* του Mark C. Henrie
#Τhe_Ιmaginative_Conservative
Στην πρώτη εφημερίδα «Federalist», ο Alexander Hamilton ισχυρίστηκε ότι η δύσκολη θέση της δημιουργίας ενός Αμερικανικού Συντάγματος ήταν ένα ζήτημα παγκόσμιας σημασίας. Έγραψε λοιπόν, ότι το αποτέλεσμα του αμερικανικού πειράματος θα καθόριζε «αν οι κοινότητες των ανθρώπων είναι αληθινά ικανές ή όχι, να εγκαθιδρύσουν καλή διακυβέρνηση έπειτα από σκέψη και περισυλλογή, ή αν είναι στην μοίρα τους να εξαρτώνται για τα πολιτικά συντάγματα τους στην τύχη και την επιβολή δύναμης». Υπό αυτό το πρίσμα, η νέα αμερικανική δημοκρατία θα θεμελίωνε, όχι απλώς ένα νέο έθνος μεταξύ άλλων, αλλά ένα novus ordo seclorum «μία νέα τάξη για τα χρόνια» για πρώτη φορά! Το χαρακτηριστικά σύγχρονο σχέδιο ελέγχου της μοίρας μέσω της ανθρώπινης εφευρετικότητας και τέχνης θα κρινόταν αν μπορούσε να επιτευχθεί. Επιπλέον, εξαιτίας των αρχών που φτιάχτηκαν ώστε να κυριαρχήσουν στο Αμερικανικό Σύνταγμα, αυτή η χώρα θα αναδύετο ως το πρώτο παγκόσμιο έθνος, ένας δηλαδή λαός δεμένος όχι λόγω αίματος ή ιστορίας, ή θεικής επιλογής, αλλά μόνο λόγω «πολιτικού δικαιώματος». Και πράγματι, ο αμερικανικός λαός θα ήταν ένας λαός χωρίς παρελθόν, αλλά μόνο μέλλον. Ο προοδευτικός προσανατολισμός της αμερικανική επανάστασης απεικονίζει πόσο δύσκολο είναι να ορίσεις έναν αμερικανικό Συντηρητισμό.
Φυσικά, το εύρος της Αμερικανικής απελευθέρωσης από το παρελθόν έχει μεγαλοποιηθεί. Η χώρα, σίγουρα δεν έχει έλλειψη «ευλάβειας των προπατόρων», όπως και κάθε σκέψη των ναών που είναι χτισμένοι στη Washington για να τιμήσουν τους Πατέρες του Έθνους κάνει φανερό. Παρολ’ αυτά, πέραν της πολιτικό-θρησκευτικής ευσέβειας για τους συγκεκριμένους προγόνους, η Αμερική ίσως κληρονομεί περισσότερα από μία παλαιότερη παράδοση της προαναφερθείσας. Η λήθη αυτή δείχνει όχι μόνο ασέβεια, αλλά και αδικία. Ίσως θα έπρεπε να παρατηρηθεί η τεχνοτροπία της καινούργιας πρωτεύουσας και των ναών, ώστε να καταδειχθεί πως δεν πρόκειται για ένα καινούργιο στυλ, αλλά μία συνειδητή μίμηση των Ρωμαϊκών Προτύπων. Τι σημαίνει αυτό, όπως και πολλά άλλα στοιχεία του αμερικανικού τρόπου ζωής, για το νόημα της Αμερικής ήταν δύο από τις πιο σημαντικές αναζητήσεις του Russell Kirk.
Ποτέ ο συντηρητικός Dr. Kirk δεν προσπάθησε να διαλαλήσει την μη γνησιότητα της Αμερικανικής Επανάστασης. Γι αυτόν, ήταν μία επανάσταση που δεν έγινε, αλλά αποτράπηκε, μία με άλλα λόγια συντηρητική εξέγερση απέναντι στην καινοτομία του Γεωργίου του Γ’ να ασκήσει συγκεντρωτική διακυβέρνηση και την παρέκκλιση του κοινοβουλίου από τα συνηθισμένα στην άμεση φορολόγηση των αποικιών. Σε πολιτικό επίπεδο, ο Kirk ήταν πιο εντυπωσιασμένος από την συνέχιση των επιχειρημάτων από το 1688(the Glorious Revolution) και εκείνων του 1776 σε σχέση με τις διαφορές τους. Ενώ ήταν επίσης εντυπωσιασμένος από την ασυνέχεια επιχειρημάτων μεταξύ 1776 και 1789 (Γαλλική Επανάσταση), εν συγκρίσει με τις ομοιότητες τους. Ακολουθώντας την έμμεση ανάλυση του Edmund Burke και επιχειρήματα τέτοιων μετ΄ έπειτα συντηρητικών στοχαστών όπως ο Friedrich von Gentz, ο Kirk διαχώρισε εξόχως την αμερικανική εμπειρία από ο,τι τα άλλα έθνη κατά τη διάρκεια της αποκαλούμενης «Εποχής της Δημοκρατικής Επανάστασης». Εκείνο που ήταν τόσο καινούργιο γι΄ αυτόν ήταν ότι διήγαγε μία πολιτική επανάσταση επ’ ακριβώς, χωρίς όμως να επηρεαστεί από την ιδεολογική καινοτομία της εποχής της.
Επιπλέον, η άποψη του Kirk για την γέννηση του Αμερικανικού Συντάγματος το 1787 αιχμαλωτίστηκε στην άρνηση του ακόμα και να μιλήσει για «Γέννηση» Συντάγματος και Έθνους – μία λέξη, η γέννηση, που ξυπνά εικόνες μεγάλων ανδρών, όπως ο Σόλων, ο Λυκούργος, ο Αινείας. Μία γέννηση ή ίδρυση Συντάγματος υπονοεί θεϊκή νομοθεσία, έναν ολότελα ξεχωριστό τρόπο ζωής, την δημιουργία ενός λαού δηλαδή. Ο Kirk, παρολ’ αυτά, διάβασε το Σύνταγμα του 1787 ως αναθεώρηση της παραδοσιακής αγγλικής και αποικιακής πρακτικής, και όχι ως κάτι νέο ή ιδιαίτερα εντυπωσιακό. Σίγουρα είναι παράξενο να φανταστούμε αμέσως συμπερασματικά σώμα δύο κοινοβουλευτικών αντιπροσωπειών, επί παραδείγματι, δοσμένο από κάποιο φυσικό δίκαιο. Για τον Kirk, όπως τα συντάγματα των κρατών ήταν συνετές επαναλήψεις των αποικιακών κεφαλαίων, έτσι και το Σύνταγμα του 1787 ήταν μία μικρή προσαρμογή στα Άρθρα της Συνομοσπονδίας. Ο Krik ήταν σίγουρα σωστός πως ότι πρόθεση κι αν είχαν οι νομοθέτες του Συντάγματος, αυτή η πρόθεση δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία βαθιά κατανόηση των υπογεγραμμένων συμφωνιών των κρατών, των οποίων η συμφωνία ίδρυσε το πολιτικό καθεστώς.
Ακόμα κι αν μπορούμε να μιλήσουμε για Αμερικανική Ίδρυση, η συντηρητική άποψη του Kirk έφερε και επεδίωξε να απαντήσει σε ερωτήσεις που διαφορετικά θα παρακαλούσαμε το πατριωτικό αφήγημα να μας διαλευκάνει: Πότε έφτασε αυτή η νέα γενιά Ιδρυτών Αμερικάνων; Πόθεν μπορούμε να ανακαλύψουμε τις ρίζες τους; Κάποιοι σχολιαστές αγνοούν αυτές τις ερωτήσεις, και μόνο υποθετικά τοποθετούνται στο μη ιστορικό, μυθικό, «Πατέρες του Αμερικανικού Έθνους». Από την άλλη πλευρά, για να απαντήσουμε σε τέτοιες ερωτήσεις σοβαρά, δεν μπορούμε μόνο να κοιτάμε την πολιτική τάξη υπό την οποία η γενιά των ιδρυτών μεγάλωσε, από τότε που κατέρρευσε η ενότητα των αρχαίων «πόλεων-κρατών», αφού είναι ένα λάθος απλώς για να εξισώσουμε το πολιτικό καθεστώς με την ολότητα ενός τρόπου ζωής ενός λαού. Για να αποφασίσουμε ποιοι ήταν αυτοί οι Ιδρυτές- και ποιοι είναι οι σύγχρονοι αμερικάνοι- πρέπει να κοιτάξουμε στην παράδοση και την κουλτούρα, σε όλα εκείνα τα στοιχεία του πολιτισμού της Αμερικής.
