Στις 13 Οκτωβρίου έφυγε ο Παύλος. Δολοφονήθηκε ο Παύλος Μελάς από Οθωμανούς στρατιώτες. Είχε όραμα ευγενές. Να απελευθερώσει την Μακεδονία. Ανήκε στην ελίτ. Και όμως. Προτίμησε να δώσει την ζωή του για να εντάξει στην οικογένεια των Ελλήνων τους αλύτρωτους αδελφούς του. Εκείνους που τα πιστεύω τους η σημερινή ελίτ θεωρεί ταπεινά μέσα στην υπεροψία και την ψυχολογική αυταρέσκεια που γεννά ο ατομικισμός της. Ο Παύλος είχε Θεό. Θεό μέσα του. Οι σημερινές ελίτ έχουν και αυτές θεό. Τον εαυτό τους, περιφέροντας το άσχημο ναρκισσιστικό κουφάρι τους άδειο και κενό νοήματος. Την ασχήμια τους προσπαθούν να την κρύψουν με την γυμναστική και τις πλαστικές. Όμως το πορτρέτο τους είναι σαν αυτό του Ντόριαν Γκρέϋ. Το πρότυπο του Παύλου ζήλεψε και ο Κατσίφας. Για αυτό και οι ελίτ τον ζήλεψαν τόσο και προσπάθησαν να τον χαρακτηρίσουν τρελό, έμπορο ναρκωτικών και ό,τι άλλο βαζει μέσα το μυαλό σας. Διοτι ο Κατσίφας ήταν γενναίος και καθαρός σαν τον Παύλο και αυτο είναι η φυσική ομορφιά του ανθρώπου σε αντίθεση με την αφύσικη υλιστική ασχήμια των σημερινών ελίτ. Οι ήρωές μας είναι ζωντανοί. Πρώτα και κυριότερα στην ψυχή μας και μετά στο μυαλό μας. Διότι για αυτούς πρωτίστως νιώθουμε, αισθανόμαστε, ερχόμενοι σε επικοινωνία με τον διαχρονικό μας εαυτό. Τον Δημιουργό μας τον αγγίζουμε όταν επικοινωνούμε με την ψυχή μας. Για αυτό τιμούμε σμρ τον Παύλο. Διότι έδωσε και την Ψυχή του για εμάς. Είναι οι πράξεις θυσίας για τους άλλους εκείνες που σε μεταμορφώνουν σε Δημιουργό. Για αυτό και θύμιση του Παύλου, η λατρεία προς το Πρόσωπό του, έχει σχεδόν μεταφυσικό περιεχόμενο. Ο Παύλος ζει. Στην Μακεδονία τον φώναζαν Βασιλιά. Ο Παύλος ζει.
Προς επίρρωση όσων υποστηρίζω για τις ελίτ η συμπεριφορά τους τότε είχε ομοιότητες με τις σημερινές. Διαβάστε τι έγραφε ο Ίων Δραγούμης για τον Παύλο:
«Αυτά που είδαν, ήλθαν και τα είπαν σ΄ εκείνους που τους έστειλαν. Μαζί τους όμως ήλθαν και των απίστων οι αντιλογίες και των στενόκαρδων. Κανένα εμπόδιο, καμιά δυσκολία δεν άφησαν που να μην έστησαν κατάντικρυ στη θέληση του Παύλου εκείνοι που κατάλαβαν τάχα και πείσθηκαν πως ήταν ανάγκη και μπορούσε να γίνει κάτι. Βγήκαν και οι εφημερίδες γεμάτες λέξεις: “Δημοκόποι, Μακεδονοκόποι, εκμεταλλευταί της φιλοπατρίας, τσαρλατάνοι”. Επειδή αργούσαν ν’ αποφασίσουν, αποφάσισε ο Παύλος. Και ο Παύλος αποφάσισε να δώσει ότι είχε. Και είχε τον εαυτό του… … Στη Μακεδονία δεν πέθανε, παρά ζει και βασιλεύει. Ένα κοριτσάκι στη Βέροια, που το ρώτησαν ποιος είναι ο βασιλιάς των Ελλήνων, αποκρίθηκε χωρίς δισταγμό: Ο Παύλος Μελάς».
Βλέπετε;
Όταν τον πήρε η σφαίρα ο Παύλος έβγαλε από τον λαιμό του τον σταυρό που φορούσε πάντοτε και λέει στον Νίκο Πύρζα : «το σταυρό να τον δώσεις στη γυναίκα μου. Και το ντουφέκι του Μίκη. Και να τους πείς ότι έκαμα το καθήκον μου…». Καθήκον! Τι δύσκολη λέξη. Τι δύσκολη έννοια την σημερινή εποχή που η απορρόφηση από τον εαυτόν μας οδηγεί στο να σκεφτόμαστε μόνον αυτόν. Για ποιο καθήκον να μιλήσουμε όταν αυτοί που αισθάνοντας τέτοιο χρέος λησμονήθηκαν; Δεν ντραπήκαμε να παραδώσουμε το όνομα της Μακεδονίας μαζί με την γλώσσα και την εθνικότητα. Λες και αυτές παραδίδονται πανάθεμά μας. Μισέλληνες που πάσχουν από την ασθένεια του γραικυλισμού περηφάνως αναφωνούν «Βόρεια Μακεδονία». Είναι οι ίδιοι που φορούν μπλουζάκια που αναγράφουν «θα αντάλλαζα ρατσιστές Έλληνες με πρόσφυγες». Όταν έρθει η κρίσιμη ώρα πάλι θα πολεμούν με την πλευρά του εχθρού. Θα κάνουν το άσπρο μάυρο για να μας πείσουν ότι είμαστε ρατσιστές και όλοι οι πολιτισμοί ενσωματώνονται. Όλοι, κουτσοί στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα. Με όλη την αγάπη στους κουτσούς και τους στραβούς. Μπορεί να συνάπτουμε όλες τις σωστές συμφωνίες. Πολύ φοβάμαι όμως ότι όταν δεν έχεις το κουράγιο να πολεμήσεις τον εσωτερικό εχθρό αυτός σαν σαράκι σιγά σιγά θα τρώει τα σωθικά σου. Πολύ εύχομαι στην μνήμη του Παύλου να κάνω λάθος.
