Αν βλέπει κανείς το SurvivorGR (http://www.skai.gr/tv/show/?showid=66630 ) χάριν κουτσομπολιού, δεν μας απασχολεί. Το να βλέπεις διάσημους ή άσημους να ανταποδίδουν προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, πέρα από ανούσιο, είναι και ευτελές. Ικανοποιεί ο δέκτης την στιγμιαία περιέργεια του για την «κατσίκα του γείτονα». Αν το τραβήξουμε από τα μαλλιά, ίσως υπάρχει κοινωνιολογική παρατήρηση, αλλά σήμερα δεν θέλουμε αυτό.
Θα τραβήξουμε από τα μαλλιά κάποιες άλλες πτυχές του show. Αν θεωρείτε ήδη υπερβολικό τον τίτλο μην ασχοληθείτε. Αν όχι και τόσο, δείτε κάποια στοιχεία που εγώ επέλεξα. Μπορεί και να σκεφτείτε διαφορετικά.
Τι τραβάει τόσους τηλεθεατές στο show; Μιλάμε για ποσά Ρεκόρ (όπως είναι φανερό:http://www.protothema.gr/life-style/article/664587/survivor-20-hronia-pagosmio-success-story-/ ) , που είχαμε χρόνια να δούμε στην τηλεόραση, και δεν αρκεί η εξήγηση πως τάχα είναι η πιο ακριβή παραγωγή μετά από χρόνια και ενθουσιάστηκαν οι Έλληνες. Ποιος να πιστέψει πως το κοινό της Ελλάδας είναι τόσο ασταθές, και εντυπωσιάζεται από ολόχρυσες καδένες, όταν ψήφισε για ΠΘ έναν χωρίς γραβάτα;
1) Κάθεσαι στον καναπέ χαλαρός και βλέπεις survivor. Η αντίθεση σου με τον κάθε παίχτη είναι πλήρης. Έχεις ό, τι δεν έχει αυτός. Μην πολυλογούμε. Είναι ένας βάρβαρος και είσαι Βασιλιάς μπροστά του. Αυτός παλεύει για τα βασικά, την ώρα που εσύ τα έχεις δίπλα σου.
Έτσι το show έχει και ενδιαφέρον. Η αντίθεση προκαλεί περιέργεια. Ο κόσμος κολλάει στην τηλεόραση. Πέραν του επιφανειακού, ο σύγχρονος άνθρωπος σπάνια παλεύει για κάτι. Ναι σίγουρα εργάζεται στην δουλειά του, αλλά τι άλλο κάνει; Έχει άπειρα δικαιώματα απέναντι στο (ξένο γι αυτόν) κράτος και του ζητάει παροχές (δώσε αυξήσεις, συντάξεις, δάνεια, προνόμια, πολιτικά βύσματα και πάει λέγοντας). Γενικά, ας μεταφέρουμε έναν άνθρωπο του Μεσαίωνα στη θέση του θεατή. Δεν θα υπάρχει κανένα ενδιαφέρον. Προφανώς η ερώτηση του θα ήταν : «γιατί βλέπω μέρος της καθημερινότητας μου και πρέπει να το βρώ ενδιαφέρον;». Ο σύγχρονος άνθρωπος προσπαθεί, υπό την έννοια του πολεμικού mind–set, ελάχιστα, έν συγκρίσει με τον πρόγονο του. Είναι πασιφιστής, ειρηνιστής, ζεί έναν Μάη του ’68 και ένα Woodstock μαζί. Οι πολιτικές ελίτ δεν θα τον οδηγήσουν σε πόλεμο, αφού πλέον ο πόλεμος δεν θεωρείται φυσική κατάσταση του ανθρώπου, και όλα καλά! Δεν σκέφτεται πολύ για άλλα είδη πολέμων. Θεωρεί βάρβαρο τον παίχτη-υποτελή του show, επειδή αυτός είναι μαλθακός, αφημένος στην μοίρα, μακριά από τα κέντρα εξουσίας, αποκομμένος, χιπστερ εντολοδόχος μιας ελίτ πολλά εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του. Κανένα πολεμικό mind set, καμία πολεμοχαρής διάθεση. Τι κι αν πάει κόντρα με την πλειονότητα των φιλοσόφων μια τέτοια στάση ζωής και συμφωνεί μόνο με την μαρξιστική Σχολή της Φρανκφούρτης; C’est la vie!