Εδώ ο Kirk βρήκε το πεδίο που του ταίριαζε. Για τους συντηρητικούς θεωρητικούς αυτό το πεδίο ήταν πάντα πιο ενδιαφέρον από ό, τι οι επίσημοι πολιτικοί θεσμοί. Μία θεμελιώδης πρόταση συντηρητικής αντανάκλασης πάνω σε κοινωνικά ζητήματα είναι η υπεροχή των άγραφτων συνταγμάτων ενός λαού στις γραπτές πολιτικές φόρμες. Οι παραδόσεις που «συντάσσουν» έναν λαό είναι ο τόπος που ανευρίσκουμε το νόημα της κοινής ζωής, αφού η κουλτούρα είναι πιο βαθειά από την πολιτική. Όπως το έθεσε ο Kirk : “ η κουλτούρα δεν μπορεί πραγματικά να σχεδιαστεί από την πολιτική εξουσία, το μεγαλύτερο της μέρος είναι ασυνείδητο. Και η πολιτική μεγαλώνει έξω από την κουλτούρα, όχι η κουλτούρα έξω από την πολιτική». Τοποθετώντας την Αμερικανική Ίδρυση μέσα στο πλαίσιο των δικών μας πολιτιστικών παραδόσεων αποδίδεται ένα αρκετά διαφορετικό νόημα της σημασίας της Αμερικής.
Πιο συγκεκριμένα, τότε, ο Kirk, επέμενε ότι η Αμερική έχει Βρετανική Κουλτούρα, μία ξεκάθαρη συνέχεια των Αγγλοσαξόνων προπατόρων. Το ότι μπορούμε να μιλάμε για Αγγλοσάξονες προπάτορες, για τον οποιονδήποτε αμερικανικό εθνικό απόγονο, η κοινή ζωή αποκαλύπτει μία Βρετανική κληρονομιά. Επειδή οι Αμερικάνοι μιλούν Αγγλικά, η πιο ζωηρή κοινή εικόνα και μεταφορά είναι προϊόν της Βρετανικής λογοτεχνικής παράδοσης. Πολιτικά, κληρονομούν μία προσκόλληση στο κράτος δικαίου, ενώ παράλληλα η ιδιοποίηση της αντιπροσωπευτικής διακυβέρνησης είναι πολύ πιο θεμελιακή στην κληρονομιά από τους Αγγλοσάξονες στα ήθη, στους τρόπους, τις συνήθειες και τους οικείους θεσμούς. Για τον Kirk, τόσο οι Πατέρες όσο και οι υπόλοιποι μοιράζονται μία βρετανική κουλτούρα, και αυτή ορίζει το «εμείς» στο αμερικανικό έθνος.
