Αν σου βάζουν την ετικέτα του φασίστα δεν είναι επειδή πιστεύουν ότι είσαι φασίστας. Σε κατηγοριοποιούν ως φασίστα γιατί θέλουν να φοβηθείς και να σωπάσεις. Η σιωπή σου είναι αναγκαία για ένα πολιτικό σύστημα που έχει προ πολλού πάψει να εκπροσωπεί τον μέσο Έλληνα. Ο σπουδαίος σοβιετολόγος, Leonard Schapiro, είχε πει ότι «Το πραγματικό αντικείμενο της προπαγάνδας δεν είναι ούτε να πείσει ούτε να προσηλυτίσει, αλλά να παράγει έναν ομοιόμορφο τρόπο δημόσιου λόγου έτσι ώστε και το παραμικρό ίχνος ανορθόδοξης σκέψης να ηχεί ως μια απειλητική παραφωνία.»
Για σαράντα χρόνια προσπαθούν να εκπαιδεύσουν τον Έλληνα στην ιδέα ότι πρέπει να είναι ένα άβουλο όν που το μόνο που μπορεί και πρέπει να διεκδικεί είναι παροχές ως ζήτουλας από το κράτος αφέντη. Μια σχέση εξάρτησης και υποτέλειας του πολίτη προς το βαθύ κράτος και την πολιτική τάξη. Το πόπολο δεν δικαιούται να έχει τα δικά του πιστεύω εκτός από αυτά που του υποδεικνύει το κατεστημένο, ειδικότερα δεν δικαιούται να έχει ανησυχίες για θέματα που έχουν να κάνουν με την ιστορία και τον πολιτισμό του. Αυτά για την πεφωτισμένη ελίτ είναι ξεπερασμένες εμμονές που δεν έχουν καμία σχέση με την νέα πολυπολιτισμική Ελλάδα που θέλει να εδραιώσει.
Το συλλαλητήριο στην Θεσσαλονίκη ήταν μια πολύ μεγάλη έκπληξη για το κατεστημένο. Όχι τόσο για τη σημασία και τις επιπτώσεις τους στο Μακεδονικό, αλλά για το γεγονός ότι υπάρχει ακόμα μια μεγάλη μερίδα των Ελλήνων που είναι διατεθειμένοι να βγούνε στους δρόμους όχι για «τὰ γὰρ βλεπόμενα πρόσκαιρα», αλλά για «τὰ δὲ μὴ βλεπόμενα αἰώνια.» Η «απειλητική παραφωνία» του συλλαλητηρίου φόβισε γιατί κατέδειξε ότι υπάρχει η πιθανότητα το πόπολο να αυτονομηθεί. Ο μεγαλύτερος φόβος τους είναι ότι ίσως κάποια μέρα οι πολίτες συνειδητοποιήσουν ότι το υπάρχον πολιτικό κατεστημένο ούτε τους εκπροσωπεί, ούτε τους υπηρετεί και ούτε προτίθεται να αλλάξει αυτή την κατάσταση. Η πολιτική τάξη εκπροσωπεί την πολιτική τάξη και τις ιδεοληψίες της.
Για τα ΜΜΕ το συλλαλητήριο ήταν μια φασιστική, ακροδεξιά, ακραία εκδήλωση, ένα καρναβάλι γραφικών ή στις πιο μετριοπαθείς προσεγγίσεις η έκφραση του ελληνικού θυμικού, μια συναισθηματικά επιπολαία αντίδραση ενός λαού που εσφαλμένα δεν αποδέχεται την ήττα ως κάτι αναπόφευκτο, ως τη μόνη «ρεαλιστική» διέξοδο για ένα θέμα που δεν θα έπρεπε καν να τον ενδιαφέρει.
Η καλύτερη φωτογραφία από την Ελλάδα το 2018 δεν θα ήταν από μια παραλία ή ένα αξιοθέατο. Απλά η φωτογραφία ενός διαμερίσματος με έναν άδειο καναπέ και μια ανοιχτή τηλεόραση που παίζει αλλά που κανείς δεν βλέπει.
