«Εξουσία έχει όποιος μπορεί να ονοματίζει τα πράγματα», έλεγε ο Φρειδερίκος Νίτσε και η εποχή που διανύουμε αποτελεί την επισφράγιση του αληθούς των λόγων του. Δυστυχώς, η ολοένα διευρυνόμενη επικράτηση της δεξιάς στον δυτικό κόσμο είναι μόνον ένα πρώτο βήμα προς την πραγματική εξουσία. Μέχρι όλοι οι νέοι δεξιοί ηγέτες να μπορούν να ονοματίζουν τα πράγματα λοιπόν, υπάρχει μακρύς δρόμος.
Οι ψευδείς και παραπλανητικές ειδήσεις όμως, τα λεγόμενα «Fake News» δεν επηρεάζουν τόσο την κοινή γνώμη, όσο τα κομματικά επιτελεία που χαράζουν τις πολιτικές των κομμάτων. Όταν τα ΜΜΕ εδώ και πάρα πολλά χρόνια επιμένουν να αποκαλούν «αντιεξουσιαστές» τους ταραξίες και διαφόρων ειδών αλήτες που με κάθε ευκαιρία σπάνε καίνε, αλλά και σκοτώνουν ό,τι και όποιον βρεθεί στο πέρασμά τους, προφανέστατα δεν πιστεύουν ότι οι τηλεθεατές και ακροατές τους ανέχονται τη συμπεριφορά αυτή ως έναν ευπρόσδεκτο τρόπο αμφισβητήσεως της εξουσίας.
Στην πραγματικότητα, τα περισσότερα ΜΜΕ της Δύσεως δεν κάνουν αυτό που θα περίμενε κανείς από ένα μέσο ενημερώσεως. Δεν παρατηρούν, παρακολουθούν ή και κρίνουν την εξουσία. Την διαμορφώνουν και την υπαγορεύουν. Είναι τα ίδια εξουσία και όχι απλά με τον ρομαντικό τρόπο που κάποιοι κάποτε βάφτισαν τον Τύπο «τέταρτη εξουσία». Ούτε καν με την έννοια του προπαγανδιστικού οχήματος των εκάστοτε κυβερνώντων. Τα ΜΜΕ έχουν δική τους ατζέντα και την επιβάλλουν. Έχουν πάψει να είναι πια μέσα και στην πραγματικότητα χρησιμοποιούν την πολιτική ως μέσο. Τα δε ελληνικά ΜΜΕ έχουν μετατραπεί σε υποκαταστήματα διεθνών ΜΜΕ και λοιπών οικονομικών συμφερόντων, που σα σκοπό τους έχουν την επιβολή των πολιτικών εκείνων που εξυπηρετούν τα διεθνή αυτά συμφέροντα.
Ακούγεται συνωμοσιολογικό, όμως, αν αναλογιστεί κανείς την ταχύτητα με την οποία έχουν αρθεί από την βαθιά συντηρητική και πατριαρχική ελληνική κοινωνία οι αντιστάσεις της απέναντι στη θηλυπρέπεια, στο φεμινισμό, στη σεξουαλική διαστροφή, αλλά και σε θέματα ταμπού εθνικής και κοινωνικής φύσεως, μπορεί να το καταλάβει. Τα ΜΜΕ πλαστογραφούν την εικόνα της κοινωνίας και την πλασάρουν ως καθημερινότητα. Βαφτίζουν το μεμονωμένο κανόνα και τον κανόνα μεμονωμένο. Ορίζουν τι είναι φυσιολογικό και τι όχι και τι είναι σωστό και τι λάθος και τα επιβάλλουν στα πολιτικά κέντρα αποφάσεων. Εκτός και αν πιστέψουμε ότι στη Βουλή των Ελλήνων υπάρχουν 151 βουλευτές με μεγάλο αριθμό αρρένων ψηφοφόρων, που έχουν μούσι, αρέσκονται να κυκλοφορούν με το φόρεμα της μαμάς τους, θέλουν απεγνωσμένα να γίνουν κι αυτοί… μανάδες και αυτό το βρίσκουν απόλυτα φυσικό.
