Η αμελλητί εκχώρηση του ονόματος της «Μακεδονίας» εκ μέρους της παρούσης κυβερνήσεως, συνιστά ανυπερθέτως απαράγραπτο έγκλημα εσχάτης και ατιμωτικής προδοσίας στην συνείδηση του Ελληνικού λαού, όπου μία δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, με δεδηλωμένο ανθελληνικό μένος, λαμβάνει ευθέως μία απόφαση ενάντια σε αιώνες ιστορίας του Ελληνικού λαού και του έθνους, υπηρετώντας ευθέως τα εξω-εθνικά συμφέροντα των εντολέων της, με αντάλλαγμα την επί μακρόν παραμονή της στον θώκο της εξουσίας.
Αρνήθηκαν οι Ιταλοί να δεχτούν το πλοίο ΜΚΟ, που εκτελεί αυτοβούλως το δρομολόγιο Αφρική – Ιταλία φορτωμένο με λαθρομετανάστες και έπαθαν όλοι μία ταραχή τύπου «τί πράγματα είναι αυτά τα απάνθρωπα». Διότι στην Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες την ταραχή την παθαίνουν για τους λάθος λόγους. Αντί δηλαδή να αναρωτηθούν για το τί δουλειά έχει μία ΜΚΟ να μεταφέρει λαθρομετανάστες από τις ακτές της Αφρικής στην Ευρώπη, αναρωτήθηκαν γιατί η Ιταλία δεν τους δέχεται. Λες και η Ιταλία δεν είναι Κράτος με σύνορα και λες και η κάθε ΜΚΟ έχει νομίμως αναλάβει τα δρομολόγια της λαθρομεταναστευτικής γραμμής Αφρική-Ευρώπη. Και δωστου οι κατηγορίες για τους λαϊκιστές που ήρθαν στην εξουσία στην Ιταλία.
Ο κ. Τσίπρας δίνοντας το όνομα, την εθνότητα και την γλώσσα στην διαπραγμάτευση με τα Σκόπια, δηλαδή δίνοντάς τα όλα, απέδειξε την συνέπεια που τον διακρίνει ως πολιτικάντη της μεταπολίτευσης. Αυτή είναι η συνέπεια στην προδοσία. Από τότε που εκλέχθηκε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ο κ. Τσίπρας κάθε μεγάλος σταθμός της καριέρας του έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό, την προδοσία.
Είχα την ευκαιρία εχθές το πρωί να βρεθώ για τρεις ώρες στο πρώτο προ-συλλαλητήριο για το Μακεδονικό. Αρκετός κόσμος, κυρίως νεολαίοι, σε μία ώρα επαγγελματικής αιχμής. Η εποχή που σε εθνικού χαρακτήρος εκδηλώσεις έβλεπες μόνον λευκά κεφάλια έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Μένει αυτός ο νέος κόσμος να εκπροσωπηθεί πολιτικά, κάτι που ακόμα στη χώρα μας δεν έχει συμβεί.
Ένα απ’ τα κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης που κατέχει τη θέση του σύμβουλου στρατηγικού σχεδιασμού του πρωθυπουργού, είναι ο Νίκος Καρανίκας. Παλιό μέλος της ΚΝΕ και ιδρυτικό μέλος της νεολαίας του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, τα προηγούμενα χρόνια ήταν γνωστός σε κάποιος κύκλους, για τους «αγώνες» που έκανε ως μέλος του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης, ενώ η επιλογή του να μην υπηρετήσει τη θητεία του, τον οδήγησε σε καταδίκη με το αδίκημα της ανυποταξίας. Ως αρνητής στράτευσης, δεν αναγνωρίζει το κράτος και τους «φασιστικούς» μηχανισμούς του, αλλά τώρα δεν έχει κανέναν πρόβλημα να το υπηρετεί ως στέλεχος μάλιστα και να μισθοδοτείται απ’ αυτό. Η καριέρα δεν είναι «χολέρα», όταν πρόκειται για κρατικό χρήμα…
Οι προτεραιότητες αυτής της κυβέρνησης φάνηκαν ευθύς εξ αρχής. Σε αντίθεση με τα ηττοπαθή και παντελώς λανθασμένα επιχειρήματα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αυτή είναι μία κυβέρνηση αμιγώς αριστερή. Ο καημός της είναι η δημιουργία τεμένους στον Βοτανικό, η παραχώρηση απεριορίστων δικαιωμάτων στους ΛΟΑΤΚΙ, η συντήρηση – αύξηση του δημοσίου τομέα, ο αφελληνισμός της παιδείας και η προάσπιση του τρομοκράτη δολοφόνου Κουφοντίνα.