Κατά την υποστήριξη της θέσης του για την Βρετανική κουλτούρα στο Αμερικανικό Έθνος, ο Kirk αναφέρεται μόνο σε άμεσους προγόνους. Στην πρωτύτερη δουλειά του, είχε εξερευνήσει βαθύτερες ρίζες της αμερικανικής σειράς – ρίζες που εντοπίζονταν τα χρόνια της Ιερουσαλήμ, της Αθήνας, της Ρώμης, πολύ πρίν φθάσουν στο Λονδίνο. Σε κάθε περίπτωση, ο Kirk ξεδίπλωνε μια καθοριστική επιρροή στον αμερικανικό τρόπο ζωής, αν και σπάνια είναι αυτό ζήτημα πολιτικής φόρμας. Πράγματι, παρατήρησε ότι τα πολιτικά όργανα της Αμερικής οφείλουν τα πάντα στον αρχαίο κόσμο. Πιο σημαντικό, όμως, η Αμερική χρωστάει στην Ιερουσαλήμ, την Αθήνα, την Ρώμη για το πρότυπα του καλού χαρακτήρα, τις θεωρίες δικαιοσύνης, και τις λογοτεχνικές δημιουργίες ανθρώπινης κατάστασης. Όλα μαζί αυτά, ορίζουν την πρότερη εμπειρία και ιδρύουν τα μοιραζόμενα προθεωρητικά στεγανά, που γενούν μία κοινή ατζέντα φιλοσοφικών ερωτηματικών. O Kirk έδωσε έμφαση στο τι μοιράζεται η Αμερική με την Ευρώπη και όχι τι τις χωρίζει. Το αφήγημα του για μία Αμερική δεμένη με ένα συγκεκριμένο παρελθόν σήμαινε την ανάγκη να παρέχει κριτήρια για αποφασιστικά κατάλληλη συμπεριφορά στην αντιμετώπιση ενός μέλλοντος που φανερά δεν είχα απάντηση στον υπονομευτικό λόγο ιδεολογικό προοδευτισμού.
Η άποψη του για μία «αν-ίδρυτη» Αμερική είχε ελκύσει ίσως περισσότερη κριτική από ότι κάθε άλλο στοιχείο της σκέψης του και ο πολιτικός επιστήμων Harry Jaffa είναι μόνο ο πιο ζωηρός μεταξύ των κριτών. Ο Jaffa παίρνει το πρωτάθλημα σε μία ειδική φιλοσοφική έκδοση του πατριωτικού αφηγήματος της Αμερικανικής Ίδρυσης. Έχει υποστηρίξει εναντίον του Kirk ότι στην πραγματικότητα ήταν στην ύψιστη πρόθεση των Εμπνευστών του Συντάγματος και των ανθρώπων για τους οποίους το εμπνεύστηκαν να θεμελιώσουν μία κυβέρνηση στην οποία η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας μιλά για θεμελίωση νέα κυβέρνησης. Η αίσθηση του Jaffa είναι σε ταύτιση με τους νόμους της φύσης και της φύσης του Θεού. Επιμένει δε ότι πολύ πρίν την απόφαση για ανεξαρτησία, ήταν ξεκάθαρο ότι το έδαφος για το αμερικανικό επιχείρημα δεν ήταν το αγγλικό σύνταγμα αλλά οι αμετάβλητοι νόμοι της φύσης. Ο Thomas Jefferson παρολ’ αυτά αναδύεται στα γραπτά του Jaffa σαν σχεδόν θεϊκός νομοθέτης που θα εύρισκε ένα αμερικανικό καθεστώς αυταπόδεικτο, με αναγκαία άρνηση όλων των παραδόσεων που ήταν αντιφατικές με την λογική και τη φύση. Ο Jaffa αναφέρει τον George Washington να αποδείξει την πρόθεση ασυνέχειας της Αμερικής των Πατέρων με την ευρωπαϊκή Ιστορία: τα θεμέλια της Αμερικής δεν ήταν πάνω σε σκοτεινά χρόνια άγνοιας και δεισιδαιμονιών αλλά σε μία εποχή όταν τα δικαιώματα της ανθρωπότητας ήταν καλύτερα κατανοητά και πιο καλά ορισμένα από κάθε άλλη περίοδο. Το νέο αμερικανικό καθεστώς μοιάζει, στο μυαλό του Jaffa στην έκταση πραγματικότητας της ζωής σύμφωνα με τη φύση. Ένα ξεπήδημα από τον παραδοσιακό «νόμο» στην «φύση». Σε αντίθεση την Αμερική του Kirk, όπου το 18ο αιώνα, ο κύριος έπρεπε σχεδόν να ψάχνει μόνο το πώς θα προστατέψει τα θεσμοθετημένα δικαιώματα του, και να συνεχίσει άθικτος τη ζωή του, για τον Jaffa το νέο καθεστώς ήταν αφοσιωμένο στην ασαφή αλήθεια που εφαρμόζεται σε όλους τους ανθρώπους και σε όλους τους καιρούς. Για τον Jaffa, είναι ένα έθνος αφοσιωμένο στο να κάνει μία πρόταση ζωής.
