του Σταύρου Χριστοδούλου
Ο Σύριζα στηρίζει την ρητορική της προεκλογικής περιόδου στην αντιπαραβολή της αλλαγής, της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της αγνότητας αυτού, με τα χαρακτηριστικά του «παλαιού σύστηματος».
Ας προσπαθήσουμε να εξετάσουμε εν τάχει την ορθότητα τούτων…
Στην δημοκρατία το Κράτος είναι υπέρτερο και ανεξάρτητο των ταπεινών κομμάτων. Τούτο συμβαίνει βάσει της θεσμικής του ικανότητας. Το κόμμα αποτελεί απλώς μια ένωση προσώπων και λειτουργεί ως προαγωγός(όσο το δυνατόν) γνωμών-απόψεων.
1) Όταν το κράτος εξαρτά την διαβίωσή του από το κόμμα τότε ομιλούμε περί ολοκληρωτικού κόμματος και οι άλλοτε δυο παράγοντες είναι ένας. Δηλαδή η τύχη του κράτους ταυτίζεται με το κόμμα, και τανάπαλιν (βλ. ΕΣΣΔ ή 3ο Ράιχ). Πρόκειται για δικτατορική διακυβέρνηση.
Σήμερα, η τύχη του κράτους (που παραμελεί βάναυσα το έθνος), συνδέθηκε με την τύχη του κόμματος, την διάσπαση του, τους τσακωμούς μου. Αυτός είναι και ο λόγος που πήγαμε σε εκλογές. Η αξιοπιστία, η σταθερότητα, η ομαλότητα λειτουργίας του κράτους παίζεται δυστυχώς στα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ, και είναι μια ταινία που θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε, αν επικρατήσει πάλι στις εκλογές ο αριστερός Λόγος.
Καμία διάθεση κακεντρεχή, καμία κατηγορία, ουδεμία επιθυμία ρεβανσισμού. Όμως, είναι φανερό πως προσπαθούμε να ισορροπήσουμε σε ένα τεντωμένο σχοινί με τις δυνάμεις κάθε κομμουνιστικής ιδεοληψίας να μας σπρώχνουν στην άβυσσο. Είναι δε άξιον απορίας που το ΚΚΕ δεν διαισθάνεται μια κάποια ανασύσταση της κυβέρνησης του βουνού ή έστω της παρισινής Κομμούνας…
2) Θα ήταν εξαιρετικά ωφέλιμο ίσως να ανοίξει μετά τις εκλογές η συζήτηση περί των ολοκληρωτικών εκφάνσεων του πολιτεύματος εν Ελλάδι. Είμαστε η χώρα των λόμπι και των χόμπι (έλεγε ο Καστοριάδης), μεγάλες συμπράξεις, πολλές συγκεντρώσεις, ήτοι πολλά λόμπι (με κυρίαρχο την δημόσια αγελάδα), όπερ σημαίνει μείωση υγιούς ανταγωνισμού, δηλαδή αποπομπή από την υπάρχουσα οικονομική (ή έστω δυνητικά οικονομική) αυτονομία, και επικράτηση εξαρτήσεων. Αν όμως η οικονομική αυτονομία ταυτίζεται με την πολιτική αυτονομία, τότε καταρρέει το δημοκρατικό όραμα. Ο εντολοδόχος πράττει ότι ο εντολεύς, και εν προκειμένω αυτός που δίδει το χρήμα, προστάζει. Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται την σημασία αυτής της κυριαρχίας της «εξάρτησης»για την ανάκαμψη της οικονομίας, της πολιτικής ζωής, και της κοινωνίας.
3) Από την άλλη μεριά, ποιος δεν είδε την χαρακτηριστική εικόνα της προτομής του Παπαφλέσσα εν Αθήναις, με τους μετανάστες να κατασκηνώνουν δίπλα και να ουρούν συλώντας τον σκοπό της ύπαρξης της. Δεν είναι ρατσιστική αυτή η διαπίστωση, όπως θα επιθυμούσαν να στηρίξουν πολλοί καλοθελητές της «πολιτικής ορθότητας». Δεδομένου, οτι έχει γίνει πλείστες φορές σε ανάλογες περιπτώσεις, δίχως να συγκινήσει κανέναν, σημειωτέον πως συντελεί στην υποτίμηση και περιθωριοποίηση του ιστορικού γίγνεσθαι, βάλλοντας την διαχρονία της παράδοσης. Θα μπορούσαν οι μετανάστες να είχαν διαμένει σε πλέον κατάλληλα μέρη, όπως συνέβη με την προηγούμενη κυβέρνηση.
Και αυτή η τεχνική ανήκει στην έποψη του ολοκληρωτισμού, να αποδομήσει την προγενέστερη πραγματικότητα και στη θέση της να οικοδομήσει την καινούργια, την καλή και ηθική. Το πράσινο γίνεται κόκκινο, η υποταγή καθαγιάζεται, η βία αποτελεί αναγκαιότητα. Και ποιός ενδιαφέρεται αν το παιδάκι που πάει στο σχολείο θα ασχοληθεί ή θα υποτιμήσει μονομιάς το πρόσωπο της προτομής; Εδώ, στην απάθεια για αυτά που μας νοηματοδοτούν, αρθρώνεται η ραχοκοκαλιά της αναγέννησης(!) του περιθωριακού.
Αν, λοιπόν, αυτά που συμβαίνουν τεκμηριώνουν μια στάση φασιστική, και η συνέργεια ειναι συμμετοχή, η εκλογές ίσως είναι μια σπιθαμή διεξόδου από το τούνελ της μονόπλευρης αυτής προπαγάνδας. Και είναι αδιαμφισβήτητο πως η διάψευση του ντεμοκρατίκ ντρίμ, αν ολοκληρωθεί, βάσει πολλών και διαρκών ομοιόμορφων παρόμοιων πρακτικών, δεν θα έχει κανένα κοινό με την διάψευση της κομμουνιστικής ουτοπίας ή της υποχώρησης του αμερικανικού ονείρου από μεριάς πτώσης του ως σήμερα βιοτικού επιπέδου της χώρας.
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως δεν είναι καινούργιο φαινόμενο ένας οργανισμός να αναθρέψει τον ίδιο του τον εχθρό του, ως εγκλωβισμένος σε αλλεπάλληλα λάθη του παρελθόντος.