Για τα εθνικά ζητήματα καμία πρεμούρα δεν έχει. Υπό αυτό το πρίσμα, αντιμετώπισε και το Σκοπιανό. Τα πράγματα φάνηκαν εν τη γενέσει τους ότι έβαιναν προς την λάθος κατεύθυνση. Ένα κρατίδιο η υπόσταση και επιβίωση του οποίου διέρχεται μέσω της βούλησης της Ελλάδος για το εάν θα έχει δικαίωμα ένταξης στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ εξ ορισμού δεν έχει το πάνω χέρι στην διμερή διαπραγμάτευση. Διότι τόσον καιρό ο χρόνος κυλούσε προς όφελος της Ελλάδος αφού η πίεση μετακυλίετο στους Σκοπιανούς.
Και αφού τα Σκόπια είχαν τέτοια αφόρητη πίεση εξαιτίας των αντιτιθέμενων εθνοτικών ομάδων εντός των συνόρων τους ο καινούργιος γύρος διαπραγμάτευσης θα έπρεπε να εκκινήσει από την αρχή. Τον μόνο επιθετικό προσδιορισμό που θα έπρεπε η ελληνική πλευρά να δεχθεί να συζητήσει μπροστά από το όνομα Μακεδονία ως ύστατη υποχώρηση ήταν το – Σλάβο. Ενώ η επίσημη πρόταση όφειλε να ήταν όπως πολύ ορθώς έχει τονίσει ο καθηγητής Μάζης «Κεντροβαλκανική Δημοκρατία». Ταυτόχρονα, θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένο ότι η κυβέρνηση θα ζητούσε αντικατάσταση του αποτυχημένου και ορισμένες φορές μεροληπτικού υπέρ των Σκοπιανών Μάθιου Νίμιτς. Φυσικά ούτε αυτό εζητήθη.
Τώρα όσον αφορά την συμφωνία αυτήν καθεαυτήν τα ελάχιστα οφέλη δεν αντισταθμίζουν την συνολική αποτυχία. Ακόμα και να συμφωνήσει κανείς με το όνομα όλοι οι σοβαροί που διαθέτουν ίχνος πατριωτισμού μέσα τους αναλυτές τονίζουν την πλήρη αποτυχία στο γεγονός ότι από τη στιγμή που αποδέχεται κανείς πως οι κάτοικοι της Βόρειας Μακεδονίας είναι «Μακεδόνες» και όχι Βορειομακεδόνες, η ονομασία Βόρεια Μακεδονία δεν διαχωρίζει τη γειτονική χώρα από την ελληνική Μακεδονία. Επιπρόσθετα δε, η κυβέρνηση εδέχθη να καλείται και η γλώσσα τους «Μακεδονική». Επομένως αυτά τα δύο πολύ κρίσιμα στοιχεία από μόνα τους όχι μόνον δεν ανακόπτουν τον αλυτρωτισμό της γείτονος αλλά τον ενισχύουν. Στην περίπτωση δε που καταφέρουν και εισέλθουν στο ΝΑΤΟ η ήδη εν ισχεί συνεργασία τους με την Τουρκία θα καταστεί και πιο οργανωμένη αλλά και λιγότερο προβληματική αφ’ης στιγμής και οι δύο θα ανήκουν στην ίδια οικογένεια με την Ελλάδα και ως γνωστόν οι μεγάλες δυνάμεις ποτέ δεν παρεμβαίνουν μεταξύ δύο (και πιθανώς σε λίγο τριών) ΝΑΤΟικών χωρών. Αυτό ακριβώς το αβαντάζ που δίνεται στην Τουρκία θα το εκμεταλλευτεί, πατώντας στον «Μακεδονικό» αλυτρωτισμό, για να σφίξει τον κλοιό και την θηλιά γύρω από τον βαλκανικό λαιμό της πατρίδας μας. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι στην ΝΑΤΟική οικογένεια ανήκει και η Αλβανία. Τί προσπαθούμε δηλαδή να επιτύχουμε αυτοκτονώντας; Αντιστροφή των τετελεσμένων των Βαλκανικών Πολέμων και της Συνθήκης της Λωζάνης υποβοηθώντας την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας;
