Το βράδυ της Πέμπτης 10/03/22, καλεσμένος στην διαδικτυακή εκπομπή του “Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών”, καλεσμένος ήταν ο Γιώργος Καραμπελιάς, ο οποίος εξέφρασε την άποψη ότι η Δύση, μετά το κοσμοιστορικό γεγονός της εισβολής στην Ουκρανία – το οποίο συνέκρινε με την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου ως προς την ιστορική του σημασία – θα κληθεί είτε να εγκαταλείψει τα φληναφήματα του δικαιωματισμού, να επιστρέψει στους εξοπλισμούς και να αλλάξει χαρακτήρα, είτε θα ηττηθεί.
Είναι κάτι το οποίο και εγώ σκεπτόμουν αρκετά το τελευταίο διάστημα. Ότι δηλαδή οι τελευταίες εξελίξεις, αποτελούν μια ευκαιρία αναδιάταξης στο εσωτερικό της Δύσης γενικότερα αλλά και συγκεκριμένα της δικής μας χώρας.
Αυτός ο ειρμός της σκέψης μου ξεκινά από το γεγονός ότι δεν πίστευα ποτέ ότι θα μας “σώσει κάποιος απ’έξω”, όπως θέλουν κάποιοι να σκέπτονται επιζητώντας κάποιον “υψηλό προστάτη”.
Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ο Πούτιν είναι ελκυστικός για ένα σημαντικό μέρος των Ελλήνων, επειδή το ελληνικό κράτος τα τελευταία χρόνια, στο άγχος του να συμμετέχει στην δυτική παρακμή, κυνήγησε δομικά στοιχεία της ελληνικής ταυτότητας. Δεν είναι συμπαθής για τα ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά του πολιτευματός του, αλλά γιατί έχει την Ορθοδοξία μπροστά. Δεν είναι συμπαθής επειδή διώκει την αντιπολίτευση, φυλακίζοντας τους πολιτικούς του αντιπάλους, αλλά επειδή δεν συμμετέχει στα “πανηγύρια” των δικαιωματιστών. Δεν είναι συμπαθής επειδή εισέβαλλε στην Ουκρανία, αλλά επειδή δεν εγκατέλειψε τους συμπατριώτες του που είναι σε άλλα κράτη. Δεν είναι συμπαθής επειδή επιβάλλει λογοκρισία και περιβάλλεται από έναν κύκλο ολιγαρχών, αλλά διότει δείχνει να αντιτίθεται στην παγκοσμιοποίηση και θεωρεί ότι το κράτος του δεν χρειάζεται να αυτοκαταργηθεί.
Για όλους αυτούς τους λόγους είμαι της άποψης ότι θα πρέπει να βρούμε έναν δικό μας “δρόμο” προς την απελευθέρωση της κοινωνίας μας από την πληθώρα των – κατά Gad Saad – πνευματικών παρασίτων του μοντερνισμού, έτσι ώστε οι παραδοσιακές αξίες να αποκτήσουν ξανά σημασία, όχι επί τούτου, αλλά διότι είναι αυτές που μπορούν να εξασφαλίσουν την επιβιωσή μας ως έθνος και ως πολιτισμός. Τα παραδείγματα χωρών όπως η Πολωνία μπορεί να αποτελέσουν ένα υπόδειγμα προς αυτή την κατεύθυνση.
Αυτό όμως που πραγματικά με προβληματίζει είναι κατά πόσον μπορούν να αλλάξουν οι ελίτ μας. Επί 40-50 χρόνια η Δύση παράγει ελίτ παρακμιακές (σε οικονομικό, ακαδημαϊκό, πνευματικό και καλλιτεχνικό επίπεδο).
Μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να κάνουν μια στροφή 180 μοιρών, προκειμένου να διασωθεί αυτό που ονομάζεται Δύση; Πραγματικά δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο ρόλος ημών των “αιρετικών” του σύγχρονου κόσμου είναι να σηκώσουμε πλέον το δακτυλό μας και να καταδεικνύουμε ακριβώς αυτές τις αντιφάσεις.
Δεν μπορείς να μιλάς για ενεργειακή αυτονομία και ταυτόχρονα να είσαι με την “Γκρέτα”, να θεωρείς ότι πρέπει να απεξαρτηθείς από την Ρωσία και ταυτόχρονα να καταδικάζεις την πυρηνική ενέργεια ή να αρνείσαι να εκμεταλλευτείς τον ορυκτό ενεργειακό πλούτο σου. Δεν μπορείς να μιλάς για δημογραφικό και ταυτόχρονα να προβάλλεις “πολύχρωμες οικογένειες” στα νηπιαγωγεία αντί των πολυτέκνων. Δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση του επανεξοπλισμού, καταδικάζοντας ταυτόχρονα την αρρενωπότητα ως “τοξική”.