Συγκεντρωτικά, η διαφωνία μεταξύ Kirk και Jaffa μειώνεται στην διαφορά της άποψης για τον ρόλο της Διακηρύξεως Ανεξαρτησίας στην ερμηνεία του χαρακτήρα του αμερικανικού καθεστώτος. Για τον Jaffa, το Σύνταγμα είναι μόνο κατανοητό όταν το νοείς σαν αναζήτηση για να επιτύχει κανείς την ολοκληρωτική κατανόηση των στόχων της Διακήρυξης. Οι προτάσεις του φυσικού δικαιώματος προαγγέλλονται σε αυτό το έγγραφο και είναι το κλειδί για το καθεστώς. Ο Kirk από την άλλη πλευρά ακολουθεί τον Willmoore Kendall: Η Διακήρυξη είναι απλώς ένα πολιτικό έγγραφο σχεδιασμένο να εξασφαλίσει την υποστήριξη της Γαλλίας εναντίον της Αγγλίας στον πόλεμο της Ανεξαρτησίας. Δεν καθιστά ξεκάθαρα τις κεντρικές αρχές της κοινής ζωής. Ο Jaffa σφόδρα κατηγορεί τον Kirk για ανάγνωση της Διακήρυξης έξω από την αμερικανική πολιτική παράδοση.
Ο Jaffa διαφωνεί με την υποτίμηση της Διακήρυξης στην αμερικανική ιστορία γιατί καταλαβαίνει τη λογική του νόμου της φύσης, το αμερικανικό καθεστώς είναι από μόνο του καλό όσο προστατεύει τα ίσα φυσικά δικαιώματα που περιγράφονται στην Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Για τον Jaffa, η μόνη σοβαρή εναλλακτική σε μία τόσο Λινκολνιανή ανάγνωση του αμερικανού καθεστώτος, ευρίσκεται στην εξήγηση του Calhoun για τα δικαιώματα των κρατών, μία άποψη στην οποία βρίσκει συντηρητικούς όπως ο Kirk προσκολλημένους και την οποία θεωρεί ως απαράδεκτη. Στην καρδιά του δόγματος του Calhoun, υποστηρίζει ο Jaffa, στέκει sui generis, αυθαίρετη δύναμη της κυριαρχίας των κρατών, που δεν σχετίζεται με τον φυσικό νόμο, επειδή δεν προέρχονται από πουθενά. Τέτοιες πολιτικές κοινωνίες είναι στην βαθύτερη τους μορφή «άννομες». Δεν είναι προϊόντα της λογικής, δεν μπορούν να είναι νόμιμα. Έτσι για να δεχτεί τέτοιους ισχυρισμούς πρέπει να απαρνηθεί τον φυσικό νόμο.