Επιπρόσθετα, στο άρθρο 7 παράγραφος 4 της συμφωνίας αναφέρεται ότι «Η ΠΓΔΜ σημειώνει ότι η επίσημη γλώσσα της, η Μακεδονική γλώσσα ανήκει στην ομάδα των νότιων σλαβικών γλωσσών. Επίσης, τα δύο μέρη σημειώνουν ότι η επίσημη γλώσσα και τα άλλα χαρακτηριστικά της ΠΓΔΜ δεν έχουν σχέση με τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, την ιστορία, την κουλτούρα και την κληρονομιά της βόρειας περιοχής της Ελλάδας.» Πολύ ωραίο εκ πρώτης όψεως. Στην πραγματικότητα όμως το ιδεολόγημα του «Μακεδονισμού» δεν βασίζεται στο οτι οι Μακεδόνες ήταν Έλληνες –το αντίθετο μάλιστα – αλλά οτι αναμίχθηκαν τον 6ο αιώνα με τους Σλάβους κ βρέθηκαν υπό ελληνική κυριαρχία κ κατοχή εξ ου κ αποτελούν αλύτρωτα αδέλφια (Ίλιντεν). Αυτή η ισχνή «νίκη» απένατι στις γραφικότητες των τελευταίων ετών περί απευθείας σύνδεσης των Σκοπιανών με την αρχαία Μακεδονία και τον Μέγα Αλέξανδρο δεν είναι δυνατόν να πανηγυρίζεται.
Σε τελική ανάλυση λοιπόν πρόκειται για μία κακή συμφωνία, μία συμφωνία ηττοπάθειας. Ο ελληνικός λαός κρατά την τύχη στα χέρια του. Τα μαζικά συλλαλητήρια αποδεικνύουν μία συνολική αντίθεση εναντίον της φαυλοκρατίας της μεταπολίτευσης. Το μόνο που λείπει είναι η συνένωσή τους επιλέγοντας με την ψήφο τους τα κόμματα και τους πολιτικούς που θα σπάσουν το απόστημα.
Ο ζήλος της ΝΔ του Κυριάκου να καρπωθεί πολιτικό μέρισμα από τον εορτασμό της σεξουαλικής διαστροφής και να δηλώσει «παρούσα», δεν μπορεί να μείνει αδιάφορος. Ειδικά, αν αντιπαρατεθεί με την στάση του απέναντι σε εθνικά και κοινωνικά ζητήματα που απασχολούν το μέσο δεξιό ψηφοφόρο.
Ξέρετε ποιο είναι το πιο όμορφο πράγμα με τις προσευχές; Το ότι η συντριπτική πλειοψηφία αυτών δεν γίνεται προκειμένου ο απευθυνόμενος στο θείο να ζητήσει κάτι για τον εαυτό του, αλλά για να ζητήσει κάτι για έναν άλλον άνθρωπο. Έναν άρρωστο συνήθως, κάποιον σε ανάγκη, κάποιον που βιώνει μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Μπορεί όμως η προσευχή να μην έχει την μορφή της αίτησης για κάτι αλλά να είναι απλά ένα ευχαριστώ. Για το φαγητό, για την ομαλότητα, την τάξη μέσα στην χαοτική φύση του κόσμου μας. Μια απλή πράξη με μεγάλη για κάποιους σημασία, που μάλλον συμβαδίζει με την ίδια την ανάπτυξη του ανθρώπινου πολιτισμού, καθώς σύμφωνα με ανθρωπολόγους οι πρώτοι ευφυείς άνθρωποι έκαναν κάτι το οποίο σήμερα θα το χαρακτηρίζαμε ως προσευχή.
Η συνέντευξη του Μάκη Βορίδη στον Alpha αξίζει να την δει κάποιος μόνο και μόνο για να καταλάβει μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά της ελληνικής δημοσιογραφίας. Όταν η συνέντευξη φτάνει στο θέμα της άδειας από τις φυλακές για τον κατά συρροήν δολοφόνο της 17Ν Κουφοντίνα, οι δικαιολογίες για την άδεια για τον Κουφοντίνα άρχισαν να πέφτουν σαν βροχή από τους δημοσιογράφους. Μα έχει βγει δύο φορές, μα τηρεί τις τυπικές προϋποθέσεις (λάθος), μα δύο εισαγγελείς του έδωσαν άδεια, μα επέστρεψε…
