Του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη*
Για όποιον δεν γνωρίζει το γεγονός, ο προσφάτως εκλεγείς Μουσουλμάνος δήμαρχος του Λονδίνου, Sadiq Khan, απαγόρευσε συγκεκριμένου τύπου διαφημίσεις στα μέσα μαζικής μεταφοράς:
«Ως πατέρας δύο έφηβων κοριτσιών , ανησυχώ πολύ για αυτό το είδος της διαφήμισης που μπορεί να εξευτελίζει τους ανθρώπους , ιδιαίτερα τις γυναίκες , κάνοντάς τες να ντρέπονται για το σώμα τους. Είναι τώρα η στιγμή αυτό να σταματήσει».
«Κανείς δεν πρέπει να αισθάνεται τέτοια πίεση, ενώ ταξιδεύει με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, έχοντας μη ρεαλιστικές προσδοκίες σε ό,τι αφορά το σώμα τους και θέλω να στείλω ένα σαφές μήνυμα στη βιομηχανία της διαφήμισης σχετικά με αυτό».
Ο Sadiq Khan είναι άλλος ένας νεο – κομμουνιστής πατερούλης ο οποίος θέλει εκ των άνω να ορίσει μέτρα τα οποία θα επιβληθούν στους κάτω «για το καλό μας». Είναι ένας μικρός Edward Norton από την ταινία Fight Club που αφηγείται στο λεωφορείο το πόσο λυπάται τον μέσο άνδρα που θέλει να μοιάσει με τα μοντέλα που διαφημίζουν στα μέσα μαζικής μεταφοράς ανδρικά εσώρουχα ενώ την ίδια στιγμή φαντασιώνεται τον εαυτό του, το alter ego του, ως έναν Brad Pitt ασυμβίβαστο με κοιλιακούς και πρόσωπο μοντέλου. Αυτή είναι η θρησκεία της αριστεράς, αυτή πάντοτε ήταν και αυτή θα είναι εσαεί. Πατάει πάνω στον πόνο και την μιζέρια, αλλά εν τέλει αυτό που πυροδοτεί είναι ένα εκ των χειροτέρων ενστίκτων της ανθρωπότητας: τον φθόνο.
Πατώντας πάνω σε αυτό το συναίσθημα συνεργάστηκε με ένα από τα πιο ιδιόρρυθμα «κιμήματα» της ανθρωπότητας, το φεμινιστικό. Οι τελευταίες είχαν ξεσηκωθεί περίπου πριν έναν χρόνο εναντίον μίας συγκεκριμένης διαφήμισης της Protein World η οποία απεικόνιζε μία καλλονή με εξαίσιο σώμα να ρωτά φανταστικά τους περαστικούς «Έχεις σώμα παραλίας ακόμα»; Ξεσηκώθηκαν λοιπόν οι απανταχού φεμινίστριες εκ Λονδίνου και μη ορμώμενες να διαδηλώσουν εναντίος αυτής της προκλητικής διαφήμισης αιτούμενες την καθαίρεσή της μαζεύοντας δε 70.000 υπογραφές. Αυτό το κοινό θέλει λοιπόν εν αρχή να ικανοποιήσει ο Sadiq Khan υποδυόμενος τον προστάτη των γυναικών που αισθάνονται ντροπή για το σώμα τους εξαιτίας αυτών των διαφημίσεων. Ως εδώ όλα είναι γνωστά. Η υποκρισία και ο λαϊκιστικός χαρακτήρας των αριστερών φιγούρων δεν είναι κάτι πρωτότυπο στην πολιτική.
Η λογοκρισία όμως από την άλλη, είναι κάτι, που όταν ξεκινά, τα όρια του πού τραβάμε την κόκκινη γραμμή για το τί επιτρέπεται και το τί δεν επιτρέπεται αρχίζουν να ξεθωριάζουν. Ξεκινά από την απαγόρευση της απεικόνισης καλλίγραμμων σωμάτων επειδή κάποιες ή κάποιοι αισθάνονται άσχημα επειδή δεν μπορούν να είναι έτσι. Εκεί βρίσκεται η διαχωριστική γραμμή; Και γιατί να μην απαγορεύσουμε μετά και ένα ακριβό αυτοκίνητο που διαφημίζεται επειδή κάποιοι δεν μπορούν να το αποκτήσουν και έτσι αισθάνονται άσχημα με τον εαυτό τους κάθε μέρα που πηγαίνουν με τα μέσα μαζικής μεταφοράς στην δουλειά; Γιατί να μην απαγορεύσουμε τις διαφημίσεις εκείνες που δείχνουν μία γυναίκα να καθαρίζει το σπίτι ως δήθεν πατριαρχικές; Γιατί να μην απαγορεύσουμε και τις διαφημίσεις εκείνες που απεικονίζουν μία μητέρα, έναν πατέρα και ένα παιδί; Άλλωστε, δυστυχώς, δεν έχουν όλα τα παιδιά γονείς και πιθανόν όταν παρατηρήσουν μία τέτοια διαφήμιση να αισθανθούν άσχημα. Ποιος είναι εκείνος που θα κρίνει το τί επιτρέπεται και το τί δεν επιτρέπεται; Ποιος είναι εκείνος που θα αποφασίσει ποια μερίδα του πληθυσμού πρέπει να αισθάνεται ικανοποιημένη και ποια ανικανοποίητη;
Αυτό που ενοχλεί περισσότερο τον μέσο πολιτικά ορθό αριστερό που υποδύεται τον φιλελεύθερο δεν είναι το ποιος αισθάνεται καλά και το ποιος όχι. Αυτό που τον ενοχλεί είναι ότι όταν είναι κάτι δύσκολο και χρειάζεται κόπο αλλά και προσωπικό ταλέντο να το αποκτήσεις κάποιοι τα καταφέρνουν. Η Δύση επανέφερε το ελληνορωμαϊκό πρότυπο του καλλίγραμμου σώματος σε συνδυασμό με το οξυδερκές πνεύμα. Πάντοτε υπήρχαν και πάντοτε θα υπάρχουν άνθρωποι που θα φθονούν αυτό που δεν μπορούν να κατακτήσουν. Το ζήτημα όμως είναι εάν εμείς θα φτιάξουμε μία κοινωνία που θα τους δείξει τρόπους να το κατακτήσουν ή μια κοινωνία που θα τους υπόσχεται ότι επειδή δεν μπορείτε να το κατακτήσετε θα γίνουμε όλοι σαν και εσάς. Θα βοηθάμε τα άτομα να σηκώνονται όταν πέφτουν ή θα πέφτουμε και όλοι οι άλλοι κάτω απλά και μόνον για να μην μας βλέπουν όρθιους; Ανισότητα και ευκαιρίες ανέλιξης ή εξισωτισμός όλων προς τα κάτω; Αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα. Ιδιώς δε όταν αρχίζει η λογοκρισία για να εξυπηρετηθεί το δεύτερο σκέλος. Δεν είναι ζήτημα ιδεολογίας. Είναι ζήτημα στέρησης της Ελευθερίας.
*Πολιτικός Επιστήμων, Ιδρυτής και Συντονιστής του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών
