*του Chris Cillizza στη The Washington Post
#Buchanan
Καθώς παρακολουθούσα προσεκτικά τον τόνο της εκστρατείας του Donald Trump κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών, συνέχεια θυμόμουν τις προκριματικές εκλογές των Ρεπουμπλικανών της δεκαετίας του 1990, όπου συμμετείχε ο Pat Buchanan. Ο Buchanan κατέβηκε ως «λαϊκιστικό δίκρανο” σε αυτές τις εκλογές, ένας ξένος που είχε απηυδήσει με τον τρόπο που τα δύο κόμματα λειτουργούσαν στην Ουάσιγκτον.Υπερασπίστηκε επίσης την επιβράδυνση της μετανάστευσης στις Ηνωμένες Πολιτείες και υπήρξε σκεπτικιστής σχετικά με τις διεθνείς εμπορικές συμφωνίες. Σας θυμίζει κάτι; Επικοινώνησα με τον Buchanan για να μιλήσω για τις ομοιότητες και τις διαφορές του με τον Trump και για την ευρύτερη κατάσταση του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Η συνομιλία μας, η οποία διεξήχθη μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και υπέστη επεξεργασία μόνον αναφορικά με την γραμματική, είναι η παρακάτω.
FIX: Είναι ο Donald Trump ο λογικός κληρονόμος της προεδρικής σας εκστρατείας, αναφορικά τόσο με την θεματική όσο και με τον τόνο; Γιατί ή γιατί όχι;
Buchanan: Ο Trump είναι μια sui generis περίπτωση, σε αντίθεση με τους άλλους σύγχρονους υποψηφίους. Και η επιτυχία του δεν οφείλεται μόνο στην στάση του απέναντι στα ζητήματα, αλλά στην προσωπικότητά του, στη περιφρόνηση της πολιτικής ορθότητας, στην απόλαυση του πολιτικού αγώνα με όλους τους ενδιαφερόμενους, της “δεν γαμιέται” εφόδου του σε τομείς όπου οι άλλοι αρνούνται καν να βαδίσουν, όπως στην πληρωμένη απάντηση στην μαχαιριά της Χίλαρι Κλίντον εναντίον του, ότι διαθέτει μια “τάση για σεξισμό.” Ο Trump την διέλυσε. Αυτές οι συγκρούσεις έχουν ενθουσιάσει μια κομματική βάση που έχει σιχαθεί μέχρι θανάτου τους πολιτικούς που ποτέ δεν συγκρούονται.
Αναφορικά με την οικοδόμηση ενός φράχτη για να εξασφαλίσει τα σύνορα με το Μεξικό, με το τέλος στις εμπορικές συμφωνίες, όπως η NAFTA, η GATT, και του καθεστώτος [του περισσότερο ευνοούμενου κράτους] για την Κίνα, και την παραμονή έξω από ασύνετους και περιττούς πολέμους, αυτά είναι τα θέματα για τα οποία κατέβηκα το 1992 και 1996 στις προκριματικές των Ρεπουμπλικάνων και ως υποψήφιος του Μεταρρυθμιστικού Κόμματος το 2000.
Αυτό που ο Trump έχει σήμερα είναι πειστικά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι αυτό που ορισμένοι από μας είχαν προειδοποιήσει για τη δεκαετία του 1990 έχει αρχίσει να συμβαίνει. Από το 2000 έως το 2010, η ΗΠΑ έχασε 55.000 εργοστάσια και 6 εκατομμύρια θέσεις εργασίας στην βιομηχανία.
