Μπορεί η κλοπή να έχει ηθικά ή και νομικά ελαφρυντικά; Ο φόνος; Φυσικά και μπορούν. Συχνά μάλιστα, ενώ θα περίμενε κανείς η Δικαιοσύνη ή η νομοθετική εξουσία να είναι λιγότερο συναισθηματικές από την κοινωνία και τη θρησκεία, που εξακολουθεί εν πολλοίς στις μέρες μας να διαμορφώνει την περί του ηθικού αντίληψη των δυτικών κοινωνιών, συμβαίνει το αντίθετο. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που αντιμετωπίζουμε σήμερα το παράδοξο, ένας κατά συρροή δολοφόνος, χωρίς ίχνος ελαφρυντικού να εκβιάζει την κοινωνία και τους θεσμούς της με απεργία πείνης, για να παίρνει ανεμπόδιστα αδειούλες, χωρίς μάλιστα να έχει επιδείξει ίχνος μεταμελείας.
Δε θα μιλήσουμε όμως για τον Κουφοντίνα σήμερα. Θα μιλήσουμε για τους εγκληματίες τους φοροφυγάδες και τους οφειλέτες του Δημοσίου. Τους αποδιοπομπαίους τράγους και τα άλλοθι κάθε φορομπηχτικής πολιτικής. Στα ελληνικά δικαστήρια γίνονται και σε αυτές τις περιπτώσεις δεκτά κάποια ελαφρυντικά, προσωπικού χαρακτήρος ή ενδωεταιρικού. Ο επιχειρηματίας είχε πάθει εγκεφαλικό, η επιχείρηση εδέχθη βροχή αστεροειδών, το σημαντικότερο υποκατάστημα της εταιρείας βρισκόταν δίπλα σε ενεργό ηφαίστειο και το έπνιξε η λάβα. 12 μήνες φυλάκιση στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Ποτέ ωστόσο δε θα ακούσετε ότι την επιχείρηση την λήστεψε το κράτος. Όχι, αυτό δεν το λαμβάνει υπ´ όψιν του το δικαστήριο ούτε όμως και η κοινωνία, η οποία πρώτη και καλύτερη αποδέχεται την αιτιολογία πως αυτές οι συνθήκες ισχύουν για όλους. Δεν φοροδιαφεύγουν όμως ούτε χρωστούν όλοι. Και τι σημαίνει αυτό; Ότι το κράτος και η εκάστοτε κυβέρνηση δεν καταληστεύει τους πολίτες, τους επαγγελματίες και τις επιχειρήσεις; Απλά, κάποιοι έχουν λίπος και καλύπτουν τα ελλείμματά τους με ίδια κεφάλαια, κάποιοι άλλοι πληρώνουν το δημόσιο και έχουν για μήνες απλήρωτο το προσωπικό τους, κάποιοι άλλοι πήραν κάποιο ρίσκο που τους βγήκε και κάποιοι λίγοι προτιμούν να είναι μικρομέτοχοι στην ίδια τους την επιχείρηση και δουλεύουν για να τη βγάζουν με μια τυρόπιτα, σαν τους Αλβανούς στην Ομόνοια στις αρχές του ´90.
Η Φορολογία είναι η μεγαλύτερη κλοπή. Είναι ένα διαρκές εξοντωτικό και συχνά θανατηφόρο έγκλημα εις βάρος του ελληνικού λαού και της ίδιας της οικονομίας του. Δεν έχει δε το παραμικρό ελαφρυντικό, όταν το κράτος και οι εκάστοτε διαχειριστές του αρνούνται έστω και προσχηματικά να δείξουν ότι μεριμνούν για την αποφυγή της. Και να μην ξεχνάμε, ότι οι φόροι πρέπει πρωτίστως να είναι ανταποδοτικοί, να αντιστοιχούν στην φοροδοτική ικανότητα των πολιτών και όχι στις ανάγκες ενός υπερσπάταλου και στείρου κράτους.
Αρκετά λοιπόν με το παραμύθι της φοροδιαφυγής, διότι και αλήθεια να ήταν έχει πλέον κάθε νομιμοποίηση…