Αλλά θα αναγνώριζε ο Calhoun ή ο Kirk τον εαυτό του στην επανεξέταση του Jaffa αυτής της θέσης; Χωρίς αυτή την θέαση της δομής στα ίσα δικαιώματα της φύσης, ο Jaffa φαίνεται να πιστεύει ότι ιστορικά συγκροτημένες κοινότητες αξίζουν μόνο ως συλλογές «απλής επιθυμίας». Όμως, είναι ακριβώς αυτή η διαμάχη φιλοσοφιών εναντίον των οποίων οι συντηρητικοί έχουν τόσο καιρό προελάσει. Με την πιο μετριόφρων άποψη της εξουσίας του ανθρώπινου λόγου(λογικής) να σφίγγει τον κλοιό, οι συντηρητικοί το βρίσκουν λογικό να θεωρούν πως η χρόνια ιστορική ύπαρξη μιας πρακτικής, ή μιας κοινότητας, είναι αφ’ εαυτής απόδειξη της ταύτισής της με τον λογικό σχεδιασμό του κόσμου. Γνωρίζουμε άλλωστε ότι η το πολιτικά δικαίωμα είναι μια αντανάκλαση πάνω από την ιστορική εμπειρία της κοινότητας, από ο, τι βάσει αρχών a priori. Ίσως άλλωστε το πιο σημαντικό πράγμα που μαθαίνουμε από την ιστορία είναι ότι οι άνθρωποι ζούν μαζί χάριν της καλής ζωής στην ολότητα της και όχι τόσο για την προστασία αφηρημένων δικαιωμάτων με ενθουσιώδη μονομέρεια. Όμως, χωρίς να γνωρίζει την πραγματικότητα, ο Jaffa ακολουθεί τους σύγχρονους με το να κρατά την έννοια του δικαιώματος πρίν την έννοια του καλού και χρήσιμου, ενώ περιέργως το αποκαλεί φυσικό νόμο. Πράγματι, μερικές φορές ο Jaffa γράφει σα να ήταν μόνο το δικαίωμα καλό. Αυτό λοιπόν για το οποίο θα έπρεπε ο Kirk να κατηγορεί τον Jaffa είναι η αποτυχία του να αντιληφθεί την γέννηση της σκέψης στον Διαφωτισμό και την αποτυχία του επίσης να εμπλέξει συντηρητικά επιχειρήματα για την μετα-λογική της παράδοσης.
Αυτή η διαφωνία για την Διακήρυξη μαρτυρά ένα βαθύτερο φιλοσοφικό θέμα, για το οποίο ο Jaffa πιέζει εναντίον του Kirk. Όπως προτάθηκε παραπάνω, ο Kirk αποφεύγει αερολογίες σχετικά με το φυσικό δικαίωμα και ψάχνει να βρεί τον οδηγό για την πολιτική πρακτική στην ιστορία. Ο Jaffa μπορεί μόνο να δεί αυτό σαν ευθύ ιστορισμό. Χωρίς αφηρημένες αρχές, ο Jaffa το βρίσκει λογικά αδύνατο να διαχωρίζει πορεία στην ιστορία: Ενώ η αλήθεια του φυσικού δικαιώματος μπορεί από εποχή σε εποχή να βρεθεί στην παράδοση, το φυσικό δικαίωμα δεν μπορεί να βρεθεί στην παράδοση ως τέτοια. Για τον Jaffa, η παράδοση δεν γίνεται να αυτό-ερμηνεύεται. Αρκετά απλά, η παράδοση δεν μπορεί να σου πεί ποια μέρη της παράδοσης είναι κανονιστικά. Μόνο οι αφηρημένες αρχές το κάνουν αυτό. Ο Jaffa συνοψίζει ότι ο σύγχρονος φιλελευθερισμός και ο σύγχρονος συντηρητισμός είναι πάνω από τον κοινό τόπο, είναι και οι δύο ιστορισμοί, υπό την έννοια της πίστης ότι η αλήθεια του δικαιώματος ξεπροβάλλει από την ιστορία αντί να στέκεται συνεχής και μακράν, αδιάφορη αυτής. Είναι και οι δύο θεωρίες αυθαίρετες.