Αυτό που έχει τώρα στα χέρια του ο Trump, για να στηρίξει την θέση του ενάντια στους Ρεπουμπλικάνους του Bush και τους Δημοκρατικούς της Clinton, είναι χειροπιαστές αποδείξεις οτι αυτές οι εμπορικές συμφωνίες αποβιομηχανοποίησαν την Αμερική. Αν οι Ρεπουμπλικάνοι θέλουν να ξέρουν γιατί έχασαν τους Δημοκρατικούς του Reagan, είναι επειδή οι Ρεπουμπλικάνοι έστειλαν τις δουλείες τους στο Μεξικό και την Κίνα. Αλλά ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Και αυτό το αποδεικνύουν όχι μόνο οι επιθέσεις του Trump σε αυτές τις εμπορικές συμφωνίες, αλλά και η έλλειψη ουσιώδους υπεράσπισής τους από τους Δημοκρατικούς της Clinton και το Ρεπουμπλικανικό κατεστημένο. Ποιός εξυμνεί σήμερα την NAFTA, όπως έκανε ο John McCain όταν πήγε στο Καναδά το 2008;
FIX: Ποιά είναι η διαφορά στο σημερινό πολιτικό περιβάλλον συγκριτικά με αυτό στο οποίο κατεβήκατε εσείς για Πρόεδρος; Είναι ο κόσμος πιο θυμωμένος σήμερα;
Buchanan: Όταν έκανα την εκστρατεία μου στην Β. Καρολίνα το 1992 θυμάμαι ότι ήρθε ένας τύπος στο αεροδρόμιο και μου είπε “Τι κάνεις εδώ Pat; Αυτή είναι μια ευχαριστημένη Πολιτεία”. Αναμφίβολα υπήρξε μια πραγματική ύφεση στο New Hampshire το 1992 και μια πραγματική αίσθηση εκ μέρους των συντηρητικών ότι ο Πρόεδρος Bush μας είχε εγκαταλείψει μαζί με την κληρονομιά και όλη την ατζέντα του Reagan, για να κλείνει συμφωνίες με το Κογκρέσο που θα αυξάνουν τους φόρους, θα ξοδεύουν περισσότερα σε “ευγενή” προγράμματα, θα επιβάλλουν ποσοστώσεις και θα διακηρύσσουν τον σκοπό της Αμερικής να γίνει ο δημιουργός μιας “Νέας Τάξης Πραγμάτων” στον κόσμο.
Αυτό που είναι διαφορετικό σήμερα, είναι ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, τα αποτελέσματα είναι πια γνωστά. Καθένας βλέπει σήμερα ξεκάθαρα την αποβιομηχανοποίηση της Αμερικής, το κόστος σε αίμα και πλούτο από τους υπερδεκαετείς πολέμους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ και την διάχυτη παρουσία παρανόμων μεταναστών. Αυτό που έβλεπα στα σύνορα του San Diego πριν 25 χρόνια, σήμερα το βλέπει καθένας στην καλωδιακή του. Και όχι μόνο μερικές, αλλά σχεδόν όλες οι κοινότητες βιώνουν τις κοινωνικές επιπτώσεις.
Ο θυμός και η αποξένωση που αυξανόταν τότε, έχει σήμερα φτάσει σε οριακό σημείο, αφού βλέπεις τον Bernie Sanders να είναι τσίμα-τσίμα με την Hillary Clinton στην Iowa και το New Hampshire και τον Trump και τον Cruz να έχουν πλειοψηφία στους Ρεπουμπλικάνους ψηφοφόρους. Για να το πω ξεκάθαρα, η επανάσταση είναι εδώ.
FIX: Δηλώσατε στους New York Times πριν μια εβδομάδα ότι “το κόμμα πρόκειται να στραφεί κατά του εμπορίου και του παρεμβατισμού και θα γίνει πιο εθνικιστικό, πιο φυλετικό και περισσότερο υπέρ της προστασίας των συνόρων.” Πιστεύετε ότι το κατεστημένο του κόμματος θα είναι μέρος αυτής της μεταστροφής; Και να ναι, ενστερνίζεται την γλώσσα και την ρητορική του Trump;
Buchanan: Υπάρχει λόγος που ο Πρόεδρος Obama και το ελεγχόμενο από τους Ρεπουμπλικάνους Κογκρέσο δεν ασχολούνται με την TPP (εμπορική συμφωνία Ειρηνικού). Ο Trump και ο Sanders θα ηγούνταν μιας εκστρατείας για να την εξοντώσουν. Και θα το κατάφερναν, παρόλο που, στην δεκαετία του 1990, εμείς – Ross Perot, Ralph Nader, τα συνδικάτα- αποτύχαμε να σταματήσουμε την NAFTA. Τότε, δεν ήταν αρκετοί οι Αμερικάνοι που βλέπανε την σύνδεση μεταξύ αυτών των εμπορικών συμφωνιών και των διογκούμενων εμπορικών ελλειμμάτων της Αμερικής ή την απώλεια θέσεων εργασίας στην βιομηχανία των ΗΠΑ.
Ο κόσμος και από τα δύο κόμματα συνειδητοποιεί ότι τα συμφέροντα των πολυεθνικών εταιρειών συγκρούονται με τα εθνικά συμφέροντα των ΗΠΑ
και τα συμφέροντα των εργαζόμενων Αμερικανών. Αυτό που είναι καλό για την General Motors δεν είναι καλό για την Αμερική, αν η General Motors μεταφέρει την παραγωγή της εκτός ΗΠΑ. Όπως δείχνει η ιστορία, το ελεύθερο εμπόριο είναι μια ιδεολογία που ενστερνίζονται οι φωστήρες παρακμάζοντων εθνών. Τα ακμάζοντα έθνη- Η Μεγάλη Βρετανία πριν το 1850, η Αμερική από το 1860 έως το 1912, η Γερμανία του Bismarck, η μεταπολεμική Ιαπωνία, η σημερινή Κίνα- εφαρμόζουν οικονομικό εθνικισμό.