2) Υπάρχουν και άλλα περίεργα στοιχεία. Ένας τύπος από την Ασία, ας πούμε, που σχεδόν με μπόλικη διάθεση troll επαναλαμβάνεται πως είναι γέννημα θρέμμα Θεσσαλονικιός.
Δεν πρέπει να σκέφτηκε κανείς ότι τον προσβάλουν αποξενώνοντας τον τελείως από την πλούσια ασιατική κουλτούρα του με αυτόν τον τρόπο. Αν ήταν ασιάτης και το έλεγε θα μπορούσε ο δέκτης θα μάθει, να διδαχθεί, να έρθει σε κάποια επαφή με τον ασιατικό τρόπο σκέψης. Αντίθετα, τον βαφτίζουν Θεσσαλονικιό και τέλος. Δεν είναι θέμα Ρατσισμού. Είναι θέμα αληθινού βιώματος, σε μία εποχή που μας απασχολεί μονάχα η επιβίωση. Αύριο μεθαύριο το συλλογικό υποκείμενο θα αναγκαστεί να δεχτεί εκατομμύρια μετανάστες που θα ονομάζονται Έλληνες. Καμία διαφοροποίηση, και όταν τα ΜΜΕ θα κατηγορούν παρόμοιες περιπτώσεις με το Ωραιόκαστρο, ως ακροδεξιές, και θα τιμωρούν τους γονείς, ο αληθινός ναζιστικός ολοκληρωτισμός θα ανέβει στην εξουσία, όχι από συνειδητή επιλογή, αλλά από θυμό απέναντι σε όποιον δεν θέλει να καταλάβει τις ανησυχίες ενός κανονικού, μέσου ανθρώπου. Μπορεί να είναι έντεχνη προπαγάνδα, μπορεί τύχη. Τουλάχιστον εμείς το αναφέραμε.
3) Η περιγραφή των αγωνισμάτων γίνεται με επική μουσική, θρυλική περιγραφή μάχης, δραματικότητα, παραστατικότητα, ζωντάνια ζωής ή θανάτου.
Όλα αυτά θεωρούνται πηγαία στον άνθρωπο. Δια τούτο και πουλάνε. Τι γίνεται όμως όταν ένας μέσος άνθρωπος τα βιώνει μόνο μέσω της τηλεόρασης; Στην καθημερινότητα μας, αν και υπάρχουν γύρω μας ηρωικά πρότυπα και συμπεριφορές, εμείς αδιαφορούμε. Κανένα ΜΜΕ δεν τα παίζει, κανείς δεν ασχολείται. Ηρωισμός υπάρχει μόνο στον παίχτη του Survivor; Γιατί δεν τιμούμε με τον ίδιο τρόπο σύγχρονους ήρωες όπως ο Παλληκαρίδης, ο Καραολής, ο Αυξεντίου, ο Σολωμού, ο Ισαάκ; Ίσως γιατί αυτοί είναι εκτός μόδας, ξεπερασμένοι και ένα ντοκιμαντέρ για την πάρτη τους δεν θα πωλούσε όσο το διαρκώς κατεβασμένο μαγιό του Γιάννη…
Τα παραπάνω γράφτηκαν ως μία επιτομή στην καθημερινότητα εκατομμυρίων θεατών. Ίσως να είναι τραβηγμένα, αλλά δεν γράφτηκαν με διάθεση κατηγορίας των θεατών. Γράφτηκαν ως μία εναλλακτική θέαση, σε μία εποχή μονοδιάστατη και μονοσήμαντη(«…λεφτά, λεφτά, λεφτά…»). Στην εποχή μας φαίνεται ο πνευματικός πόλεμος να είναι πιο δύσκολος και πιο απαιτητικός από άλλες εποχές. Οφείλουμε ως ενεργοί, σκεπτόμενοι, δημοκράτες πολίτες να έχουμε ευαίσθητες κεραίες, μόνο και μόνο γιατί η τυραννία της μιας μόνο κυριαρχούσας άποψης για τα γεγονότα καταλήγει να μας εγκλωβίζει, πνιγμένους σε έναν κυκεώνα ανελευθερίας, ξιπασιάς, υποδούλωσης στον Μεγάλο Αδελφό.
