Ο Νικολά Γκομέζ Ντάβιλα είναι μια προσωπικότητα άγνωστη στον Ελληνικό Δεξιό χώρο. Δικαιολογημένα ενδεχομένως καθώς πρόκειται για έναν Κολομβιανό συγγραφέα του οποίου ελάχιστα γραπτά είναι μεταφρασμένα σε άλλες γλώσσες. Και όσες μεταφράσεις έχουν γίνει είναι κυρίως στην Γερμανική. Μια μικρή αναφορά και περιγραφή στην ζωή και το έργο του, αποτελεί συμπλήρωμα της προσπάθειας επέκτασης και σύγκρισης της συντηρητικής αντίληψης διαφορετικών Εθνών, κοινωνιών, ανθρώπων και τάσεων.
Ο Ντάβιλα γεννήθηκε τον Μάιο του 1913 στην περιοχή Κατζίκα, πλησίον της Μπογκοτά στην Κολομβία, σε μια Ευρωπαϊκής καταγωγής οικογένεια με σημαντική οικονομική ευρωστία και αριστοκρατικές αντιλήψεις. Άλλωστε επρόκειτο για απογόνους του Antonio Amador José de Nariño Bernardo del Casal, ενός εκ των μεγάλων ιδεολόγων της επανάστασης της «Νέας Γρανάδας»1, βαθύτατα επηρεασμένου από την Γαλλική και την Αμερικανική επανάσταση. Η οικογένεια μετακόμισε στην Γαλλία λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων του πατέρα και ο Νικολά (ήταν έξι ετών τότε) άρχισε να παρακολουθεί τα μαθήματα του σε ένα σχολείο Βενεδικτίνων μοναχών (Ordo Sancti Benedicti)2 στο Παρίσι3. Όμως μια πνευμονολογική πάθηση θα τον περιορίσει στο σπίτι της οικογένειας για τουλάχιστον δύο έτη, όπου και θα διδαχθεί από ιδιώτες δασκάλους. Οξύνους, υπομονετικός, διψασμένος για μάθηση έμαθε Λατινικά και αρχαία Ελληνικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά, Πορτογαλικά και Γερμανικά και λίγο πριν τον θάνατο του μελετούσε την Δανική γλώσσα. Όμως παρά την αγάπη του για την Κλασσική παιδεία και τις ξένες γλώσσες, δεν θα σπουδάσει ποτέ σε κανένα πανεπιστήμιο! Στα μέσα περίπου της δεκαετίας του 30’, όταν ο Νικολά ήταν 23 ετών, η οικογένεια επέστρεψε στην Κολομβία.
Με την επιστροφή του στην Μπογκοτά, ο Νικολά γνωρίζει και ερωτεύεται την νεαρή Αιμιλία Νιέτα Ράμος και ο γάμος4 τους θα κρατήσει έως το τέλος της ζωής του. Το νεαρό ζευγάρι ολοκλήρωσε ένα ταξίδι σε όλη την Ευρώπη και μετά επέστρεψε στην Κολομβία από την οποία ουδέποτε ξαναέφυγε. Η συζυγός του – με την οποία απέκτησε τρία παιδιά – αποτέλεσε έμπνευση στους στοχασμούς του για τον έρωτα και την αγάπη. Ο Νικολά είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του ένα εργοστάσιο ξυλουργικής για το οποίο ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε. Μάλιστα οι φίλοι του αναφέρουν πως επισκεπτόταν μια φορά την εβδομάδα την επιχείρηση και απλά έλεγε στον υπεύθυνο να προσπαθήσει να αυξήσει τα κέρδη. Η καθημερινότητα του ήταν αφιερωμένη στην νεανική καλοπέραση και το διάβασμα. Αγαπημένο του άθλημα ήταν το έφιππο πόλο, όπως άλλωστε και πολλών άλλων ευπόρων νεαρών που σύχναζαν στο Bogotá Jockey Club, ενώ αγαπημένη του αναγνωστική ασχολία ήταν η μελέτη του Ελληνορωμαϊκού κόσμου και του Γερμανικού μεσαίωνα. Επρόκειτο για έναν αριστοκράτη με κάθε έννοια της λέξεως. Πέραν της οικογενειακής καταγωγής, της οικονομικής επιφάνειας και των άριστων κοινωνικών σχέσεων με μέλη της υψηλής κοινωνίας της εποχής, ήταν και ένας αριστοκράτης του πνεύματος. Η βιβλιοθήκη του έφτασε να διαθέτει 30.000 βιβλία, ενώ όταν του ζητήθηκε, βοήθησε στην δημιουργία του Universidad de los Andes αρνούμενος όμως να διδάξει εκεί. Παρά ταύτα όμως κατάφερε να μείνει στην Κολομβιανή ιστορία ως ο σπουδαιότερος συντηρητικός στοχαστής του προηγούμενου αιώνα.
