Καιρός για ανασυγκρότηση. Τουλάχιστον αυτό βρίσκεται στα χείλη των ψηφοφόρων και στελεχών της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και στους ανθρώπους που ανήκουν πολιτικά στην Δεξιά. Προφανώς όμως η ανασυγκρότηση ή μάλλον μια ανασυγκρότηση, μια ανασύνταξη ή μια αναδιάρθρωση, δεν αρκεί για να ανατρέψει, όχι το πολιτικό σκηνικό, μα το ιδεολογικό στάτους της Ελληνικής κοινωνίας.
Το 2015 ήρθε φέρνοντας μια ιστορική νίκη για την Αριστερά και ένα τραγικό αεροπορικό δυστύχημα, όπου δύο πιλότοι της Πολεμικής Αεροπορίας, οι Σμηναγοί Παναγιώτης Λάσκαρης και Αθανάσιος Ζάγκας, έπεσαν κατά την διάρκεια του καθήκοντος. Το πρώτο προκαλεί στην Δεξιά μια ανάγκη για αυτοκριτική. Το δεύτερο έναν αβάσταχτο πόνο.
Όμως η ευρύτερη συντηρητική Δεξιά, δείχνει να αδυνατεί να αντιμετωπίσει την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ πολιτικά καθώς επίσης και να αναδείξει την αναγκαιότητα αναγνωρίσεως των νεκρών πιλότων ως rolemodel στους νέους. Δηλαδή αποτυγχάνει σε έναν τομέα στον οποίο η Αριστερά κερδίζει διαρκώς και μάλιστα με knockout, αφού μπορεί και προσφέρει οποιοδήποτε πρόσωπο επιθυμεί να αναδείξει, στην κοινωνία ως rolemodel ή ως άξιο λόγου, επιβεβαιώνοντας την ιδεολογική της κυριαρχία . Τρανό και πρόσφατο το περιστατικό με τον κακοποιό Ρωμανό, όπου ο ένοπλος ληστής, μετετράπη σε ‘’ένα παιδί’’, ‘’έναν άνθρωπο’’ που ‘’κάτι θέλει να πει ’’ .
Η κατά κράτος επικυριαρχία της Αριστεράς στον ιδεολογικό και πολιτικό τομέα, φυσικά και δεν είναι Ελληνικό φαινόμενο. Η προέλαση της Σχολής της Φρανκφούρτης, ο Γκραμσισμός, η σύμπτυξη των θέσεων του τελευταίου με την Φροϋδισμό, τον Μαρξισμό και η συμπερίληψη στο όρο ‘’αντιφασισμός’’, ακόμα και της ίδιας της Παραδοσιοκρατικής, Συντηρητικής ή και της Ρεπουμπλικανικής Δεξιάς, ο έλεγχος της Academia από τα τέκνα του Μάη του 68’, βρίσκουν στην Δύση την μία νίκη να ακολουθεί της άλλης και πλέον η λεγόμενη νέα αριστερά, αυτό το οποίο γνωρίζουμε στην Ελλάδα και ως ‘’ριζοσπαστική αριστερά’’, έχει κάνει στροφή στα Δεξιά. Φυσικά δεν εννοώ πως θα οδηγηθούμε σε πολιτικές ελεύθερης οικονομίας, ούτε θα ενισχυθεί η έννοια της εθνικής ταυτότητας. Αντιθέτως μάλιστα όλα αυτά θα απογίνουν πολτός άνευ ουσίας. Η ‘’Δεξιά’’ στροφή έγκειται στην υιοθέτηση των θέσεων της Αριστεράς, από ανθρώπους της Δεξιάς *. Η κρατικιστική πολιτική της Ελληνικής κεντροδεξιάς, η αμφισβήτηση των εθνοτικών, η είσοδος αλλογενών στις Ένοπλες Δυνάμεις και πολλά άλλα, δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν Δεξιές επιλογές, μα αριστερόστροφες.
Όμως η επικυριαρχία της Πολιτικής Ορθότητας δεν είναι αποτέλεσμα μιας κάποιας αποτυχημένης επιλογής της Δεξιάς, ούτε ενός αποτυχημένου Δεξιού καθεστώτος (πχ. Χούντα). Είναι εφαρμοσμένη επιστήμη σε πεδία που δεκαετίες πριν ανήκαν κυριολεκτικά και μεταφορικά στην Δεξιά. Πεδία της καθημερινότητας τα οποία διέπονταν από τις αρχές της επιχειρηματικότητας, της ατομικής ιδιοκτησίας, της ιεραρχίας, της πειθαρχίας, της Πίστης, της Εθνικής και σεξουαλικής ταυτότητας, της κριτικής ικανότητας, της οικογένειας (σόι ) κλπ.