Ο παραληφθείς πρόλογος τίθεται εδώ. Ενώ η χώρα ήταν διχασμένη τόσο για την επιχείρηση Desert Storm που στόχευε να αποκαταστήσει τον Εμίρη του Κουβέιτ στο θρόνο του, όσο και για την εισβολή στο Ιρακ που αποσκοπούσε να το μετατρέψει σε μια δημοκρατία-πρότυπο για την Μέση Ανατολή, τόσο ο Bush ο πρεσβύτερος όσο και ο νεώτερος, με το ξέσπασμα του πολέμου, εκτινάχθηκαν σε ποσοστά αποδοχής ύψους 90%.
Εντούτοις, η νίκη του το 1991 δεν έσωσε τον Πρόεδρος Bush το 1992, όταν έλαβε μόλις 37%. Και όταν οι καρποί της Αμερικανικής νίκης στην επιχείρηση “Iraqi Freedom” απεδείχθησαν πικροί, οι Ρεπουμπλικάνοι χάσανε και τις δύο Βουλές στο Κογκρέσο το 2006 καθώς και την προεδρεία το 2008 – απέναντι σε έναν αντιπολεμικό Δημοκρατικό.
Εάν υπάρξει μια τρομερή επίθεση σε αυτή την χώρα, όπως η 11/9, ο Αμερικανικός λαός θα απαιτήσει να πάμε σε πόλεμο και να ξεκαθαρίσουμε τους λογαριασμούς μας με τους υπεύθυνους. Αλλά η διάθεση της Αμερικής για παρεμβάσεις, για εθνική οικοδόμηση, για δημοκρατικές σταυροφορίες, έχει κορεστεί πλήρως. Αντίο σ’όλα αυτά.
Οι Αμερικάνοι δεν ήθελαν να εμπλακούν στην Γεωργία, την Κριμέα ή την Ουκρανία. Δεν θέλουν να στείλουν στρατό πίσω στο Ιράκ ή την Συρία. Και ο Trump, δίνοντας έμφαση στην ανοικοδόμηση της Αμερικής, αφήνοντας αυτούς τύπους να λύσουν μόνοι τους τα προβλήματά τους, είναι ευθυγραμμισμένος με το εθνικό αίσθημα. Η εποχή των φιλελεύθερων παρεμβατιστών όπως η Hilary Clinton στην Λιβύη, η εποχή των νεοσυντηριτικών που είναι στο τιμόνι του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, πέρασαν.
Κι όμως ο Trump αναγνωρίζει το γεράκι στην ψυχή των Ρεπουμπλικάνων, που χρονολογείται πίσω στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου, όταν λέει, σχετικά με το ISIS: “Θα τους γ@#*σω στις βόμβες”.
Πολιτικά μιλώντας, έχει πιάσει το νόημα.
Έστω ότι προχωρήσει το Ρεπουμπλικανικό κατεστημένο στο να χρίσει τον Trump, αυτός θα κερδίσει; Και αν ναι, ας εξελιχθεί, όπως έγινε το 1964. Αυτό που το φαινόμενο Trump εκπροσωπεί, είτε το κατεστημένο της Ουάσιγκτον συγκλονίζεται είτε όχι, είναι το μέλλον. Ρίξε μια ματιά στην Ευρώπη. Εθνικισμός από την Σκωτία μέχρι την Καταλονία, την Φλάνδρα και εθνικισμός υπό την μορφή κομμάτων όπως το UKIP (Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου) στην Βρετανία και το FN (Εθνικό Μέτωπο) στη Γαλλία, νέες κυβερνήσεις στην Βαρσοβία και την Βουδαπέστη- αυτό μοιάζει περισσότερο με το μέλλον, παρά η Angela Merkel και η Ε.Ε. .
Ένα κόμμα δεν μπορεί να επιβιώσει στέλνοντας ένα τελεσίγραφο γραμμένο από το κατεστημένο του- ότι είτε δέχεσαι την επιλογή μας, είτε φεύγουμε. Η απάντηση σε αυτό είναι: Άντε, φύγετε!
