Λαϊκή Δεξιά, φιλελεύθερη δεξιά, ακροδεξιά. Αυτοί είναι οι «γνωστοί» όροι οι οποίοι χρησιμοποιούνται για να «περιγράψουν» τις τάσεις της δεξιάς στην χώρα μας. Έχω όμως την τύχη να μιλάω με ανθρώπους οι οποίοι δεν βρίσκονται εντός του πολιτικού στίβου, οι οποίοι είναι αποστασιοποιημένοι από τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις. Όχι γιατί θεωρούν τους εαυτούς τους ιδιώτες αλλά γιατί είναι εντελώς απογοητευμένοι. Μια πρόχειρη ματιά στα αποτελέσματα των εκλογών του 2012 και του 2015, με έμφαση στους καθαρούς αριθμούς ψηφοφόρων των δεξιών κομμάτων θα σας πείσει ότι αυτοί οι απογοητευμένοι είναι πολύ μεγάλος αριθμός. Εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που το 2012 είχαν ψηφίσει κόμματα της Δεξιάς, αποφάσισαν το 2015 να μην το επαναλάβουν. Και χωρίς η ψήφος τους να πήγε κάπου αλλού. Έτυχε να μιλήσω με κάποιους από αυτή την κατηγορία. Οι λόγοι που δεν πήγαν να ψηφίσουν ήταν αρκετά απλοί. Ήταν ότι δεν μπορούσαν με «καθαρή καρδιά» να ρίξουν την ψήφο τους ούτε στην Νέα Δημοκρατία αλλά ούτε και στην Χρυσή Αυγή. Για διαφορετικούς λόγους για το κάθε κόμμα. Όμως με μοναδικό κριτήριο την «ηθική» τους. Είναι οι άνθρωποι που θεωρούν πιο σημαντικό από το «μείγμα οικονομικής πολιτικής» το να θεωρούν ότι στηρίζουν ανθρώπους που είναι τίμιοι, που είναι ειλικρινείς. Που δεν υποκύπτουν στην «πολιτική σκοπιμότητα», που δεν λέν άλλα και κάνουν άλλα, που δεν «κλείνουν το μάτι πονηρά» στους ψηφοφόρους όταν λένε κάτι που… δεν το εννοούν.
Ο χάρτης της Ευρώπης αλλάζει. Ήταν θέμα χρόνου το να συμβεί αυτό. Οι χρεωκοπημένες πολιτικές της «γενιάς του ‘68» (από τον Γαλλικό Μάη του ’68) ή της δικής μας «γενιάς του Πολυτεχνείου) το μόνο που απέδωσαν στην σχεδόν πεντηκονταετή κυριαρχία τους ήταν το να φορτώσουν με χρέη τις επόμενες γενιές, να δημιουργήσουν μια τρομακτική κοινωνική πίεση προς την μεσαία τάξη και να πλημμυρίσουν τις πόλεις της Ευρώπης με ανθρώπους που ουδεμία σχέση έχουν με τις αξίες και τον τρόπο ζωής των μέχρι τώρα κατοίκων της. Το αποτέλεσμα της εφαρμογής 50 ετών αριστερίστικων πολιτικών, από αριστερά και κατ’ όνομα δεξιά κόμματα είναι το εκρηκτικό κοκτέιλ που βιώνουμε σήμερα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ορίζει όποιον διαφωνεί μαζί του ως ακροδεξιό. Εάν αυτή η τακτική και άποψη σου φαίνεται ως μια γελοία προπαγανδιστική θέση τότε δύο πράγματα συμβαίνουν. Καταρχήν είσαι ένα λογικά σκεπτόμενο άτομο και κατά δεύτερον δεν τηρείς του κανόνες κατανόησης της πραγματικότητας που χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ. Σε αυτή την περίπτωση, όπως και στις περισσότερες άλλες, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει τίποτε το διαφορετικό από το να επαναχρησιμοποιεί την εργαλειοθήκη του μεταπολιτευτικού κατεστημένου.
