Μέρες που ‘ταν, του Αγίου Πολυτεχνείου – μεγάλη η χάρη του – είπα να τσεκάρω τι έγραψε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο Twitter και δεν με εξέπληξε καθόλου:
«Οι σκέψεις μου πάντα τέτοια μέρα είναι σε όσους αγωνίστηκαν για να πέσει η Χούντα. Τους ευχαριστούμε και τους τιμούμε εν αντιθέσει με όσους καπηλεύονται και αμαυρώνουν την επέτειο του Πολυτεχνείου.»
Ο «αυριανός πρωθυπουργός» εν μέσω θεομηνιών με νεκρούς, τρομοκρατίας και υψηλής εγκληματικότητος δεν παρέλειψε να καταθέσει βαθυστόχαστα τις σκέψεις του για τους «ήρωες» του Πολυτεχνείου. Ανυπομονώ να διαβάσω αντίστοιχες δηλώσεις τον ερχόμενο Μάιο, που η Ευρώπη θα εορτάσει τα πενηντάχρονα του Μαΐου του ’68.
Ως «κεντροδεξιός» όμως, θα περίμενα κάπως να δώσει και το δεξιό του στίγμα, ακριβώς όπως το κάνει με το «κεντρώο» του. Μάταια αναζήτησα κάποια δήλωση για τη νίκη του Εθνικού Στρατού στο Βίτσι, που σηματοδότησε την παραμονή της χώρας μας στην τόσο ποθητή για τη ΝΔ Δύση. Ήταν άραγε μικρότερη επιτυχία αυτή ή θα προτιμούσε ο Κυριάκος να έχει κάνει τις σπουδές του στη Μόσχα αντί της Βοστώνης;
Ο Κυριάκος γνωρίζει. Είναι όμως και ο ίδιος ξενιστής μίας διάχυτης μεταπολιτευτικής αντιλήψεως, ότι ο αντικομμουνισμός είναι αδίκημα. Η ΝΔ δε θα στείλει ποτέ μία αντιπροσωπεία βουλευτών στου Μακρυγιάννη τον Δεκέμβριο – τι λέω κι εγώ, παρ’ ότι κάποτε, επί Αβέρωφ, αλλά και επί των ημερών του πατρός του, διαγκωνιζόταν βιαίως με την ΕΠΕΝ – θυμάσαι Μάκη; – για το ποιος θα καπελώσει την εν λόγω εκδήλωση καλύτερα.
Όσοι λοιπόν πιστεύετε ότι η ΝΔ παραμένει δεξιό κόμμα, έχοντας μείνει στον Αβέρωφ, βάλτε λίγο τα πράγματα κάτω. Δείτε ότι η «γαλάζια παράταξη» πρασίνισε επικίνδυνα, διαμορφώνοντας ένα προφίλ καθαρά λιμπεραλιστικό, ανάλογο με αυτό των Δημοκρατικών των ΗΠΑ. Ελάχιστη σχέση διατηρεί με το έθνος και αυτή σημειολογείται όχι από τις θέσεις της, αλλά από ευνουχισμένους ιδεολογικά πολιτικούς με κάποιες δεξιές καταβολές.
Μην ξεχνάτε το σύμφωνο συμβίωσης, τα κρυφά ραντεβουδάκια με τους «τρανς» και τη θετική στάση – παρά την καταψήφιση – στο «κοινωνικό φύλο» και τις «έμφυλες ταυτότητες», τον φεντεραλισμό του Αδώνιδος, το τζαμί του Αδώνιδος, την απαξίωση κάθε δεξιάς φωνής, τον έρωτα με το ΠΑΣΟΚ, τη δαιμονοποίηση κάθε αντιμεταναστευτικής φωνής (βλ. Ωραιόκαστρο). Κρατάω τελευταία την ανάθεση του πιο φλέγοντος εθνικού ζητήματος, του μεταναστευτικού, σε έναν «γόνο», που πιστεύει ότι η καύση της ελληνικής σημαίας είναι… δικαίωμα.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
