Η Τουρκία αμφισβητεί το δικαίωμα των ελληνικών νησιών, που απορρέει από το Διεθνές Δίκαιο, να έχουν υφαλοκρηπίδα και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Παράλληλα, απειλεί από το 1995 την Ελλάδα με πόλεμο – casus belli – αν ασκήσει το νόμιμο δικαίωμά της για επέκταση των χωρικών υδάτων της στα 12 ναυτικά μίλια.
Που ερείδεται η καταφανώς παράνομη απαίτηση της Τουρκίας για “δίκαιο μοίρασμα” του Αιγαίου;
Βασιζόμενη σε ποια νομολογία του Διεθνούς Δικαίου θεωρεί το σύμφωνο Τουρκίας – Τρίπολης νόμιμο;
Με ποιο νομικό ισχυρισμό παραβιάζει συνεχώς τα χωρικά ύδατα και τον εναέριο χώρο της Ελλάδας;
Πως ενώ είχε παραιτηθεί όλων των δικαιωμάτων επί της Κύπρου βάσει της συνθήκης της Λωζάνης κατέχει το 38% της νήσου και δεν αναγνωρίζει την κρατική της υπόσταση;
Με ποια ακροβατική νομική ερμηνεία των συνθηκών ζητάει τριψήφιο αριθμό νησιών;
Είναι πάρα πολύ απλό.
Η Τουρκία κάνει χρήση της πραγματικά σπουδαίας θέσης που κατέχει στον παγκόσμιο χάρτη με βάση το δόγμα: δεν δίνω τίποτα αν δεν πάρω αυτά που θέλω. Δυστυχώς ενώ διαθέτει το αντίστοιχο γεωπολιτικό βάρος το ακριβώς αντίθετο κάνει η Ελλάδα. Ένα διαχρονικά φοβικό ηγεμονικό και όχι ηγετικό πολιτικό σύστημα παρέχει αφειδώς στο Ν.Α.Τ.Ο και τις Η.Π.Α οτιδήποτε ζητήσουν, με μόνο αντάλλαγμα την απρόσκοπτη απόλαυση της εξουσίας. Και αυτό συμβαίνει ενώ η ελίτ του τόπου γνωρίζει δεκαετίες τώρα (τουλάχιστον από την Τριμερή Διάσκεψη του Λονδίνου που αναγνωρίστηκαν δικαιώματα επί της Κύπρου και δόθηκαν στην Τουρκική κοινότητα εξουσίες, έχει επίσης επισημανθεί η αξίωσις προς επιστροφή δυτικής Θράκης και Δωδεκανήσων) τις απαιτήσεις της Τουρκίας, έφτιαξε ένα κράτος στηριζόμενο στο δόγμα του “κατόπιν ενεργειών μου”.
Αντί να δημιουργήσει μία αμυντική βιομηχανία που να παρέχει σε μεγάλο βαθμό αυτάρκεια οπλικών συστημάτων και ανάπτυξη τεχνογνωσίας υψηλού επιπέδου μέσω της πανεπιστημιακής έρευνας στον τομέα των εξοπλισμών, έχει παραδώσει την Παιδεία, βορά στις κομματικές νεολαίες με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα. Νομίζοντας ότι με το υποχωρούν συνεχώς συνεπικουρούμενοι από τους κήρυκες των “έντιμων συμβιβασμών” και πιστοί στο δόγμα κατευνασμού έχουν διεξάγει μαζί με τον σημερινό 64 γύρους “διερευνητικών επαφών” επιτρέποντας στην Τουρκία, να θέτει την ατζέντα των παράνομων απαιτήσεων της, νομιμοποιώντας την με την αρωγή της παρουσίας Ελλήνων διπλωματών. Η μόνιμη επωδός της εκάστοτε ηγεσίας είναι οι “διεθνείς πιέσεις”, χωρίς ποτέ κανείς να μπει στον κόπο να εξηγήσει στους υπηκόους αυτής της χώρας ποιοι πιέζουν, ποιόν πιέζουν και με ποιους τρόπους. Πολύ καλά έκανε ο ΥΠ.ΕΞ κ. Δένδιας και έβαλε στην θέση του τον πρέσβη της Τουρκίας στην Νορβηγία. Αλλά εδώ προκύπτουν μερικά πολύ σοβαρά ερωτήματα.
