Μετά την επίθεση με πυραύλους εναντίον μια Συριακής βάσης, την οποία διέταξε ο αμερικανός πρόεδρος Ντόλαντ Τραμπ, σε όλα μα όλα τα social networks γίνεται ένας πραγματικός σκοτωμός ανάμεσα στους δεξιούς υποστηρικτές του αφού η μεγαλύτερη μερίδα εξ αυτών τάχθηκε υπέρ του εξ αιτίας της non intervention προεκλογικής ρητορικής του και τώρα αισθάνεται προδομένη. Σύσσωμη η διαδικτυακή alt right έσπευσε να «κατέβει από το τραίνο του τραμπ», ενώ μεγάλο μέρος του υπολοίπου κορμού της δεξιάς έσπευσε να τον καταδικάσει ως νέο Μπους.
Εδώ όμως προκύπτουν μια σειρά από προβλήματα/ερωτήματα τα οποία πρέπει να απαντηθούν και να προσεγγιστούν με ψυχραιμία. Αρχικά πρέπει να θυμηθούμε πως όντως ο Τράμπ σε όλη του την προεκλογική διάρκεια, δήλωνε με πείσμα και επιμονή κατά της παρεμβατικής πολιτικής στην Συρία, στην μέση ανατολή, κατά του βομβαρδισμού της Σερβίας το 1999 και κατά της ανατροπής των αράβων δικτατόρων. Τότε τι ακριβώς συνέβη; Η αμερικανική πολιτική δεν είναι ελληνική πολιτική. Όποιος αναλαμβάνει την θέση του POTUS δεν είναι Αντρέας Παπανδρέου ή Σημίτης ή Σαμαράς να κάνει ότι του κατέβει. Δεν ανοιγοκλείνουν τις μυστικές υπηρεσίες όποτε θέλουν, δεν ανεβοκατεβάζουν Στρατηγούς, δεν αλλάζουν πολιτικές έτσι εύκολα. Υπάρχει συνέχεια στο κράτος και κάθε πρόσωπο είναι δέσμιο μιας σειράς διαδικασιών, ενώ τα checks and balances οριοθετούν την ικανότητα λήψης αποφάσεων. Με λίγα λόγια ένας πρόεδρος βρίσκεται διαρκώς σε πόλεμο με το ίδιο το σύστημα και σε όλο αυτό πρέπει να προστεθούν τα διάφορα λόμπι.
Εδώ, στην περίπτωση μας έχουμε μια σειρά από σενάρια και ειδήσεις οι οποίες είναι οι οδηγοί που προσανατολίζουν τις σκέψεις που έχουμε πάνω στο θέμα. Κανείς μας δεν είναι στα υπόγεια της CIA, κανείς δεν είναι στο αρχηγείο του Μπασάρ αλ Άσσαντ και κανείς δεν ξέρει 100% ποιος επηρεάζει ποιον. Σύμφωνα με τα διεθνή μέσα ο Σύριος ηγέτης έριξε χημικές βόμβες με το δηλητήριο σαρίν, σε μια ομάδα αμάχων. Αυτό ήταν η αφορμή που οδήγησε τον αμερικανό πρόεδρο στο να επιτεθεί σε συριακό στρατιωτικό στόχο. Οι παραλληλισμοί με την περίοδο του Μπους του νεότερου είναι προφανέστατοι. Όμως αν αρχίσουμε προσεκτικά να αναλύουμε το ζήτημα θα οδηγηθούμε σε ορισμένα συμπεράσματα. Αρχικά δεν είναι απίθανο όντως οι σύριοι να έχουν χημικά όπλα. Σχεδόν άπαντες έχουν ή μπορούν να φτιάξουν χημικά όπλα. Τα περισσότερα χημικά όπλα κατασκευάζονται σε εργοστάσια εντομοκτόνων και ο μπαμπούλας των χημικών όπλων είναι περισσότερο εργαλείο ψυχολογικών επιχειρήσεων και ειδικά στην δύση και τους πολίτες της, παρά ένα φοβερό επιχειρησιακό όπλο. Οι Σύριοι σύμφωνα με πηγές, έχουν τέτοια όπλα από το 70’, αλλά δεν τα έχουν ποτέ χρησιμοποιήσει, σύμφωνα με άλλες πηγές δεν έχουν χημικά όπλα. Το πρώτο ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί να τα χρησιμοποιήσει πάνω σε αμάχους; Ποιο το κέρδος του όταν όλοι τον βλέπουν ως την μόνη δύναμη σταθερότητας; Τι όφελος υπάρχει με μια τέτοια πράξη; Η απάντηση μας δεν μπορεί να είναι σίγουρη. Κανείς δεν μπορεί να διαβεβαιώσει ότι δεν χάνει κάποιο κομμάτι του πάζλ και πως όντως δεν έριξε ο Άσσαντ χημικά. Και αν τα έριξε κάποιος τοπικός διοικητής δημιουργώντας γιγαντιαίο πρόβλημα; Και αν αυτό οδήγησε στην δημοσιοποίηση του περιστατικού; Προσωπικά θα δεχθώ πως δεν τα έριξαν οι συριακές δυνάμεις. Τότε ποιος τα έριξε;