Στην σημερινή αντίληψη η Φυλή, το Φύλο, το Έθνος, ο σεξουαλικός προσανατολισμός και όλα τα παραπάνω θεωρούνται τεχνητά κατασκευάσματα. Η Γκραμσιανή προσέγγιση χρησιμοποιεί την ετερότητα, τον εξισωτισμό και την ψευδό-επιστήμη της ψυχανάλυσης για να χτυπήσει αυτά τα οποία αποτελούν δομικά στοιχεία της κοινωνίας, όχι επειδή η συντηρητική σκέψη τα επέβαλε, μα επειδή προέκυψαν μέσα από τις διεργασίες του έθνους/κοινωνίας, ορθώνοντας την λογοκρισία που εφαρμόζεται μέσω της πολιτικής ορθότητας. Την στιγμή που η ίδια η Αριστερά μιλά για τεχνητά κατασκευάσματα χρησιμοποιεί μεθόδους τεχνητής κατασκευής (socialengineering) ηρώων, αποδόμησης δομικών χαρακτηριστικών αιώνων όπως η στρατιωτική θητεία των αντρών, επιτρέπει την ισοπεδωτική αξιολόγηση της έννοιας της οικογένειας, έχει θέσει εκτός συζήτησης της εθνοτική ταυτότητα, ολοκληρώνει την αντι-χριστιανική της ατζέντα ισοπεδώνοντας όχι μόνο τις αρχές της Ορθόδοξης Εκκλησίας, μα και την ίδια την μεταφυσική αναζήτηση, παραμορφώνοντας φυσικά και την ίδια την Ιστορία και κατακεραυνώνει την ιδιωτική πρωτοβουλία. Αν ο οικονομικός κρατικισμός της Άκρας Δεξιάς, εμφανίζεται ως το σύστημα εξασφάλισης εγγυήσεων προόδου ενός εθνοτικού συνόλου, στην Αριστερά ο κρατικισμός εμφανίζεται με στόχο να επιτευχθεί η ολοκλήρωση της ισότητας των ανθρώπων, όχι έναντι του νόμου κατά μία θετικιστική νομική θεώρηση, μα έναντι ενός υποτιθέμενου φυσικού δικαίου, το οποίο θα ‘’φέρει την ισότητα’’ σε όλα τα επίπεδα, όπου δίκαιο είναι εκείνο του ‘’εργάτη’’, εκείνου του παιδιού που ‘’επιλέγει’’ την σεξουαλική του ταυτότητα, του καλλιτέχνη που προσβάλει τα Ιερά και ου τω κάθε εξής.
Όμως η διάχυση της Αριστερής θεώρησης των πραγμάτων στην κοινωνία, δεν επιτυγχάνεται μέσω μιας απλής διαδικασίας. Η Αριστερά, σε αντίθεση με την Δεξιά, κυριαρχεί στην Ακαδημαϊκή κοινότητα, στα ΜΜΕ, στην πολιτική σκηνή, στην Παιδεία, στον κρατικό μηχανισμό. Είναι μόδα, επιτρέπει την αμφισβήτηση του προφίλ της κοινωνίας, ενώ αντεπιτίθεται στην Δεξιά, με τον μπαμπούλα του Ναζισμού και την ταμπέλα του ρατσισμού.
