Εκλογές είχε η Ουγγαρία στις 8 Απριλίου. Εκλογές τις οποίες, όπως ήταν βέβαιο, κέρδισε το κυβερνών κόμμα του Βίκτωρος Ορμπάν. Του ανθρώπου ο οποίος είναι βέβαιο, ότι η ιστορία θα του πιστώσει ότι κατάφερε να ανασχέσει τις μεταναστευτικές ροές, όχι μόνον προς την πατρίδα του την Ουγγαρία αλλά και προς ολόκληρη την κεντρική Ευρώπη. Του ανθρώπου που επί της ουσίας σχημάτισε την ομάδα του Βίζενγκραντ, η οποία αντιστάθηκε στις γερμανικές ιδέες περί εποικισμού της Ευρώπης. Του ανθρώπου που αρνούμενος να υπακούσει στις γερμανικές απαιτήσεις και αδιαφορώντας για τα τερτίπια αλλά και τις απειλές της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών έμεινε σταθερός στις θέσεις του, δημιουργώντας ένα ρήγμα στην πλαστή συναίνεση που κάποιοι ήθελαν να επιβάλλουν με στόχο τον εποικισμό της Ευρώπης.
Αλλά όχι μόνον αυτό. Γιατί όσο σταθερός και να ήταν στο μεταναστευτικό δεν αρκεί μόνον αυτό. Θα του πιστώσει η Ιστορία και ότι ήταν αυτός ο οποίος έδιωξε «με τις κλωτσιές» το ΔΝΤ από την χώρα του, προπληρώνοντας μάλιστα δόσεις για να έχει την ευχέρεια να εφαρμόσει την δική του πολιτική.
Θα σημειώσει επίσης, ότι ήταν αυτός που τα «έβαλε» με το σύστημα «Σόρος», που ήθελε να μετατρέψει το εθνικό κράτος της χώρας του σε ένα δίκτυο ΜΚΟ, οι οποίες δίχως καμία λαϊκή εντολή ήθελαν να «διαμορφώσουν» την πολιτική του κράτους του οποίου ηγείται.
Πρόκειται για έναν πολιτικό άνδρα ο οποίος πήρε μια χώρα με το μέγεθος της Ελλάδας (γιατί δεν είναι παραπάνω οι Ούγγροι) και την κατέστησε πόλο εντός της ΕΕ.
Ας τολμήσουμε μια μικρή σύγκριση με τα δικά μας πρόσωπα, που οποίοι έπραξαν τα ακριβώς αντίθετα. Δεν προέβαλλαν αντιστάσεις, πήραν τον δρόμο της «υπακοής» στα κελεύσματα των διαφόρων υπερεθνικών οργανισμών και ξένων κρατών. Κελεύσματα που ως στόχο είχαν το να περιφρουρήσουν τα δικά τους συμφέροντα, το να «θεσμοθετήσουν» την δική τους de facto ιεραρχική ανωτερότητα έναντι μας.
Αυτή η αντίθεση ανάμεσα στον λαοφιλή Βίκτωρ Ορμπάν και την ελληνική πολιτική σκηνή αντικατοπτρίζεται με κάθε τρόπο στην πραγματικότητα.
Και δεν μπορεί παρά να δημιουργεί μια αίσθηση πικρίας. Μια αίσθηση πικρίας για το γεγονός ότι η πολιτική τάξη τούτης εδώ της χώρας φαίνεται να έχει ως στόχο της το να αποτελέσει κάποιου είδους «έπαρχο» για την πραγματική εξουσία που βρίσκεται στις Βρυξέλλες, αφού έχει πιστέψει ότι το Έθνος-Κράτος είναι «τελειωμένη ιστορία».
Στην ιστορία όμως δεν γράφονται αυτοί που ακολουθούν τα διάφορα – πρόσκαιρα- ρεύματα, αλλά αυτοί που δημιουργούν τα δικά τους.
