Κάποτε συνομιλώντας με φίλους αμερικάνους, εξεπλάγην ακούγοντας τους να μου λένε πως στις Η.Π.Α είναι αυτονόητο τα δύο μεγάλα κόμματα να θέλουν και να προωθούν μια κοινή εξωτερική πολιτική, προς όφελος του Αμερικανικού Έθνους. Η σοβαρότητα, μου είπαν, σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, δείχνει την πολιτική ποιότητα και συμβάλει στην ισχύ ενός κράτους.
Όσο και θα ήθελα, όσα και αν προσπάθησα, δεν μπορώ να πω το ίδιο για την Ελληνική πολιτική σκηνή. Βλέπετε τις τελευταίες εβδομάδες, με αφορμή το φλέγον ζήτημα του ονόματος του γειτονικού κράτους, θα περίμενε κανείς να δει μια κοινή θέση από τον πολιτικό κόσμο. Οι οικονομικές συνθήκες έχουν φέρει σε δύσκολη θέση το κράτος και το κύρος μας σε διεθνές επίπεδο έχει πληγεί. Μια ισχυρή, κοινή, Πατριωτική και Εθνικά επωφελής θέση, θα έδειχνε στον υπόλοιπο κόσμο πως δε δεχόμαστε προκλήσεις. Αντιθέτως όμως η πολιτική σκηνή της χώρας, φέρθηκε και φέρετε με τέτοιο τρόπο, που μόνο μια κωμικοτραγική εικόνα βγαίνει προς τα έξω. Επ’ αφορμή δε των συλλαλητηρίων και των μαζικών κινητοποιήσεων των Ελλήνων, οι θέσεις και τα λεγόμενα διαφόρων πολιτικών προσώπων, μόνο θλίψη μπορούν να προκαλέσουν.
Από τις χαμηλότερες θέσεις των τοπικών αρχόντων, έως και αξιωματούχους του κράτους, η εικόνα είναι απογοητευτική. Δήμαρχοι που κοροϊδεύουν και χλευάζουν δημόσια τους πολίτες που συμμετείχαν στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, βουλευτές που… προτίμησαν να «μην πάρουν θέση», ανώτατα στελέχη της κυβέρνησης που μιλούσαν με ύφος διανοούμενου περί «ακραίων συλλαλητηρίων» και αντιδράσεων και αρχηγοί κομμάτων που επέλεξαν να πάνε για σκί, από το να σταθούν πλάι στον Έλληνα οικογενειάρχη που διαμαρτυρήθηκε για ένα σοβαρότατο Εθνικό ζήτημα. Φυσικά οι κατά τα άλλα δραστήριες νεολαίες των κομμάτων, είχαν εξαφανισθεί. Το κερασάκι στην τούρτα έβαλαν οι διάφοροι δημοσιογράφοι οι οποίοι είτε εκτόξευσαν χονδροειδή ψέματα σχετικά με τις αντιδράσεις των Ελλήνων, είτε επέλεξαν να μην καλύψουν το γεγονός.
Εν ολίγοις το εγχώριο πολιτικό σύστημα είναι ανίκανο να αντιληφθεί το βάρος και την σοβαρότητα του ζητήματος, την ουσία και τα κέρδη που προσφέρει μια ενιαία, Εθνική και Πατριωτική στάση στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, καθώς και την ισχύ που θα προσέφερε στο κράτος μια τέτοια στάση. Εξάλλου ο βασικός παράγων εξωτερικής πολιτικής, δεν είναι ούτε τα καλά συναισθήματα, ούτε οι καλές προθέσεις. Είναι η επίδειξη σοβαρότητας και ισχύος.
