Η πρόσφατη απώλεια των τεσσάρων αξιωματικών του Ελληνικού Στρατού με λύπησε βαθύτατα. Όχι μονάχα σαν Έλληνα και άνθρωπο αλλά και σαν απόγονο στρατιωτικών. Από τον προπροπάππου μου μέχρι τον πατέρα μου , οι πρόγονοί μου ήταν όλοι στρατιωτικοί και η οικογένειά μου υπηρετεί την Ελλάδα μέσα από τις Ένοπλες Δυνάμεις τουλάχιστον από το 1880-1890. Ως εκ τούτου μπορώ να εκφέρω άποψη. Άποψη, όχι πλήρως αντικειμενική καθώς ομιλώ για την οικογένειά μου, αλλά πιο κοντά στην αλήθεια από κάποιον που κατακρίνει το στρατό χωρίς να έχει ζήσει με στρατιωτικούς.
Στις ένοπλες δυνάμεις -και ειδικά ως αξιωματικοί- μπαίνουν άνθρωποι που δεν πάνε για ένα σταθερό μισθό αλλά γιατί έχουν ιδανικά και πάθος και διάθεση να κάνουν θυσίες. Γιατί ο στρατιωτικός κάνει θυσίες: δε ζει φοιτητική ζωή όπως οι υπόλοιποι, δε βρίσκει εύκολα σύζυγο (αφού λίγες γυναίκες/λίγοι άνδρες εκτός στρατεύματος αντέχουν τις ιδιαιτερότητες της στρατιωτικής ζωής με τις συνεχείς μετακινήσεις κλπ), ζει μέσα σε ένα διαφορετικό πλαίσιο και αντιμετωπίζει το φθόνο μέρους του πληθυσμού. Πολλοί ζώντας αιώνες πίσω βλέπουν το στρατό ως απειλή για τη δημοκρατία ή ως όργανο του καπιταλισμού κλπ.
Το ζήτημα είναι ακριβώς αυτό: ο Στρατός δεν είναι “όργανο” κανενός. Δεν είναι δύναμη καταστολής αλλά δύναμη προάσπισης της εθνικής ακεραιότητας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων. Ο Στρατός απαρτίζεται από ανθρώπους που ανήκουν στην κοινωνία μας. Είναι κομμάτι αυτής αναπόσπαστο. Η διαφορά τους (γιατί όντως υπάρχει μια διαφορά) είναι πως διαπαιδαγωγούνται σε ένα περιβάλλον διαφορετικό, με ενισχυμένο αξιακό πλαίσιο και έτσι επηρεάζονται λιγότερο (όχι όμως καθόλου) από τη γενικότερη ηθική παρακμή της κοινωνίας. Ένας συνάδελφος δικηγόρος (με πελάτες στρατιωτικούς) μου έλεγε κάποτε “ο πιο ανέντιμος στρατιωτικός είναι τόσο έντιμος όσο ο πιο έντιμος δικηγόρος!”.
Οι στρατιωτικοί δεν είναι τέλειοι, ούτε κι άγγελοι. Και διεφθαρμένοι υπάρχουν και κακοί υπάρχουν και τεμπέληδες υπάρχουν και ό, τι υπάρχει στην υπόλοιπη κοινωνία. Είναι μέλη αυτής και όσο κι αν διαπαιδαγωγούνται διαφορετικά δεν παύουν να ζουν ανάμεσά μας.
Το λιγότερο που οφείλουμε σε αυτούς τους ανθρώπους είναι ένα “ευχαριστώ”. Γιατί είναι παραγωγικότατοι (σε αντίθεση με όσα έλεγε πρώην Υπουργός) και είναι αυτοί που “χειρίζονται” την αποτρεπτική ικανότητα της χώρας και την καθιστούν υπαρκτή ως κράτος. Ως εκ τούτου ουδείς πολιτικός έχει δικαίωμα να υβρίζει τους στρατιωτικούς. Και γενικότερα ουδείς εξ ημών.
Στην πρώτη γραμμή βρίσκονται οι άνθρωποι αυτοί. Ακόμα και σε καιρό ειρήνης. Γι’ αυτό μετρούν απώλειες. Μόνο σεβασμός.
