Μέχρι αυτήν την ώρα που γράφεται αυτό το άρθρο η ΕΕ στην Ιταλία απεκάλυψε το πραγματικό της πρόσωπο δια μέσω του Προέδρου Σέρτζιο Ματαρέλλα. Ο τελευταίος, αρνούμενος να υπακούσει επί της ουσίας στις δημοκρατικές διαδικασίες επέλεξε να μην δεχθεί τον νέο υπουργό οικονομικών που επροτάθη από τον πλειοψηφούντα συνασπισμό διότι κατά το παρελθόν δεν είχε επιδείξει επαρκή υποστήριξη προς την ΕΕ και την ευρωζώνη.
Φυσικά, οι Βρυξέλλες είχαν τις δικές τους ιδέες για το χάος που προεκλήθη από το μη «πειθαρχημένο» ιταλικό εκλογικό σώμα. Ο αρμόδιος για τον προϋπολογισμό Επίτροπος Günther Oettinger έδωσε σύντομα μια συνέντευξη, στην οποία είπε: «Η μέριμνα και η προσδοκία μου είναι ότι οι προσεχείς εβδομάδες θα καταδείξουν ότι οι εξελίξεις στις αγορές, τα ομόλογα και την οικονομία της Ιταλίας θα γίνουν τόσο εκτεταμένες ώστε να αποτελέσουν σήμα στους ψηφοφόρους, να μην ψηφίσουν για λαϊκιστές της δεξιάς και της αριστεράς. Πολύ ωραία είναι η χώρα που έχετε εκεί. Θα είναι ντροπή αν συνέβαινε κάτι σε αυτήν».
Τα στατιστικά στοιχεία βέβαια όλα καταδεικνύουν ότι το ευρώ ήταν καταστροφή για την Ιταλία. Το ΑΕΠ της δεν έχει αυξηθεί καθόλου σχεδόν τις δύο δεκαετίες από την ένταξή της στο ενιαίο νόμισμα. Δεδομένου ότι ο πληθυσμός της έχει αυξηθεί κατά έξι τοις εκατό από τότε, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ έχει συρρικνωθεί. Η ανεργία έχει αυξηθεί, η φτώχεια έχει αυξηθεί ανησυχητικά και τα χρέη της έχουν αυξηθεί, επειδή η οικονομία της έχει συρρικνωθεί. Οι δε Ιταλοί βιομήχανοι και μεγαλοβιομήχανοι είδαν τα κέρδη τους από τις εξαγωγές να μειώνονται δραματικά επέκεινα της εισαγωγής του ευρώ. Επομένως η κρίση του ιταλικού λαού να στηρίξει δύο κόμματα τα οποία πρότειναν δραματικές μειώσεις φόρων, και απλούστευση του συστήματος σε δυο κατ’αποκοπήν ποσοστά τόσο για τα άτομα όσο και για τις επιχειρήσεις δεν ήταν και τόσο λανθασμένη. Αλλά είχαν υπολογίσει χωρίς τον ξενοδόχο. Και ο ξενοδόχος στην προκειμένη περίπτωση είναι η ΕΕ και οι εγχώριοι θαυμαστές της.
Όπου στέλνουν ηχηρά μηνύματα οι ψηφοφόροι αντιμετωπίζεται από τους κήνσορες των ΜΜΕ και τις ελίτ ως «λαϊκισμός». Η ψήφος του Brexit ήταν προφανώς προς την λάθος κατεύθυνση. Η αναστάτωση της Angela Merkel στις πρόσφατες εκλογές στη Γερμανία ήταν προφανώς λανθασμένη. Η εκλογή ενός σκληρού δεξιού συνασπισμού στην Αυστρία είναι ακόμη πιο λανθασμένη. Η τωρινή απόφαση των Ιταλών το ίδιο. Προφανώς ξαφνικά τρελλάθηκαν μαζικώς οι Ευρωπαϊκοί λαοί και μάλλον έχουν δίκιο μία χούφτα τεχνοκράτες, δημοσιογράφοι και πάμπλουτοι επιχειρηματίες.
Αλλά δεν παραμένουν εκεί. Και με τον Βίκτορ Όρμπαν της Ουγγαρίας το ίδιο μοτίβο ακολουθούν. Ο τελευταίος είναι εξόχως ενοχλητικός διότι απεφάσισε να αφήσει την Ουγγαρία μία χώρα με τάξη και ασφάλεια και όχι να την παραδώσει στο έλεος χιλιάδων λαθρομεταναστών και προσφύγων εξυπηρετώντας δια αυτού του τρόπου την πατρίδα του και όχι τις ονειρώξεις των ηγετών της ΕΕ. Τόλμησε δε να ξεστομίσει ο Πρόεδρος Όρμπαν πως η Ουγγαρία είναι μία Χριστιανική Δημοκρατία. Ανήκουστα πράγματα! Άλλωστε είναι γνωστό τοις πάσι πως ο δυτικός πολιτισμός ήταν δημιούργημα του Ισλάμ, των Ινδουιστών και των Βουδιστών. Και μόλις αποτόλμησε να διαπράξει τέτοια ιεροσυλία το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες άρχισαν να τον αντιμετωπίζουν ως έναν τύπο που πάνω κάτω ρέπει προς τον φασισμό.
Δόξα τω Θεώ, η πλούσια δυτική κουλτούρα είναι μία κουλτούρα που επιδοκιμάζει την πολιτικά ανορθόλογη και ανατρεπτική σκέψη σε σκοτεινές περιόδους της ιστορίας όπου ο ολοκληρωτισμός της μίας άποψης υποδύεται την δημοκρατική πρόοδο. Την ίδια υποκριτική στάση είχαν και οι Αθηναίοι απέναντι στην υπόλοιπη Ελλάδα χρησιμοποιώντας κατ’επίφασιν τα δημοκρατικά ιδεώδη για να καθυποτάξουν άπαντες, συμμάχους και μη, στην ηγεμονία τους. Την αλλαζονεία τους την πλήρωσαν πολύ ακριβά χάνοντας τον Πελοποννησιακό πόλεμο όχι σε τακτική μάχη εδάφους από του Λακεδαιμονίους αλλά στην θάλασσα όπου υπερτερούσαν. Καμία τυραννία και κανένας υπερκρατικός οργανισμός δεν μπορεί να νικήσει την φύση του ανθρώπου που δεν μπορεί να υποταχθεί σε ανελεύθερα καθεστώτα. Και η ΕΕ έχει εξελιχθεί δυστυχώς σε ένα τέτοιο.