Δύο σημεία πρέπει να εκτεθούν σχετικά με αυτήν την επίθεση στην συντηρητική μεθοδολογία του Kirk. Κατά πρώτον, το επιχείρημα του Jaffa ακουμπά σε μία αμφιλεγόμενη κατανόηση των δυνάμεων και των προϋποθέσεων του λόγου. Η γνώμη του Jaffa σχετικά με τη λογική μας ακούγεται εύλογη αρχικά, μόνο επειδή είναι αφηρημένη, ή με υποθετικές απαντήσεις αγνοώντας την Χριστιανική εξήγηση της αυθεντικής αμαρτίας, που περιορίζει την ανθρώπινη λογική. Εντοπίζει το κακό της δουλείας στο «ένας μαύρος κατέχει μία λογική επιθυμία» αντί της δημιουργίας του κατ’ εικόνα του Θεού, ή για τις ανάγκες του κοινού καλού. Όμως, η λογική μόνη, δεν αποφασίζει ότι το στοιχείο του ανθρώπου, που κατέχει την αξιοπρέπεια, είναι η λογική σκέψη, και όχι ότι ο μόνος τρόπος να σέβεσαι την ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι ο σεβασμός του πολιτικά δικαιώματος. Η λογική του 18ου αιώνος σχετικά με τα φυσικά δικαιώματα διαφέρει κρίσιμα από την λογική, που στηρίζεται στον φυσικό νόμο. Ο Jaffa δεν μας δίνει λόγο να προτιμούμε την στενή του εξήγηση της λογικής εν συγκρίσει με την παλαιότερη γνώμη. Αν το έκανε, θα αποκάλυπτε την αντανάκλαση του λόγου από τον φυσικό νόμο της παράδοσης.
Κατά δεύτερον, ο Kirk, είναι διάσημος για την ελεγειακή άμυνα των «σταθερών πραγμάτων». Αυτή η πραγματικότητα θα έπρεπε να εντείνει μία υποψία σχετικά με την επάρκεια της εξήγησης του Jaffa για τον Kirk ως υπόλογο ιστορισμού. Η προσκόλληση του Kirk τόσο στην ιστορία (που αλλάζει) όσο και στον (άκαμπτο) φυσικό νόμο, ακολουθεί τον Burke, ο οποίος ήταν πιο κοντά στην αρχαιότερη παράδοση εν συγκρίσει με τον Jaffa. Ο Burke έβλεπε τα πολιτικά ως μεγάλη ηθική εντολή. Μοιάζει να πιστεύει ότι έχουμε σίγουρη πρόσβαση στις προσταγές του ηθικού νόμου, από ό,τι έχουμε στους νόμους του πολιτικού δικαιώματος. Φαίνεται να έχουμε λοιπόν, περισσότερους δρόμους για πετύχουμε δικαιοσύνη πολιτικά-π.χ. έμμεσα- κάτω από ποικίλες ιστορικές καταστάσεις, αλλά η ηθική πολιτική ικανότητα παραμένει κυρίαρχη και σταθερή ως υποχρέωση ανεξαρτήτως του καθεστώτος. Οι φιλόσοφοι του Διαφωτισμού διατήρησαν αυτήν την τάξη. Αναπαυμένοι από διαφορετικές ηθικές αποκαλύφθηκαν σε άγνωστες καταστάσεις, και η εμπιστοσύνη στην αλήθεια του Χριστιανισμού μειώθηκε. Αλλά, είχε επίσης δημιουργήσει την νέα επιστήμη της πολιτικής, μία σίγουρη μέθοδο, που σκέφτηκαν, ώστε να επιτυγχάνουν πολιτικά αποτελέσματα. Ως συνέπεια, ήταν σίγουροι μόνο από τους κανόνες του πολιτικού δικαιώματος και ήταν υποχρεωμένοι από τη λογική της θέσης να συμπεράνουν ότι μία νέα ηθική των πολιτικών έχει μικρή εντολή. Αυτή η αντιστροφή είναι ίσως μοναδικά υπεύθυνη για την ηθική επανάσταση της οποίας τους καρπούς τώρα δυστυχώς υφιστάμεθα. Όταν ο Jaffa επικεντρώνεται κυρίως στις πολιτικές και συνταγματικές επιπλοκές του φυσικού νόμου, ακολουθεί μία παράδοση που ξεκίνησε με τον Hobbes. Όταν ο Kirk δένει μαζί παράδοση και ηθικό νόμο, είναι με τη μία ταυτόχρονα πιο παραδοσιακός και πιο καινοτόμος από τον Jaffa. Πάνω από όλα, προσπαθεί στη σύνθεση αυτή να αναγνωρίζει ότι το δικαίωμα δεν εξαντλεί το καλό.