Η νεανική του ορμή και η άνεση του με το άλογο επέφερε και ένα δυσάρεστο γεγονός που σημάδεψε την υπόλοιπη ζωή του. Καθώς ίππευε και ενώ προσπαθούσε να ανάψει ένα τσιγάρο, ο Νικολά έπεσε και τραυματίστηκε πολύ σοβαρά. Ο τραυματισμός αυτός τον οδήγησε στο να παραδοθεί ολοκληρωτικά στην μελέτη και το γράψιμο και πλέον θα απολάμβανε την ζωή με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Τις Κυριακές επισκεπτόταν μια συνοικιακή Εκκλησία φραγκισκανών παρακολουθώντας την Λειτουργία και στην συνέχεια γευμάτιζε στο σπίτι του, στο οποίο συνήθως προσκαλούσε μερικούς καλούς φίλους. Όλες τις υπόλοιπες ημέρες της εβδομάδος τις περνούσε διαβάζοντας και γράφοντας στην βιβλιοθήκη του5 .
Ο Ντάβιλα ήταν μια πολύ ιδιαίτερη φυσιογνωμία καθώς δεν επιθυμούσε δημοσιότητα ή φήμη, αλλά ταπεινότητα και ησυχία («ο ανώτερος αριστοκράτης δεν είναι ο φεουδάρχης στον πύργο, αλλά ο στοχαστικός μοναχός στο κελί του»), παρά τον τεράστιο θαυμασμό που είχαν προς αυτόν διάφοροι κύκλοι «διανοουμένων», πολιτικών και στοχαστών. Απέρριπτε πλήρως την πολιτική και τις πολιτικές ιδεολογίες6 και αυτοχαρακτηριζόταν «αντιδραστικός» κινούμενος ανάμεσα στον Τραντισιοναλισμό και τον συντηρητισμό. Θεωρούσε πως ο σύγχρονος και βιομηχανικός κόσμος σκότωσε τον κόσμο της παιδικής του ηλικίας και αφαίρεσε την πνευματικότητα από τον άνθρωπο. Κατά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του Ντάβιλα, η Κολομβία μαστιζόταν από την επαναστατική βία της Αριστεράς και ειδικότερα κατά την περίοδο από το 1948 έως το 1958, η χώρα βυθίστηκε στην βία7 με αιματηρές συγκρούσεις ανάμεσα σε Δεξιούς και Αριστερούς. Ο Ντάβιλα δε θα πάρει κανενός την θέση καθώς απορρίπτει πλήρως τα κόμματα και τις πολιτικές παρατάξεις: «Η Δεξιά και κάθε Δεξιά, είναι για εμένα πολύ Αριστερά» ήταν μια χαρακτηριστική του έκφραση, ενώ αλλού αναφέρει ότι «οι αριστεριστές και οι δεξιόφρονες επί της ουσίας συζητούν για το ποιος θα διοικεί την βιομηχανική κοινωνία. Ο αντιδραστικός για τον θάνατο της».
Θα καταδικάσει την βία και των δύο πλευρών τις οποίες βλέπει ως δημιουργήματα του νεωτερισμού και μετά από καιρό θα δηλώσει πως δεν αισθάνεται Κολομβιανός και πως δεν έχει σχέση με τους «συμπατριώτες» του, παρά μόνο «κοινό διαβατήριο». Προφανώς γιατί βλέπει την Κολομβία να χάνει την πνευματική της κληρονομιά και την ζωή των ανθρώπων να καθοδηγείται από τον καταναλωτισμό και όχι από ανώτερα ιδανικά. Έτσι παύει να θεωρεί πως αυτή είναι η Πατρίδα του.
