Ενόψει της δεκάτης εβδόμης (17), Νοεμβρίου, προς άρση της δόλιας κιβδηλοποιήσεως της ιστορίας μας από μία μερίδα ευπώλητων αριστερπώνυμων τυχοδιωκτών, την οποία, η ίδια η σύγχρονη Ιστορία μας, τους έχει αποβάλλει καταδικάζοντάς τους ανεκκλήτως στην “ειρκτή” της συλλογικής ανυποληψίας.
Η προβληματική που αναφύεται είναι η εξής :
Το Πολυτεχνείο σήμερα αποτελεί πεπερασμένο απολίθωμα κατ’ επάγγελμα επαναστατών των Μνημονίων, μίσθαρνων, τελούντων σε διατεταγμένη έξωθεν υπηρεσία, οργάνων, ή πράγματι εφαλτήριο εθνικής ανάτασης και συλλογικών κοινωνικών διεκδικήσεων όπως και τότε; Ποιός ο ρόλος των υπερεθνικών διευθυντηρίων τότε και τώρα !!! Τι απηχεί σήμερα, το τότε “Ψωμί Παιδεία Ελυεθερία” και τι συνάφεια αντανακλά σήμερα η μεθοδευμένη καταστροφή της Ελληνικής σημαίας”, υπό την ανοχή της Συντεταγμένης Πολιτείας;
Ο Λαός με απονεκρωμένα αντανακλαστικά, παρακολουθεί και δέχεται παθητικά την ήττα, έχοντας αλλοτριωθεί, ανδράποδο μίας ανίερης συμμαχίας, ρητορικής και αριστερεπώνυμων συνθημάτων !!!!
Συνελόντι ειπείν, σταχυολογώ, ορισμένους καίριους στοίχους, του μεγάλου Μανώλη Αναγνωστάκη, εκ του ποιήματος “Φοβάμαι” οι οποίοι παραμένουν, εισέτι και σήμερον, λίαν επίκαιροι, συμπυκώνοντες ευγλώττως την πεμπτουσία της υφισταμένης καταστάσεως της αφορήτου βιουμένης πραγματικότητος. Μετά ταύτα ακολουθεί η απαγγελία του ποιήματος, όπου και αξίζει τον κόπον να το ακούσει ο καθείς εξ ημών μετά τεταμένης προσοχής.
“Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ
πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα
μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα
τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες
καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν
ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις».
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν
καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν γιατὶ, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο.
Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο.”
