Καθόλη την διάρκεια των τελευταίων ημερών παρακολουθήσαμε σχεδόν το σύνολο αυτού που αποκαλείται “σύστημα” στην χώρα μας να ντροπιάζεται πέφτοντας εντυπωσιακά έξω στις προβλέψεις του γύρω από το ζήτημα του συλλαλητηρίου στην Θεσσαλονίκη για την Μακεδονία. Και ήταν φυσικό επακόλουθο του τρόπου με τον οποίο δομείται η ελληνική κοινωνία το να πέσουν έξω κατ’ αυτό τον τρόπο. Γιατί αυτό που αποκαλείται “σύστημα”, έχει εδώ και καιρό αποκοπεί από την ελληνική κοινωνία. Αλλά έχει αποκοπεί και από την οποιαδήποτε επαφή με την μη “προγκρεσιβιστική” κουλτούρα, δεν έχει επί της ουσίας επιρροή από μια από τις κυριότερες πολιτικές εκφράσεις του σύγχρονου κόσμου, τον συντηρητισμό.
Έτσι λοιπόν η αποτυχία του συστήματος να καταλάβει το γιατί στην Θεσσαλονίκη μαζεύτηκαν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, παρόλο που κάθε οργανωμένος θεσμός ήταν εναντιόν τους θα πρέπει να τους το εξηγήσουμε με απλά λόγια.
Ας ξεκινήσουμε από τα απλά. Η οργανικότητα ενός Έθνους δεν συντηρείται από τις κατά τόπους ΔΟΥ. Και δεν είναι οι περιοδεύοντες εφοριακοί που δίνουν τον τόνο σε αυτή. Το γεγονός ότι οι σύγχρονοι πολιτικοί μας αντιλαμβάνονται το ελληνικό κράτος ως το όργανο με το οποίο αναπαράγεται η εξουσία τους μέσω συναλλαγών με άτομα και κοινωνικές ομάδες δεν σημαίνει ότι όλα αυτά έχουν κάποιο αποτέλεσμα στο σύνολο προσώπων που αποτελούν το ελληνικό Έθνος.
Πολύ δε περισσότερο δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η γλώσσα, η καταγωγή και η θρησκεία είναι οι βάσεις αυτού μεν, αλλά ότι η αίσθηση της “Ταυτότητας” είναι κάτι που έρχεται από το μέλλον, διαμορφώνεται με βάση την αλληλοεπίδραση του ενός προσώπου στο άλλο σχετικά με το πώς θα κινηθούν.
Αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν είναι ότι το ζήτημα του ονόματος της Μακεδονίας είναι το μοναδικό πράγμα που ομοιάζει σε “manifest destiny” στην χώρα μας. Όχι ότι είναι στην ουσία, αλλά αποτελεί έναν “σκοπό” έστω.
Η πλήρης εκκοσμίκευση ενός κράτους, μπορεί ειναι επιτυχημένη μόνον εάν υπάρχει ένα άλλο “ιδεώδες” που θα κρατά “κολλημένη” την κοινωνία. Μια “αποστολή”, μια “μεγάλη ιδέα”, ένας “μυθικός πυρήνας”.. Εδώ κάναμε πράξη την “κοσμικοποίηση” αλλά ξεμείναμε τελείως από αυτά.
Όλα ξηλώθηκαν από τους αποδομητές, όλα έγιναν “ίσιωμα” για χάρις του προοδευτισμού τους και του διαχωρισμού του έθνους σε “τάξεις” και “επαναστατικά υποκείμενα” από την μία ή μόνον άτομα (έννοια αντιτιθέμενη στο πρόσωπο) από την άλλη. Και έτσι τώρα το ζήτημα της Μακεδονίας έρχεται να ικανοποιήσει την ανάγκη του Έλληνα για οργανικότητα. Έτσι κινητοποιούνται εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες εντός και εκτός Ελλάδος, χωρίς καμία οργάνωση, χωρίς καμία σοβαρή μορφή κινητοποιήσης από “τα πάνω”. Εάν κάποιος μπορούσε να καταλάβει αυτό το τόσο απλό πράγμα θα μπορούσε να θέσει τις βάσεις για ένα σοβαρό κράτος, το οποίο ο Έλληνας δεν θα θεωρεί εχθρό.