Οι σκέψεις, οι προβληματισμοί, οι πεποιθήσεις, τα φιλοσοφικά συμπεράσματα βρίσκονται στα βιβλία που διαβάζει ως σημειώσεις και σχολιασμοί (escolios). Το 1954 υπό την πίεση του πολυαγαπημένου του αδερφού, θα εκδώσει μια συλλογή σημειώσεων, αφορισμών και σκέψεων, υπό τον διακριτικό τίτλο «Notas», δηλαδή «Σημειώσεις». Το 1959 θα εκδοθεί μια συλλογή δοκιμίων με τίτλο «Textos I» και είκοσι χρόνια αργότερα θα εκδοθεί το «Nuevos Escolios a un Texto Implícito», το 1988 το «De iure», το 1992 το «Sucesivos Escolios a un Texto Implícito» και το 1995 το «El Reaccionario Auténtico» (Ένας αυθεντικός αντιδραστικός). Το τελευταίο βιβλίο αποτελεί μια κριτική ματιά στον σύγχρονο κόσμο, στον νεωτερισμό, τον μοντερνισμό και την καταναλωτική κοινωνία, από την σκοπιά ενός αντιδραστικού που απεχθάνεται τον προγκρεσιβισμό.
Ο Ντάβιλα είναι αναντίρρητα επηρεασμένος από μεγάλες φυσιογνωμίες του συντηρητισμού και της παραδοσιοκρατίας. Η οπτική του απέρριπτε τις πολιτικές ιδεολογίες και τον πολιτικό συντηρητισμό, ενώ έβλεπε την ιεραρχία ως οδηγό της ζωής, έχοντας βασίσει την σκέψη του στον Θουκυδίδη και τον Μπούκχαρντ. Οι επουράνιες ιεραρχίες, η πειθαρχία που καλλιεργεί στον άνθρωπο η Θρησκεία και η Καθολική παράδοση, θεωρούσε πως έπρεπε να οδηγούν τον άνθρωπο και πως η Δημοκρατία είναι ασύμβατη με αυτές τις ιεραρχίες. Η ισότητα ήταν ανάθεμα για αυτόν και σε έναν από τους αφορισμούς του αναφέρει :«οι ιεραρχίες είναι επουράνιες, στην κόλαση είναι όλοι ίσοι». Ο Καθολικισμός για αυτόν είναι μέρος της Κολομβιανής παράδοσης, ένας μηχανισμός που διδάσκει την ιεραρχία και την παράδοση, που συνδέει τον άνθρωπο με το Ανώτερο: «Κάθε στόχος που μας οδηγεί μακριά από τον Θεό, είναι άτιμος». Η Β’ Βατικανική σύνοδος και η πολιτικοποίηση της Χριστιανικής θρησκείας θα τον βρουν αντίθετο, ωστόσο η Πίστη του είναι ένα κράμα φιλοσοφικής αναζήτησης και μεταφυσικής. Άλλωστε σε έναν αφορισμό του αναφέρει «Είμαι ένας παγανιστής που πιστεύει στον Χριστό». Για τον Νταβίλα κάθε πολιτικό πρόβλημα προκύπτει από ένα θεολογικό πρόβλημα (επηρεασμένος από τον Χουάν Δονόσο Κόρτεζ) και η απόρριψη της μεταφυσικής ή μάλλον η αντικατάσταση της από την πολιτική και τους -ισμούς, είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Ο Νταβίλα θεωρούσε πως η ιστορία δεν μπορεί να αναστραφεί, ότι δεν μπορεί η ανθρωπότητα να επιστρέψει σε μια εποχή προ-διαφωτιστική. Για αυτόν ο συντηρητισμός ποτέ δε θα καταφέρει να ανατρέψει τον διαφωτισμό και την Γαλλική επανάσταση. Έτσι, στόχος του αντιδραστικού, του παραδοσιοκράτη, του συντηρητικού πρέπει να είναι η διατήρηση της κληρονομιάς, της ιεραρχίας, της παράδοσης και της πειθαρχίας.
Ο σύγχρονος κόσμος είναι κόσμος ψέμα και υποκρισία για αυτόν (“τον φιλελεύθερο τον συγκλονίζει περισσότερο η εκτέλεση του φονιά απ’όσο ο θάνατος του δολοφονημένου»). Μαζί με φίλους αντιδραστικούς, ακολουθούσε τον Παραδοσιοκρατικό Καθολικισμό και παρακολουθούσε την Θεία λειτουργία, όμως προκαλούσε διαρκώς τους αγαπημένους του φίλους επιμένοντας πως η Εκκλησία δε θα μπορέσει ποτέ να ανατρέψει τον σημερινό κόσμο, ενώ η συμπάθεια του για τον Νίτσε και τον Χάιντεγκερ γεννούσε πονοκεφάλους στον κύκλο του.