Η ερώτηση αυτή γίνεται από τους υποστηρικτές της αμερικανικής παρεμβατικής πολιτικής, οι οποίοι ενδεδυμένοι έναν φιλανθρωπικό μανδύα θεωρούν πως η αποστολή αμερικανών στρατιωτών να πεθάνουν στου διαόλου τον πατέρα ανατρέποντας δικτάτορες, θα φέρει την παγκόσμια ειρήνη και θα ανοίξει τις αγορές. Πολιτικά αυτή η θέση εκφράζεται από μια σειρά προσώπων που συνιστούν το λόμπι των νεοσυντηρητικών. Παρά την χρήση της λέξεως «συντηρητισμός» οι neocons έχουν τόση σχέση με τον συντηρητισμό όση και ο Φίλης με την παιδεία. Με ρίζες στον τροτσκισμό ο νεοσυντηρητισμός είναι παιδί του Irving Kristol και το πολιτικό αυτό ρεύμα, έχοντας περάσει μια σειρά από προσμίξεις, αλλαγές, τριβές και ανανεώσεις, σήμερα αποτελείται από τα λεγόμενα «γεράκια». Δηλαδή ανθρώπους που θεωρούν πως η επιβολή της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ανοιχτής αγοράς και όλων των άλλων στοιχείων της σύγχρονης αμερικανικής δομής, θα πρέπει να επιβληθούν σε όλο τον κόσμο με την βία. Πρόκειται για τους ανθρώπους που υποκίνησαν την κυβέρνηση Μπους ώστε να επέμβει στο Ιράκ και στους οποίους θα αναφερθούμε αναλυτικά σε επόμενο άρθρο. Η απάντηση στο ερώτημα των neocons είναι πως το έκαναν οι ίδιοι μέσω των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. Βάσιμη ή μη, αυτό επικρατεί στα social metworks.
Σύμφωνα λοιπόν με την συνωμοσιολογική απάντηση στο ερώτημα των χημικών, ο πόλεμος ανάμεσα στην εθνικιστική πτέρυγα των συμβούλων του Τράμπ (bannon,miller,Flynn,Sessions, Priebus,Hahn κλπ), την νεοσυντηρητική πτέρυγα και όλους τους υπόλοιπους βγαίνει πλέον προς τα έξω μέσω αυτού του ανορθόδοξου γεγονότος. Σύμφωνα με αυτό το σενάριο, με αφορμή την επίθεση με χημικά (αληθινή ή στημένη ή οτιδήποτε άλλο) οι neocons έφεραν προ τετελεσμένων γεγονότων τον Τράμπ ο οποίος αναγκάστηκε να αντιδράσει, παρά την επιμονή του Steve Bannon να μην επέμβει πουθενά όπως είχε προεκλογικά υποσχεθεί.
Έτσι οι ΗΠΑ με πλάγιους τρόπους ενημέρωσαν τους Ρώσους να εγκαταλείψουν την αεροπορική βάση «μην χτυπηθεί κάποιο αεροπλάνο στον αέρα». Στην συνέχεια 59 πύραυλοι Cruise εκτοξεύθηκαν από αμερικανικά πλοία στοχεύοντας την βάση, εκ των οποίων το 40% δεν «βρήκε τον στόχο». Το αποτέλεσμα ήταν το εξής: ελαχιστότατες απώλειες για τους σύριους, μηδενικές απώλειες για αμερικανούς και ρώσους, κανένα σοβαρό στρατιωτικό πλήγμα εναντίον του Άσσαντ. Πλέον ο τράμπ δεν μπορεί να κατηγορηθεί για φιλορωσισμό, άρα αποτινάζει την προπαγάνδα των δημοκρατικών, δεν μπορεί να κατηγορηθεί για στασιμότητα από τους νεοσυντηρητικούς (αφού έλαβε αποφάσεις) και δεν μπορεί να κατηγορηθεί για πόλεμο εναντίον του Άσσαντ από την δεξιά. Εν ολίγοις σύμφωνα με ετούτο το σενάριο, ο Τράμπ απάντησε με μια ψεύτικη επίθεση σε μια ψεύτικη επίθεση και βγήκε κερδισμένος.
Τώρα προκύπτει όμως μια άλλη ερώτηση η οποία είναι και η βάση του άρθρου. Που καταλήγουμε; Καταλήγουμε στο ότι πρέπει στην δεξιά να γίνουμε περισσότερο προσεκτικοί με τις λεπτομέρειες, περισσότερο ψύχραιμοι και λιγότερο βιαστικοί. Χωρίς να το αποκλείω, είναι λίγο δύσκολο ο Τραμπ να κάψει τόσο εύκολα τον εαυτό του πολιτικά. Έχει γύρω του μια μικρή ομάδα εθνικιστών και συντηρητικών, ενώ προεκλογικά έκανε σημαία του την μη επέμβαση σε άλλες χώρες. Ενδεχομένως λοιπόν αυτή η κίνηση να ήταν το ελάχιστο κακό που έπρεπε να κάνει για να ελιχτεί στα δαιδαλώδη κανάλια της αμερικανικής πολιτικής και των λόμπι που θα ήθελαν να ξαναστείλουν αμερικανούς χριστιανούς να πεθάνουν σε κάποιο πόλεμο πολύ μακριά από το σπίτι τους. Ενδεχομένως και όχι.
