Του Νικόλαου Μπάστα
Αν αντικαταστήσουμε την λέξη «φύση», «Γη», ή «ζώα» με την λέξη «Θεός» στα οικολογικά κείμενα, μπορούμε με σιγουριά να μιλάμε για μία νέα θρησκεία. Μια νέα θρησκεία η οποία αδιαφορεί για την πραγματικότητα, την αλήθεια, την κριτική σκέψη, την ανθρώπινη πρόοδο, τα έθνη και τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Μία πράξη η οποία έχει προκαλέσει σάλο τον τελευταίο καιρό στην Ελληνική κοινή γνώμη, είναι η διάχυση στην αγορά αναψυκτικών εμπλουτισμένων με υδροχλωρικό οξύ από μία οικολογική δράση με την ονομασία «Πράσινη Νέμεσις». Κάτι το οποίο κινείται ενάντια στο δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής, το δικαίωμα του επιχειρείν και τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς. Οι δράστες, στο μανιφέστο τους το οποίο δημοσιεύθηκε, μας ενημερώνουν ότι η ιδεολογία τους είναι η «αναρχική αντιπολιτισμική τάση» και ότι ανήκουν στην «Μαύρη Διεθνή των αναρχικών της πράξης». Για αυτούς η καλύτερη τακτική είναι : «είναι να χτυπηθούν με μπογιές, με φωτιά, με βόμβες, τα εργοστάσια, οι σταθμοί παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και τα επιστημονικά εργαστήρια γενετικής. Να σαμποτάρουμε την ομαλή κυκλοφορία εμπορευμάτων, που χτίζουν τη δικτατορία των πολυεθνικών εταιρειών – δολοφόνων και να ξοδέψουμε σφαίρες σε αυτούς που τις διοικούν». Εξηγούν ότι: «οι επιθέσεις μας δε πρέπει να περιορίζονται μόνο στη καταστροφή κτιριακών υποδομών. Αυτοί που δολοφονούν ζώα με φόλες, πρέπει να εκτελεστούν με τον ίδιο τρόπο. Πρέπει να τους ταΐσουμε με τις φόλες τους». Και δικαιολογούν τις ενέργειες αυτές γιατί : «πόλεμος ενάντια στη λεηλασία της φύσης, δε σημαίνει παθητικό μποϊκοτάζ με εναλλακτικό καταναλωτισμό, ούτε vegeterian διατροφή για λόγους υγείας ή υποκριτικής ευαισθησίας απέναντι στις σφαγές των ζώων. Σημαίνει επίθεση και καταστροφή όλων των εταιρειών που καταστρέφουν τη γη, τον άνθρωπο, τα ζώα, τη φύση».
Αυτά τα οποία έχουν υπογραμμιστεί δεν είναι απλές αθλιότητες ανάξιες σχολιασμού. Είναι το μέλλον μας. Οι σύγχρονες ιδεολογικές βάσεις του οποίου ανάγονται από τα τέλη της δεκαετίας του 1940. Μέσα στις στάχτες της ανθρωπότητας, με τις πληγές του 2ου Παγκοσμίου πολέμου ακόμα ορατές, ένας άσημος ορνιθολόγος, ονόματι Γουίλιαμ Βόγκτ, δημοσίευσε το 1948 ένα βιβλίο που θα αποτελέσει τον θεμέλιο λίθο της σημερινής οικολογικής συνείδησης και κοσμοθεωρίας, «Ο Δρόμος της Επιβίωσης». «Γύρω στο 2050, όταν ο παγκόσμιος πληθυσμός της Γής φτάσει από 2 δισεκατομμύρια που είναι σήμερα στα 3, ακόμα και οι πλούσιοι θα πεινάσουν» έγραφε. Είναι πιθανό « τα 2/3 της ανθρωπότητας να εξαφανιστούν». «Οι λεγόμενοι οικονομικοί νόμοι του καπιταλιστικού συστήματος με τους οποίους διαχειριζόμαστε την γη, περιφρονούν τους φυσικούς και βιολογικούς νόμους στους οποίους υπόκεινται». Επιχειρηματολόγησε ότι πλέον αντιστοιχούσε μόλις ένα acre (4 στρέμματα) καλλιεργήσιμης γης ανά κάτοικο αυτού του πλανήτη και ότι από την εποχή της ανακάλυψης της Αμερικής και των αποικιών ζούμε με χρόνο δανεικό. Αλλά πλέον, το παιχνίδι είχε τελειώσει. «Ο Αμερικάνικος πολιτισμός, βασίστηκε πάνω σε 9 ίντσες επιφανειακού εδάφους. Τώρα, έχουν χαθεί τα δύο τρίτα. Ας απολαύσουμε τις μπριζόλες μας, γιατί στο μέλλον θα υπάρχουν πολύ λιγότερες για εμάς τους Αμερικάνους». Η Αγγλία, μπορεί κάποτε να κυβερνούσε τις θάλασσες, αλλά πλέον έχει μετατραπεί «σε ένα ικανοποιημένο παράσιτο, το οποίο απομυζεί τα διαβρωμένα εδάφη της Νέας Αγγλίας, της Άιοβας, της Μέρυλαντ, της Αργεντινής, της Ν. Αφρικής, της Αυστραλίας και της Ινδίας». Εκτός από ουίσκι και κάρβουνο δεν έχει να μας προσφέρει τίποτε άλλο.