Ο Νικολά Γκόμεζ Ντάβιλα θεωρούσε πως η ισότητα του Δημοκρατικού πολιτεύματος είναι μια μεταφυσική διαστροφή. Απεχθανόταν φυσικά κάθε είδους δικτατορία και η κριτική του βασιζόταν σε πνευματικά θεμέλια και όχι σε διαχειριστικές θεωρίες και προσεγγίσεις. Ο σύγχρονος κόσμος είναι υλιστικός και καταστροφικός είτε μαρξιστικός, είτε δημοκρατικός και καπιταλιστικός. Είναι γεμάτος ξεπεσμό, διαφθορά, παρακμή, κατάπτωση και «…μας ζητάει να αποδεχθούμε όσα δε θα έπρεπε καν να ανεχθούμε». Ο μοντερνισμός βάζει τον άνθρωπο να λατρέψει τον εαυτό του και ακριβώς αυτό επιβεβαιώνει ο προοδευτισμός, είναι η απόλυτη καταστροφή καθώς «ο μοντέρνος άνθρωπος καταστρέφει περισσότερα όταν χτίζει παρά όταν γκρεμίζει».
Η αντίδραση έχει ως στόχο να διατηρήσει την μεταφυσική αντίληψη σε έναν κόσμο ξεκάθαρα υλιστικό, να κρατήσει τον άνθρωπο κοντά στην πνευματική αναζήτηση. Η πρόοδος που ευαγγελίζεται ο σύγχρονος άνθρωπος, δεν είναι παρά η ολίσθηση του και ο σύγχρονος κόσμος είναι το τελικό στάδιο αυτής της παρακμής, γράφει σχετικά: «η σύγχρονη ιστορία είναι ένας διάλογος ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, έναν που πιστεύει στον Θεό και έναν που πιστεύει πως είναι Θεός».
Για την Αριστερά είναι ένας ακόμα φασίστας. Ένας ακροδεξιός που θέλει η Εκκλησία να εκμεταλλεύεται την άβουλη μάζα. Για την Δεξιά είναι ένας υπερβολικά ρομαντικός και γραφικός στοχαστής. Ο Ντάβιλα είναι ένας από εκείνους τους στοχαστές των οποίων η σκέψη δεν μπορεί να ενταχθεί στα στενά πλαίσια του πολιτικού άξονα και των μοντέρνων ιδεολογιών. Συντηρητικός, Καθολικός, Αριστοκράτης, Αντιδραστικός, Παραδοσιοκράτης και πολέμιος του σύγχρονου κόσμου, του βιομηχανικού κόσμου, του νεωτερισμού, του μοντερνισμού και της πολιτικής, ανήκει σε εκείνους που θεωρούν πως ο διαφωτισμός και η Γαλλική επανάσταση οδήγησαν στην καταστροφή της ομορφιάς στον κόσμο. Απεβίωσε τον Μάιο του 1994 σε ηλικία 80 ετών μέσα στην πολυαγαπημένη του βιβλιοθήκη.8
*Στην Ελλάδα κυκλοφορούν τα «Αποφθέγματα» από τις εκδόσεις «ΠΕΡΙΣΠΩΜΕΝΗ».
1)Ο όρος «Αντιβασιλεία της Νέας Γρανάδας» αφορούσε την γεωγραφική περιοχή της Βενεζουέλας, της Κολομβίας, του Εκουαδόρ και του Παναμά, κατά την διάρκεια της Ισπανικής Αυτοκρατορίας.
2)Το τάγμα είχε διωχθεί από τους επαναστάτες κατά την Γαλλική επανάσταση και δεν πρέπει να συγχέεται με τους Ορθόδοξους Βενεδικτίνους.
3)Η οικογένεια επισκεπτόταν συχνά την Αγγλία για διακοπές.
4)Η Ράμος ήταν ήδη παντρεμένη και έπρεπε να πάρει διαζύγιο για να μπορέσει να παντρευτεί τον Νικολά, σκανδαλίζοντας τους οικογενειακούς κύκλους της εποχής.
5)Την οικογενειακή επιχείρηση είχε πλέον αναλάβει γιός του.
6)Είχε αρνηθεί διάφορες πολιτικές θέσεις και ρόλους όπως την θέση του Κολομβιανού Πρέσβη στο Λονδίνο.
7)Η περίοδος καλείται «La Violencia».
8)Τα βιβλία του παρέλαβε μετά από δικό της αίτημα η Εθνική Τράπεζα της Κολομβίας, με σκοπό να τα συντηρήσει και να τα αποθηκεύσει.
