Το κύριο χαρακτηριστικό των υπέρμαχων της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, που ως απώτερο στόχο θέτουν την υπερίσχυση των Βρυξελλών έναντι των Εθνικών Κυβερνήσεων είναι ο δογματισμός στη σκέψη. Με δεδομένο ότι τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών ενισχύουν την πόλωση μεταξύ των Ευρωσκεπτικιστών και των Ευρωκρατιστών πρέπει να επισημανθεί ότι οι δογματικοί Ευρωκρατιστές, ελέγχοντας τα μέσα μαζικής ενημερώσεως, θα προβούν στις συνήθεις ωμότητες έναντι της κοινής λογικής. Η πρώτη διαστρέβλωση με μεγάλη σημασία, λόγω της ιδιαιτερότητας της χώρας μας σε αρκετά ζητήματα, είναι η άποψη ότι όσοι αρνούνται το μοντέλο του Ευρω Κράτους είναι και αρνητές της πολιτιστικής σχέσης της χώρας μας με το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Άποψη αναληθής χωρίς ίχνος σοβαρής προσέγγισης και ανάγνωσης στην αντίθετη άποψη.
Οι υπέρμαχοι του Ευροκράτους ορίζουν τα πράγματα με απόλυτη σιγουριά επιδεικνύοντας κυριαρχικά συναισθήματα. Εμμέσως ή αμέσως χαρακτηρίζουν τους Ευρωσκεπτικιστές ανθρώπους κατώτερου νου, οι οποίοι ζουν μέσα στον μικρόκοσμο τους. Οι Ευρωκρατιστές μοιράζουν πιστοποιητικά πνευματικής ανικανότητας σε όσους δεν συμφωνούν μαζί τους . Αυτή μάλιστα είναι η καλή εκδοχή. Υπάρχει και η αμέσως χειρότερη όπου ο αρνητής της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι ένας επικίνδυνος άνθρωπος που θέλει να καταστρέψει τον επί γης παράδεισο που χτίζεται επωδυνα μεν, αλλά με λυτρωτικές συνέπειες για τον άνθρωπο, στο απώτερο μέλλον.
Η προσκόλληση στην ευρωπαϊκή “ιδέα”, με τον τρόπο που εκφράζεται και εν τέλη επιβάλλεται από το σύστημα, υποκρύπτει σε συναισθηματικό τουλάχιστον επίπεδο για τους εκφραστές της, ένα είδος θρησκευτικής προσκόλλησης. Μετά την πτώση του Κομμουνισμού η Ευρω Κρατική ολοκλήρωση αντικατέστησε την παρουσία των θρησκευτικών χαρακτηριστικών στην πολιτική, υπό την έννοια ότι όπως και οι Κομμουνιστές έτσι και οι Ευρωκρατιστές εναποθέτουν την ολοκλήρωση στο μέλλον και υπό τις προϋποθέσεις ενός άλλου κόσμου από τον υφιστάμενο. Τελούν υπό το πνευματικό καθεστώς μιας ιδιότυπης εσχατολογίας. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η στοχευμένη προσπάθεια μεταβολής της πληθυσμιακής σχέσως μεταξύ των γηγενών Ευρωπαίων και τον εισερχομένων από άλλες Ηπείρους πληθυσμών. Η γέννηση ενός άλλου κόσμου δεκτικού στις νέες προϋποθέσεις όπως αυτές καθορίζονται από τις Ελίτ της Ευρώπης. Αυτή η συναισθηματική καθαρά προσέγγιση είναι που κάνει έναν συνεπή Ευρωκρατιστή στο ζήτημα του Brexit επί παραδείγματι ,να θεωρεί ως ομάδες πληθυσμού άξιες αναφοράς μόνο τους Βρετανούς που υποστηρίζουν την παραμονή της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όσοι ψήφισαν για το Brexit στην ουσία δεν υπάρχουν. Είναι κατώτεροι, είναι αγράμματοι, είναι παραπλανημένοι εν συντομία δεν τους αναγνωρίζεται πνευματική ισοτιμία με τους υποστηρικτές του Bremain. Διερωτώμαι σε τι διαφέρει ένας θιασώτης της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης από ένα θιασώτη της υπεροχής της Αρίας φυλής;
Απλώς ο ένας προσδιόριζε την απόλυτη ανωτερότητα του φυλετικά, ενώ στην σύγχρονη εκδοχή την προσδιορίζει ιδεολογικά. Θα ήταν λάθος να μην αναγνωρίσουμε υπερβολές και στους αρνητές της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, όμως, δεν υπάρχει σύγκριση με την βαρβαρότητα που επιχειρείται από τις καθεστηκυίες δυνάμεις η επιβολή της απόψεως τους. Ο Ευρωσκεπτικισμός έχει δύο μεγάλους συμμάχους. Την κοινή λογική και την πραγματικότητα. Στην πολιτική, ιδιαιτέρως την σύγχρονη εποχή, με την έντονη χρήση από πλευράς των opinion makers ψυχολογικών μηχανισμών, προτάσσονται μηνύματα απλοϊκά, ευχάριστα με στόχο τον αποπροσανατολισμό των πολιτών. Γενικά από πλευράς των Ευρωκρατιστών δεν ακούγονται επιχειρήματα αλλά συνθήματα.
