του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη
Όπου να ναι, πολύ σύντομα, όπως κάθε χρόνο, θα ξεπροβάλλουν σαν cult βρυκόλακες που ακομα και ο Christopher Lee θα ζήλευε, βρυκόλακες που βγαίνουν μόνο το Πάσχα, οι γνωστοί φιλε – Left όπου θα κάνουν ερωτήσεις για το πόσο κοστίζει η μεταφορά του Αγίου Φωτός στην Ελλάδα και θα επισημαίνουν με περισπούδαστο ύφος την επιβάρυνση στην τσέπη του φορολογούμενου.
Την Μεγάλη Εβδομάδα θα είναι συνεχώς σε ταβέρνες στις οποίες σερβίρεται και κρέας και ψάρι, και, ενώ όλοι στην ταβέρνα θα έχουν παραγγείλει νηστίσιμα πιάτα εκείνοι θα ζητήσουν κρέας. Στην περίπτωση που σταθούν τυχεροί, ο σερβιτόρος θα τους πει ότι την Μεγάλη Εβδομάδα δεν σερβίρουν κρέας. Την στιγμή εκείνη η ηδονή τους χτυπάει κόκκινο, φτάνει στο κατακόρυφο, βρίσκουν νόημα στην ζωή τους σαν τον Δήμο Βερύκιο όταν αντικρίζει τον Δημήτρη Κοντομηνά. Εκείνη την στιγμή θα ξεκινήσουν να διαπληκτίζονται με τον σερβιτόρο ο οποίος προσπαθώντας να κάνει την δουλειά του (ο άνθρωπος δεν είναι ρεμάλι – εργάζεται) θα μιλάει χαμηλόφωνα προσπαθώντας επί ματαίω να τους εξηγήσει τα αυτονόητα. Εκείνοι όμως ως καλές attention whores που είναι θα φωνάζουν επικαλούμενοι το δικαίωμά τους στην αθεϊα, ρίχνοντας κατάρες για τον φασισμό των Ορθοδόξων, τον αναχρονισμό του μη διαχωρισμού εκκλησίας – κράτους και κλείνοντας την παράσταση θα ουρλιάζουν ότι δεν φεύγουν εάν δεν τους σερβίρουν κρέας.
Σε περίπτωση που σταθούν άτυχοι, το μαγαζί θα τους σερβίρει κρέας (προηγούμενου μήνα) το οποίο εκείνοι όμως θα απολαμβάνουν σαν να ήταν στο Survivor ένα χρόνο. Στην περίπτωση αυτή όμως δεν θα μπορέσουν να κάνουν σκηνή ώστε να γυρίσει όλο το μαγαζί να τους παρατηρεί σαν εξωγήινους. Εκεί θα γυρνάνε το βλέμμα τους σαν κοράκια δεξιά, αριστερά, πλαγίως και διαγωνίως, οριζοντίως και καθέτως προσμένοντας το κατακριτικό βλέμμα των συνδαιτυμόνων για να γελούν αυτάρεσκα λες και είναι έφηβοι βγαλμένοι από το Κουρδιστό Πορτοκάλι.
Και ενώ κατακρίνουν την Ορθοδοξία, το ποσό οπισθοδρομική είναι η Ελλάδα σε σχέση με την πατρίδα τους την Ευρωπαϊκή Ένωση αδυνατούν να αντιληφθούν ότι οι ίδιοι είναι μια γραφική μειοψηφία στα όρια της αίρεσης. Το βράδυ όταν γυρνούν βέβαια στο κρεβάτι τους ξεκινούν να το συνειδητοποιούν περισσότερο και αφήνουν έναν βαρύ αναστεναγμό όλο νόημα του στυλ ότι δεν τους χωράει η ψωροκώσταινα και η βλαχουριά της. Εν τέλει, για να τους πάρει ο ύπνος, έχουν πάντα πρόχειρη την λύση και προστρέχουν στα γραπτά της αρχηγού των ευρωλιγουριών Ελλάδος Βίβιαν Ευθυμιοπούλου τα τουιταρίσματα της οποίας έχουν στην επιφάνεια εργασίας του LAPTOP τους για κάτι δύσκολες βραδιές σαν αυτήν. Αλλά επειδή το κλίμα δεν σηκώνει ελαφρότητα θα διαβάσουν το άρθρο – σταθμό της Λίνας Γιανναρου “Για τον «μέσο» Ελληνα…” που επεξηγεί γιατί μισεί τόσο αυτήν την χώρα. Λίγο πριν κλείσουν τα μάτια τους θα διαβάσουν και μια παράγραφο αγιογραφίας του Μεσσία τους Μπαράκ Ομπάμα από το αριστερό χέρι της Ξένιας Κουναλάκη. Θα αισθανθούν αισιόδοξοι για λίγο αλλά και λίγο απαισιόδοξοι ενθυμούμενοι ότι πλέον είναι Πρόεδρος ο Τραμπ. Δύσκολες εποχές για ευρωλιγούρια θα σκεφτούν. Και μετά θα κοιμηθουν.