Πως έφτασε η Τουρκία, από συνεργάτης του Άξονα, να απαιτεί από την Ελλάδα που σε αναλογία με τον πληθυσμό της, είχε τις μεγαλύτερες απώλειες στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο από την οποιανδήποτε συμμαχική χώρα, να δώσει τα νησιά που κέρδισε με ποταμούς αίματος στην πιο καταστροφική σύρραξη που γνώρισε ο άνθρωπος;
Γιατί δεν πολέμησε η Τουρκία στο πλευρό των Συμμάχων ώστε να πάρει αυτή τα Δωδεκάνησα που πήρε η Ελλάδα από την Ιταλία με την απόφαση της 27ης Ιουλίου του 1946;
Που εδραζόμενη διεκδικεί την “Γαλάζια Πατρίδα” ενώ παρά τις προσπάθειες των Συμμάχων να εισέλθει στον πόλεμο δεν το έπραξε παρά μόνο στις 23 Φεβρουαρίου του 1945 χωρίς όμως να μετάσχει σε καμία εχθρική ενέργεια κατά του Γ΄ Ράιχ !!!
Γιατί η Ελλάδα δεν έχει αναδείξει ότι χωρίς την συμβολή της ήταν πολύ αμφίβολη έως αδύνατη η νίκη των συμμάχων κατά του Άξονα, διότι εάν δεν καθυστερούσαν λόγω της εντελώς περιττής Ιταλικής περιπέτειας στην Ελλάδα θα είχε καταληφθεί η Ρωσία με αποτέλεσμα την εκμετάλλευση των απεριόριστων υλικών πόρων της, προτού οι Η.Π.Α αποκτήσουν την δυνατότητα να εισέλθουν στον πόλεμο. Αντιθέτως, λόγω της Ελληνικής αντίστασης, διαλύθηκε η ελίτ των αλεξιπτωτιστών που προορίζονταν για το Γιβραλτάρ ή και την Μάλτα και παρέμειναν για την φύλαξη της Ελλάδας μονάδες (έως και 65.000 στρατιώτες) που ήταν υπερπολύτιμες στο Ανατολικό μέτωπο.
Γιατί δεν αναδεικνύει την στάση της Τουρκίας που η ίδια χαρακτήρισε ως “Ενεργή Ουδετερότητα” ενώ στην πραγματικότητα ήταν “Ευμενή Ουδετερότητα” στα όρια της συμμαχίας;
Πόσο έχει προβληθεί η συμβολή της Τουρκίας στην επιμήκυνση του πολέμου υπέρ των Δυνάμεων του Άξονα και τις ζωές που χάθηκαν και από τις δύο πλευρές των εμπόλεμων λόγω της συνεχούς προμήθειας χρωμίτη (πάνω από το 50% του χρωμίτη ήταν Τουρκικής προέλευσης, χωρίς χρωμίτη, είναι αδύνατη η κατασκευή κραμάτων υψηλής αντοχής στην μεταλλουργία με ότι σοβαρές επιπτώσεις θα είχε αυτό για την πλευρά του Άξονα) μέχρι την 21 Απριλίου 1944 εφόσον όμως πρώτα φόρτωσε με χρωμίτη κατόπιν διαταγής προς την κρατική εταιρεία σιδηροδρόμων 218 βαγόνια καλύπτοντας και τις υποχρεώσεις για ολόκληρο το 1945;
Γιατί δεν υπενθυμίζει την αθέτηση της υποχρέωσης έναντι της Αγγλίας και της Γαλλίας να μπει στον πόλεμο όπως προέβλεπαν οι συμφωνίες που είχε υπογράψει;
Γιατί δεν αποκαλύπτει, την στα όρια της εισβολής ενέργεια το καλοκαίρι του 1942 με την μετακίνηση 28 Τουρκικών μεραρχιών στα σύνορα με την Ρωσία στον Καύκασο δίνοντας την εντύπωση στους Ρώσους ότι θα τους επιτεθούν με αποτέλεσμα την παραμονή στα Ρωσοτουρκικά σύνορα σημαντικού αριθμού μεραρχιών με αποτέλεσμα την κατάληψη του Ροστόφ;
Γιατί δεν προβάλει την δεκαετή συνθήκη Φιλίας μεταξύ Γ΄ Ράιχ και Τουρκίας που υπέγραψαν την 18 Ιουνίου 1941 μόλις 4 ημέρες μετά την έναρξη της Επιχείρησης Μπαρμπαρόσα;
Γιατί δεν μιμείται το Ισραήλ, που προβάλει μονίμως το αποτρόπαιο Ολοκαύτωμα των 6.000.000 ανθρώπων που εξολόθρευσε το Γ΄ Ράιχ, με μόνο κριτήριο το ότι ήταν Εβραίοι και να κάνει το ίδιο για την συμβολή της Ελλάδας κατά του Άξονα;
Χρήσιμη θα ήταν κάποια απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα.