Όλα για το λαό. Έτσι μας τάζουν. Και μας ταΐζουν ψευδείς ελπίδες για μια κοινωνία που θα προσεγγίζει περισσότερο την ουτοπική έννοια της «δικαιοσύνης». Αυτά προεκλογικά. Τότε που μας έχουν ανάγκη. Εμάς και την ψήφο μας. Την προσωρινή εμπιστοσύνη μας θέλουν. Μετά έχουν τέσσερα χρόνια μπροστά τους και αδιαφορούν. Ξέρουν πως η μνήμη μας δεν είναι και η καλύτερη. Και ελπίζουν πως δε θα θυμόμαστε όλα όσα κάνουν και επηρεάζουν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις μας, χωρίς να μας δίνεται η δυνατότητα να εκφραστούμε.
Σε ολόκληρη την Ευρώπη, αυτό που στο παρελθόν ονομάζαμε σοσιαλδημοκρατία πνέει τα λοίσθια. Μετράει ώρες μέχρι να βρεθεί και οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο γνωστός κ. Φίλης, θα δηλώσει ότι για την συμφωνία με τους Σκοπιανούς είναι « η μέρα που περίμενε όλη η αριστερά.» Ενώ ένας άλλος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Σέλτσας, δήλωσε ότι με την συμφωνία «Οι αγώνες της Αριστεράς βρήκαν διέξοδο με την υπογραφή της συμφωνίας, είναι μεγάλη στιγμή για εμένα και όλη την Αριστερά». Κι αν δεν πιστεύετε τον κ. Σέλτσα ότι η αριστερά έχει κάνει αγώνες για το συγκεκριμένο θέμα, να σημειώσουμε ότι ο κ. Σάλτσας είχε προσφύγει εναντίον της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για αναγνώριση “μακεδονικής” μειονότητας στην Ελλάδα. Είναι ο ίδιος βουλευτής που χορεύει ακούγοντας το σκοπιανό τραγούδι «Μακεδόνων του Αιγαίου», «που καλεί τους «Μακεδόνες» να μην ξεχνούν την «αλύτρωτη» «Αιγαιακή Μακεδονία», τη «γη των προγόνων τους».
Η αμελλητί εκχώρηση του ονόματος της «Μακεδονίας» εκ μέρους της παρούσης κυβερνήσεως, συνιστά ανυπερθέτως απαράγραπτο έγκλημα εσχάτης και ατιμωτικής προδοσίας στην συνείδηση του Ελληνικού λαού, όπου μία δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, με δεδηλωμένο ανθελληνικό μένος, λαμβάνει ευθέως μία απόφαση ενάντια σε αιώνες ιστορίας του Ελληνικού λαού και του έθνους, υπηρετώντας ευθέως τα εξω-εθνικά συμφέροντα των εντολέων της, με αντάλλαγμα την επί μακρόν παραμονή της στον θώκο της εξουσίας.
Αρνήθηκαν οι Ιταλοί να δεχτούν το πλοίο ΜΚΟ, που εκτελεί αυτοβούλως το δρομολόγιο Αφρική – Ιταλία φορτωμένο με λαθρομετανάστες και έπαθαν όλοι μία ταραχή τύπου «τί πράγματα είναι αυτά τα απάνθρωπα». Διότι στην Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες την ταραχή την παθαίνουν για τους λάθος λόγους. Αντί δηλαδή να αναρωτηθούν για το τί δουλειά έχει μία ΜΚΟ να μεταφέρει λαθρομετανάστες από τις ακτές της Αφρικής στην Ευρώπη, αναρωτήθηκαν γιατί η Ιταλία δεν τους δέχεται. Λες και η Ιταλία δεν είναι Κράτος με σύνορα και λες και η κάθε ΜΚΟ έχει νομίμως αναλάβει τα δρομολόγια της λαθρομεταναστευτικής γραμμής Αφρική-Ευρώπη. Και δωστου οι κατηγορίες για τους λαϊκιστές που ήρθαν στην εξουσία στην Ιταλία.
Ο κ. Τσίπρας δίνοντας το όνομα, την εθνότητα και την γλώσσα στην διαπραγμάτευση με τα Σκόπια, δηλαδή δίνοντάς τα όλα, απέδειξε την συνέπεια που τον διακρίνει ως πολιτικάντη της μεταπολίτευσης. Αυτή είναι η συνέπεια στην προδοσία. Από τότε που εκλέχθηκε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ο κ. Τσίπρας κάθε μεγάλος σταθμός της καριέρας του έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό, την προδοσία.