Στα πλαίσια της κοινωνική μηχανικής, ο πολίτης δέχεται ποσότητες μίσους τεχνηέντως. Ο τηλεθεατής, ακροατής, αναγνώστης κλπ, ζει και εργάζεται μέσα σε ένα πλαίσιο ρουτίνας, καθημερινότητας, συνήθειας. Είναι ένα περιβάλλον αλληλεπίδρασης επί ποσοστώσεων. Ο πολίτης επηρεάζει και επηρεάζεται από το περιβάλλον στον έναν ή τον άλλο βαθμό, συντηρώντας μια κατάσταση. Σε αυτό το loop, η κοινωνική μηχανική της αριστεράς, αναγνωρίζοντας πως σε βάθος χρόνου ο πολίτης θα χρειαστεί ενστικτωδώς να κρίνει την πραγματικότητα στην οποία ζει, έρχεται και του δίνει μια ποσότητα μίσους. Για την κακή μισθοδοσία του, ‘’φταίει ο εργοδότης’’, για την κίνηση στους δρόμους ‘’φταίει η κυβέρνηση’’, για το έγκλημα ‘’φταίνε οι μπάτσοι’’ κλπ . Αυτή η κατασκευή μίσους, συνοδεύεται και από την κατασκευή νέων προτύπων και μοντέλων καθημερινότητας. Μετά την αμφισβήτηση της παραδοσιακής οικογένειας, μπήκαμε στην πυρηνική οικογένεια, στην συνέχεια στην αμφιφυλόφιλη οικογένεια και πλέον μπήκαμε στο λεγόμενο Polyamory. Μετά τον άνδρα και την γυναίκα, εμφανίστηκαν διάφοροι άλλοι προσδιορισμοί, επί της ουσίας με ανύπαρκτη σχεδόν βιολογική εξήγηση. Η δε κοινωική ταυτότητα εμφανίζεται αποκλειστικά και μόνο με όρους οικονομικής δυνατότητας, όπου πάντα ο έχων παραπάνω είναι και δυνητικά κακός, ενώ ως εθνική, εθνοτική ταυτότητα, ο όρος Δημοκρατία, χρησιμοποιείται καταχρηστικά και ισοπεδωτικά. ‘’Όποιος είναι Δημοκράτης, είναι Έλληνας πολίτης’’. Πλαισιώνεται αποκλειστικά από τον όρο Δημοκρατία και την ιδιότητα του πολίτη, άρα αφού ο όρος Δημοκρατία μπορεί εύκολα από την Αριστερά να ερμηνευθεί ως η ‘’ιδιότητα του να ανέχεσαι’’ και η ιδιότητα του πολίτη έχει να κάνει με πολιτικά δικαιώματα και την σχέση του ατόμου με έναν κρατικό μηχανισμό, τότε ο ‘’Έλληνας’’ παύει να είναι κάτι άλλο πέρα από έναν υπήκοο που γεωγραφικά ζει στην Ελλάδα και του αρέσει να ανέχεται. Στην πράξη τα παραπάνω, λαμβάνουν ριζοσπαστική μορφή μιας και όπως μας δείχνει η Θεωρία της Κοινωνικής Σύγκρισης (Social Comparison Theory), η ριζοσπαστικοποίηση ατόμων μιας ομάδα, γίνεται για να αρέσουν στα υπόλοιπα μέλη της ομάδας και να αναδυθούν ως rolemodels. Εξ ου και οι συμπεριφορές των ακροαριστερών.
Όπως και να έχει η κοινωνία μας, οι κοινότητες μας, η χώρας μας, βρίσκεται σε μια περίοδο αμφισβήτησης και αναπροσαρμογής των μοντέλων που την συγκρότησαν. Δεν έχουμε να κάνουμε με μια απλή πολιτική νίκη της Αριστεράς, ούτε με μια απλή εκλογική ήττα της Δεξιάς. Έχουμε μεν να κάνουμε με μια πόλωση που προκύπτει ως αποτέλεσμα μιας Αριστερής νίκης, δημιουργείται ή είναι σε εξέλιξη, μια αξιακή κρίση η οποία έχει ρίζες στην αμφισβήτηση και σχεδόν την κατάρρευση των αξιών και των δομών που όχι απλά συγκρότησαν αυτή την χώρα, μα κράτησαν ζωντανό το Έθνος για αιώνες. Ο Συντηρητισμός ο οποίος βασίζεται στην πολυπλοκότητα της συντήρησης αυτών των αξιών, με στόχο την πρόοδο ( είναι μια πολύπλοκη πολιτιστική και ιδεολογική θεώρηση όπως και να το κάνουμε), είναι ο πραγματικός θεματοφύλακας του αξιακού υποστρώματος της Δύσης. Βρίσκεται στον πυρήνα των ιδεών και θέσεων που έχτισαν τον Δυτικό πολιτισμό και στην περίπτωση της Ελλάδος, οι συντηρητικοί δεν έχουν την πολυτέλεια να ηττηθούν, μιας και είναι οι φορείς της Ελληνικής σκέψης και πολιτικής φιλοσοφίας, η οποία και βάλλεται από τον πολιτιστικό μαρξισμό.
*Ο πρώην Αρχηγός του κεντροδεξιού κόμματος και πρώην Πρωθυπουργός της Σουηδίας, Fredrik Reinfeldt, είχε δηλώσει στο τηλεοπτικό σταθμό TV4, πως η Σουηδία ανήκει στους μετανάστες και όχι τους Σουηδούς, διότι αυτό που κάνει την Σουηδία Σουηδική, είναι οι μετανάστες.
Αθανάσιος Γκουρνέλος