Υποστηρίζεται δίχως καμία απόδειξη ότι είναι δυνατή πολιτική ενοποίηση δίχως χαμένα και κερδισμένα κράτη και αποκρύπτεται με επιτήδειο τρόπο η πραγματικότητα και ενώ ζούμε την αποτυχία των πολιτικών με περισσό θράσος επιβάλλεται η άποψη ότι δεν φταίνε η πολιτικές της Ε.Ε γιατί η Ελλάδα χρεοκόπησε από τα δικά της λάθη και δεν είναι δα κι η πρώτη φορά που χρεοκοπεί στην Ιστορία της. Άρα, χρεοκοπία μπορεί να υπάρξει και εντός της Ε.Ε.
Είναι απορίας άξιον πόσο λαϊκίστικα είναι τα επιχειρήματα των Ευρωκρατιστών και με πόσο μεγάλη συνέπεια δεν αναλύεται και δεν παρουσιάζεται από “υπεύθυνα” μέσα ενημέρωσης η λογική ανεπάρκεια των επιχειρημάτων τους. Στη χώρα μας η εμμονική προσκόλληση στην ιδέα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης έχει δύο κύριους πυλώνες. Το αίσθημα κατωτερότητας που έχουμε ως λαός και δευτερευόντως την οκνηρία της άρχουσας τάξεως, η οποία παραιτημένη από κάθε προσπάθεια πνευματικής και πολιτικής δημιουργίας δεν παράγει και αρκείται στην εισαγωγή σκέψης, πολιτικής και πολιτισμού ακρίτως. Είναι άλλο πράγμα η συνεργασία οι συμμαχίες κι άλλο η εκχώρηση της πολιτικής αυτοτέλειας κρατών ιστορικών, με σαφής διαφορές. Όπως δύο διαφορετικοί οργανισμοί έτσι και δύο διαφορετικά κράτη, έχουν διαφορετικές ανάγκες και οποιαδήποτε προσπάθεια επιβολής των όρων λειτουργίας του ενός έναντι του άλλου δε θα αποδώσει. Έτσι ενώ οι υπέρμαχοι του Ευρωκράτους χαρακτηρίζουν ως Επαρχιώτες τους αντιτιθεμένους, στην πραγματικότητα ισχύει το αντίθετο. Ο Επαρχιωτισμός εκφράζεται με την βεβαιωμένη πεποίθηση ότι η αδυναμία μας είναι εγγενής και επομένως πρέπει να υιοθετηθούν αλλότρια συστήματα σκέψης, έκφρασης και οργάνωσης ώστε να υπάρχει η σιγουριά της επιτυχούς κατάληξης για κάθε σοβαρή προσπάθεια. Αυτό έρχεται και συναρτάται με την διαρκώς διογκούμενη έλλειψη κριτηρίων. Δεν είναι τυχαίο ότι κατά τη διάρκεια πολιτικών διαξιφισμών το μοναδικό επιχείρημα που δεν δέχεται αμφισβήτηση είναι: “… Στην Ευρώπη έτσι κάνουν”.
