστιανισμός και το ανύψωσε τόσο ώστε να κατέχει κεντρική θέση σε πλήθος χώρων λατρείας, να αποτελεί υπόδειγμα πολύ πριν τα «me too». Έτσι και ενσωματώνοντας ψήγματα της ελληνικής προϋπάρχουσας ηθικής, τέθηκαν τα θεμέλια του δυτικού ανθρωπισμού που ήταν αυτός που έβαλε τέλος σε φαινόμενα όπως αυτό της δουλειάς, ενώ αυτή συνεχίζετο να ασκείται εκτός δύσης.
Ήταν αυτό το χριστιανικό αφήγημα, βασισμένο στο καθ’ εικόνα και καθ’ομοίωση που μετατρέπει κάθε πρόσωπο σε μικρογραφία του θεού, που έθεσε τα θεμέλια της ισότητας.
Κανείς όμως δεν θεώρησε αναγκαίο στο μήνυμα του να αναφερθεί στις χριστιανικές ρίζες τουανθρωπισμού. Κάτι τέτοιο λογικά θα κάνει «τζίζ» για τις άθρησκες ελίτ.
Αντιθέτως τα κλισέ που ακούσαμε αλλά κυρίως οι προσπάθειες για να αλλάξει η γλώσσα μας καταδεικνύουν το πώς ο “ανθρωπισμός” που πρεσβεύεται δεν είναι τίποτε άλλο παρά προκάλυμμα για την επίθεση στην παράδοση και την απορρύθμιση των παραδοσιακών σχέσεων που είναι το ζητούμενο.
«Γυναικοκτονίες», «έμφυλες βίες» και όλοι οι υπόλοιποι νεολογισμοί έρχονται στον δημόσιο λόγο με μοναδικό σκοπό να υποδειχθεί ως ένοχος όχι αυτός που διέπραξε κάποιο έγκλημα, αλλά η παράδοση και η κανονικότητα.
Οι παγκόσμιες ημέρες κάθε είδους που πλέον έχουν φτάσει σε αριθμό τέτοιο που αδυνατεί κανείς να τις παρακολουθήσει δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι γιορτές της θρησκείας της εκκοσμίκευσης που θέλει να αντικαταστήσει την θρησκεία στην Δύση. Δεν αποτελούν τίποτε άλλο παρά μια προσπάθεια να αντικατασταθούν οι γνώριμοι, οικείοι «άγιοι» και οι μέρες εορτής τους, που εκτός από εορταστικό έχουν και ηθικοπλαστικό χαρακτήρα.