Τι έπρεπε να γίνει; Ο «έλεγχος του θανάτου», δηλαδή η πρόοδος της ιατρικής έπρεπε να σταματήσει. Οι γιατροί «χάρη στην ιατρική φροντίδα και τους βελτιωμένους κανόνες υγιεινής, είναι υπεύθυνοι για εκατομμύρια περισσότερους ανθρώπους, να ζουν περισσότερο, σε όλο και μεγαλύτερη μιζέρια. Έχουν στήσει το σκηνικό της καταστροφής. Η μεγαλύτερη τραγωδία που μπορεί να συμβεί αυτήν την στιγμή στην Κίνα είναι να μειωθούν τα επίπεδα θνησιμότητάς της». Επίσης, η βοήθεια σε τρόφιμα και ανάπτυξη των καλλιεργήσιμων μεθόδων έπρεπε να σταματήσει. Παρέχοντας όλα αυτά και εισάγοντας τρόφιμα σε περιόδους ανέχειας «επιτρέπουμε στους Ινδούς να αναπαράγονται με την αναισθησία των μπακαλιάρων, όπως είναι συνηθισμένοι». Η Αμερική έπρεπε να σταματήσει τις εξαγωγές τροφίμων και να αφήσει τους «πλεονάζοντες» πληθυσμούς να μειωθούν από την πείνα, τις αρρώστιες και όπως υπέθεσε, από τους πολέμους. Η βοήθεια σε τρόφιμα έπρεπε να πηγαίνει μόνο σε χώρες οι οποίες είχαν αυστηρά προγράμματα ελέγχου της γεννητικότητας.
Για τον Βόγκτ, όλα αυτά ήταν η ηθική μας προτεραιότητα και ο προβληματισμός του δεν πέρασε απαρατήρητος. Η ανθρωπότητα, αν ήθελε να επιβιώσει, να διατηρήσει τον πλανήτη και να ευημερήσει θα έπρεπε να σταματήσει την περεταίρω πρόοδο της ιατρικής, να σταθεροποιήσει τον πληθυσμό της και να μην αφήσει τους υπανάπτυκτους πληθυσμούς να υπερτερήσουν έναντι των πολιτισμένων. Αυτή η ιδέα βρήκε άμεσους υποστηρικτές, όχι μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά αποτέλεσε και το πεδίο ενεργειών των Ηνωμένων εθνών. O εκατομμυριούχος Χιού Μούρ, το 1954, αφού διάβασε το βιβλίο του Βόγκτ , άρχισε να μοιράζει φυλλάδια με τον τίτλο «Η πληθυσμιακή Βόμβα» και έκανε σκοπό της ζωής του να μειώσει την παγκόσμια αύξηση του πληθυσμού της Γής. Οι δράσεις, οι πιέσεις και οι επιβραβεύσεις σε διάφορες χώρες προκειμένου να μειωθούν τα επίπεδα γεννητικότητάς τους ήταν πολύπλευρες. Πολλές φορές στα όρια της ηθικής. Έτσι η φιλανθρωπική οργάνωση με το ειρωνικό όνομα Profamilia ήταν υπεύθυνη για την στείρωση των 2/3 όλων των γυναικών σε αναπαραγωγική ηλικία στο Πουέρτο Ρίκο την δεκαετία του ’60. Με μεθόδους, όπως αυτή του λεγόμενου «σπιράλ», πειραματικές. Μόνο το έτος 1974, η κυβέρνηση της Ιντίρα Γκάντι στείρωσε 1,4 εκατομμύρια Ινδούς. Επι πληρωμή ή ακόμα και δια της βίας. Ένας από τους λόγους για τους οποίους η κυβερνησή της καταψηφίστηκε στις επόμενες εκλογές. Πρόσφατα αναφέρθηκε στις ειδήσεις ότι η πολιτική του ενός παιδιού στην Κίνα τα τελευταία 30 χρόνια είναι υπεύθυνη για 330 εκατομμύρια αναγκαστικές και μη εκτρώσεις. Μπορεί να σκεφτείτε ό, τι ίσως 330 εκατομμύρια λιγότεροι Κινέζοι να μην είναι μεγάλο κακό αλλά η ιδεολογία της αντισύλληψης για το καλό του πλανήτη έχει εντυπωθεί στο μυαλό μας από μικρή ηλικία και ευθύνεται για την μείωση του πληθυσμού των Ελλήνων στην χώρα μας από το 1995 και έπειτα. Αυτό το «που θα φέρω εγώ σε αυτόν τον κόσμο παιδιά;» ή «δεν θέλω παιδιά, δεν βλέπεις ότι έχουμε υπερπληθυσμό;» είναι στο στόμα όλων μας.