Ο σύγχρονος ‘Ελληνας γαλουχήθηκε σαν ένα παιδί το οποίο από το πρωΐ ως το βράδυ άκουγε από τους γονείς του ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει όπως οι συμμαθητές του και πόσο κρίμα είναι που δεν τους μοιάζει. Μεγαλώνοντας το πίστεψε, με όλες τις συνέπειες που συνεπάγονται. Το τραγικό είναι ότι όσοι πρωτοστατούν στην Επιχειρηματολογία και στην παραίτηση (πνευματική παραίτηση και οκνηρία είναι η άκριτη υιοθεσία των Ευρω Προτύπων) είναι στις περισσότερες φορές αυτοί που επιδεικνύουν αντικοινωνικές συμπεριφορές. Δεν είναι τυχαίο ότι τα κόμματα που υπερθεματίζουν υπέρ του τρόπου της παραιτήσεως και της αναίρεσης της αυτοτέλειας μας ως έθνους κράτους είναι αυτά που έχουν την μεγαλύτερη απόκλιση πράξεων και λόγων. Ενώ χαρακτηρίζονται από καθαρώς κοτσαμπάσικη δομή, με την οποία σε μεγάλο βαθμό έχουν διαρθρώσει την δομή του κράτους, κατηγορούν τον Ελληνικό λαό που δεν λειτουργεί στο μεγαλύτερο βαθμό ως “Ευρωπαίος”. Επομένως δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηριχθεί ότι οι υπέρμαχοι της Ευρώπης είναι οι Ευρωσκεπτικιστές, υπό την έννοια ότι λειτουργούν με λογική και κυρίως υπερασπίζονται το μεγαλύτερο επίτευγμα που επέφερε η Ευρωπαϊκή κουλτούρα στην Πολιτική εξέλιξη, αυτό του Εθνικού κράτους και της Δημοκρατίας. Το Εθνικό κράτος είναι ο,τι πιο προοδευτικό δημιουργήθηκε στην πράξη της πολιτικής οργάνωσης. Η δυνατότητα εκπαιδευτικής, κοινωνικής, πολιτιστικής πολιτικής για όλους τους πολίτες ακόμα και η έννοια του πολιτιστικού εκδημοκρατισμού εγκαθιδρύθηκε χάρη στην ύπαρξη των ισχυρών εθνικών κρατών.
Χάρη στην ύπαρξη των Εθνικών κρατών οι άνθρωποι από υπήκοοι έγιναν πολίτες κάτι που όπως μας δείχνει η πρακτική των ημερών μας οδεύει σε σταδιακή ανατροπή. Είναι ιστορική ευθύνη για όσους πραγματικά αγαπούν αυτό που είναι η Ευρώπη οφείλουν να
συστρατευτούν με το κίνημα του Ευρωσκεπτικισμού. Η Ευρώπη διατρέχει ζωτικό από το Φρικιό που δημιουργείται στα εργαστήρια των Βρυξελλών. Είναι επίσης σημαντικό να ενισχυθεί η ψυχική αντοχή στα μπαράζ αποπροσανατολισμού που δέχονται οι πολίτες από την πλειονότητα των μέσων ενημέρωσης. Όπως πράττει το Δι.Ε.Συ. Χρειάζεται να πληθυνουν τα μέσα που θα διαφωτίζουν τους Έλληνες για τις συνέπειες των πολιτικών που ασκούνται από την Ε.Ε.
Βασικό πρόβλημα είναι ότι οι “ισχυρές” προσωπικότητες αδυνατούν να συνεννοηθούν και να συστήσουν ένα ισχυρό Ευρωσκεπτικιστικό στρατόπεδο στην Ελλάδα και σε πολιτικό επίπεδο. Μακάρι αυτή η αδυναμία των προσώπων να μην είναι ή αιτία της αποτυχίας και τελικά της βαριάς ήττας για όλους και κυρίως για την αληθινή Ευρώπη.