FIX: Έστω ότι είσαι η Kelly Ayotte, ένας Ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής που κατεβαίνει για επανεκλογή στην αμφιλεγόμενη Πολιτεία του New Hampshire τον Νοέμβριο. Πώς αντιμετωπίζεις τον Trump ως την επιλογή του κόμματός σου για το χρίσμα; Τον αποφεύγεις; Τον στηρίζει; Τον αγνοείς;
Buchanan: Εάν ο Trump κερδίσει τις προκριματικές του New Hampshire η Kelly Ayotte πρέπει να τον συγχαρεί. Και, αν ο Trump κερδίσει το χρίσμα,η Ayotte πρέπει να τον υποστηρίξει. Αν δεν το κάνει, δεν θα έχει κανένα μέλλον στο εθνικό κόμμα.
Οι κυβερνήτες Nelson Rockefeller, George Romney and Bill Scranton, οι οποίοι αρνήθηκαν να υποστηρίξουν τον Barry Goldwater το 1964, ήταν για πάντα μετέπειτα νεκροί για τις εθνικές υποψηφιότητες. Όταν ο Ronald Reagan αποφάσισε να προκαλέσει τον Gerard Ford, ο Πρόεδρος Ford χρειάστηκε να κάνει τον διορισμένο Αντιπρόεδρο Rockefeller στην άκρη για να επιβιώσει. Η κομματική βάση δεν συγχωρεί ούτε ξεχνά τις λιποταξίες στο πεδίο της μάχης.
Πόσο κοντά θα πρέπει να κινηθεί η Ayotte με τον Trump; Θα πρέπει να περιμένει μέχρι το χρίσμα για να αποφασίσει, αν, βέβαια, ο Trump λάβει το χρίσμα. Αλλά αν έχει φιλοδοξίες στο εθνικό επίπεδο, θα πρέπει να υποστηρίξει εκείνον που θα λάβει το χρίσμα.
FIX: Μπορεί ο Donald Trump να κερδίσει την προεδρεία ως ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος; Και αν ναι, πώς; Να είστε συγκεκριμένος.
Buchanan: Δημογραφικά και εκλογικά, το Δημοκρατικό κόμμα έχει το πάνω χέρι. Αν ήμουν ο Trump, θα τσάκιζα το ζήτημα της παράνομης μετανάστευσης, της ασφάλειας των συνόρων, της επαναδιαπραγμάτευσης των εμπορικών συμφωνιών που μας έχουν στοιχίσει τα εργοστάσιά μας, τις δουλειές και τις αυξήσεις των μισθών και, αφού θα είχα διασφαλίσει την κομματική βάση, θα στόχευα σε νίκη στο Ohio, Michigan και Wisconsin, κατεβαίνοντας κατά των εμπορικών πολιτικών της Clinton που αποβιομηχανοποίησαν την Μέση Αμερική και υπέρ μιας νέας εμπορικής ατζέντας με την υπογραφή του Trump για επαναβιομηχανοποίηση της Αμερικής.
Φέρτε πίσω τις δουλειές!
Με τον Obama να μην κατεβαίνει, δεν υπάρχει λόγος ο Trump, ένας εργολάβος και δημιουργός θέσεων εργασίας, να μην μπορέσει να κερδίσει περισσότερες από τις ψήφους των Αφροαμερικανών, όπου ο McCain έχασε με 24-1. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην κερδίσει ο Trump περισσότερους ισπανόφωνους, οι οποίοι ανταποκρίνονται σε ισχυρούς ηγέτες και δημιουργούς θέσεων εργασίας. Ο Romney έχασε πάνω από το 70% των ισπανόφωνων ψήφων.
Δεδομένης της κατάστασης στην χώρα και τον κόσμο, οι θέσεις του Trump καλύπτουν τους ενστόλους, φτιάχνοντας ένα τοίχο για να διασφαλίσει τα σύνορα απέναντι στην παράνομη μετανάστευση, καταστέλλοντας τις εταιρείες που προσλαμβάνουν παράνομους μετανάστες αντί για Αμερικάνους, κάνοντας την Αμερική το ισχυρότερο έθνος στην Γη, αλλά παραμένοντας έξω από πολέμους που δεν μας αφορούν. Και ανταποδίδοντας δεκαπλάσια σε εκείνους που μας επιτίθενται- δόγμα του Jackson.
Τέλος, καθώς οι Δημοκρατικοί και τα εχθρικά ΜΜΕ θα προσπαθούν να παρουσιάσουν τον Trump ως πρόβλημα, οι Ρεπουμπλικάνοι, εάν αυτή κερδίσει το χρίσμα, θα θέλουν να παρουσιάσουν την Hillary ως πρόβλημα. Θέλουμε στ’ αλήθεια να τα ξαναζήσουμε όλα αυτά ή μήπως να ρίξουμε μια ζαριά για ένα καλύτερο, λαμπρότερο και σίγουρα πιο ενθουσιώδες μέλλον;