Έτσι, η δράση των ακτιβιστών της νέας οικολογίας δεν μας έχει αφήσει αλώβητους. Αν αναρωτιέστε γιατί το ηλεκτρικό ρεύμα είναι τόσο ακριβό, η απάντηση είναι μόνο μία. Εναλλακτικές πηγές ενέργειας. Αν αγοράσετε μία φυτική τσάντα πολλαπλών χρήσεων, συγχαρητήρια! Καταστρέψατε μερικές δεκάδες θέσεις εργασίας στην χώρα σας, και βοηθήσατε φτωχούς αγρότες σε αναπτυσσόμενες χώρες να αποψιλώσουν δάση για να φυτέψουν το φυτό από το οποίο προέρχεται η τσάντα σας. Η λίστα με τις οικολογικές γκάφες τις οποίες προωθούν με τόσο ζήλο είναι τόσο μεγάλη που κανείς θα μπορούσε – και θα έπρεπε – να γράψει έναν τόμο. Το χειρότερο όμως είναι, η ιδεολογία χωρίς κριτική σκέψη που πλημμυρίζει το διαδίκτυο ντυμένη με άναρχο – αριστερές δαντέλες η οποία ονομάζεται οικολογία. Δεν μιλάμε για μερικούς οι οποίοι μαζοχιστικά ανταλλάσουν φωτογραφίες κακοποιημένων ζώων σε καθημερινή βάση γιατί απολαμβάνουν να «συφιλιάζονται» με την αναισθησία του ανθρώπινου γένους, αλλά για άτομα που ελλείψει ιδανικών ψάχνουν έναν σκοπό στην ζωή τους. Ένα σκοπό, τον οποίο είναι διατεθειμένοι να ακολουθήσουν τυφλά για να σώσουν τον κόσμο. Αυτό είναι που δημιουργεί και θα δημιουργεί τους πράσινους Μουτζαχεντίν του άμεσου μέλλοντος. Χορτοφάγος, εχθρός των πειραμάτων πάνω σε ζώα, φιλόζωος, άθεος, σοσιαλιστής ήταν και ο Χίτλερ. Για τους μικρούς Χίτλερ της «Πράσινης Νέμεσης» το να «φυτεύεις» σφαίρες στα κεφάλια αυτών που διοικούν τις εταιρείες οι οποίες καταστρέφουν το περιβάλλον είναι επίσης μια ηθική προτεραιότητα. Όμως η εξαφάνιση όλων των παραγωγικών δραστηριοτήτων μιάς ολόκληρης κοινωνίας σημαίνει ότι την καταδικάζεις σε θάνατο. Το ότι το πρώτο χτύπημα πηγαίνει σε μεγάλη εταιρεία είναι προκάλυμμα. Με αιτιολογικό την προστασία της φύσης, θα αρχίσουν να χτυπούν όλο και μικρότερες επιχειρήσεις μέχρι να τις εξαφανίσουν όλες.
Ο προβληματισμός και οι δράσεις για την διαφύλαξη του περιβάλλοντός μας, είναι κάτι το θεμιτό. Όμως υπάρχουν δύο δρόμοι για να φτάσουμε ως εκεί. Ο ένας είναι να απαρνηθούμε το ανθρώπινο είδος και πολιτισμό και να οδηγηθούμε στην αυτοκαταστροφή με αυτοσχέδιες οικολογικό – άναρχο – σοσιαλιστικές μεθόδους. Και ο άλλος είναι να επιδιώξουμε το καλό όλων μας μέσα από αργές και δοκιμασμένες δράσεις οι οποίες δεν κάνουν περισσότερο κακό από ότι καλό.