Τελικώς, πρέπει να γίνει παραδεκτό ότι ο άποψη του Kirk για την αμερικανική τάξη μπορεί να είναι πολύ αισιόδοξη. Ο Kirk υποστηρίζει στο αποτέλεσμα ότι η Αμερική είναι καλώς ιδρυμένη επειδή δεν είναι αληθώς ιδρυμένη, τόσο πολύ ώστε να είναι μεγάλη- από τα γόνιμα χώματα της Ιερουσαλήμ, της Αθήνας και της Ρώμης. Αλλά τι εξηγείται τότε για τις προφανείς παθολογίες, τις οποίες έχουμε αναπτύξει σαν κοινωνία; O Jaffa έχει ένα παρόμοιο πρόβλημα: Αν η Αμερική είναι σωστά δομημένη επειδή ιδρύθηκε πάνω στο φυσικό νόμο, και αν το πολιτικό καθεστώς αποφασίζει την πολιτιστική τάξη, τότε από πού οι παθογένειας που σαν τον Kirk εντοπίζει προκύπτουν; Αυτό αφήνει την πιθανότητα να ιδρύθηκε σαθρώς. Αν αυτό είναι αλήθεια, η συντηρητική ευλάβεια για την Παράδοση θα έπρεπε να απαιτεί επιλεκτική ασέβεια διά της παραδόσεως.
Η δυσοίωνη παρόλ’ αυτά ερώτηση πάνω από τις διαφωνίες σχετικά με την Αμερικανική Ίδρυση σχετίζεται με την «Δύση». Μέσα στον Ψυχρό Πόλεμο, οι συντηρητικοί αυτοπροσδιορίστηκαν ως υπερασπιστές της Δύσης, αλλά το νόημα του όρου ήταν θολό χάριν του πολιτικού συνασπισμού εναντίον της ΕΣΣΔ. Για τον Kirk, η Δύση κατονομάζει έναν πολιτισμό που πηγαίνει πίσω 3000 χρόνια. Η Δύση είναι ένα όνομα που επιτυγχάνει στο όνομα του Χριστιανισμού. Είναι η ολότητα της κουλτούρας, του πολιτισμού, και άρα της ταυτότητας μας. Για άλλο κομμάτι του συντηρητικού συνασπισμού, η Δύση ονοματίζει μόνο την κουλτούρα του κοσμικού φιλελευθερισμού που αναδύθηκε τον 18 αιώνα στην απάρνηση του Χριστιανισμού. Για αυτούς, η Δύση είναι η κοινότητα, που αναγνωρίζει την προτεραιότητα του δικαιώματος πάνω στο καλό, που είναι οργανωμένο γύρω από τους κυρίαρχους πολιτικούς θεσμούς που εκφράζουν αυτήν την προτεραιότητα. Ο Jaffa φαίνεται να διατηρεί αυτή τη γνώμη.
Κρυμμένος πίσω από τον ευγενικό του τρόπο, ο Kirk και η ευσέβεια του για την Ιερουσαλήμ, την Αθήνα και τη Ρώμη είναι μία πράξη ασέβειας εναντίον του 18ουΑιώνα και της λατρείας του για νέο. Η εργασία του είναι μία προσπάθεια να δείξει πως πολλά από τα καλά πράγματα που οι υποστηρικτές της δεύτερης γνώμης συνεχίζουν για πιστεύουν οφείλονται στον Διαφωτισμό και στους στενούς ορίζοντες του, αλλά δεν εξαντλούν τα πολιτικά αγαθά που μπορεί να αναζητούμε. Μία πραγματικότητα δυσδιάκριτη από το αφήγημα του novus ordo seclorum(«μία νέα τάξη για τα χρόνια»). Η προσπάθεια του Kirk είναι μία προσπάθεια για την ανάρρωση της παράδοσης από τους διαχωρισμούς του 18ου αιώνα. Η επιτυχία της προσπάθειας παραμένει αβέβαιη.
