του Μανώλη Κοττάκη
OMIΛΙΑ ΜΑΝΩΛΗ ΚΟΤΤΑΚΗ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΙΚΟΎ ΟΙΚΟΥ ΣΙΔΕΡΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ
(Τετάρτη 16 Ιουλίου, AegeanCollege )
Μου ζητάτε να αναλύσω το Κυπριακό όπως το βλέπω και το ζω μέσα από τα Ελληνικά Μέσα Ενημέρωσης. Και μου το ζητάτε σε μια περίοδο σαν αυτή που αποτελεί μαύρη επέτειο για τον Ελληνισμό.
Θα το κάνω έστω και αν μου είναι επώδυνο.
Αλλά φοβάμαι ότι η προσέγγιση μου θα σας απογοητεύσει .
Από τις ιστορίες και τις σκέψεις που θα μοιραστώ μαζί σας θα αντιληφθούμε όλοι μαζί πόσο μεγάλο είναι το έλλειμμα ηγεσίας που υπάρχει συνολικά και στον χώρο μας, των ΜΜΕ .
Πόσο μας λείπει η εθνική οπτική. Ο έξυπνος πατριωτισμός.
Πόσο μεγάλη είναι η σιωπή που επικρατεί για τα εθνικά μας θέματα στα κεντρικά μέσα ενημέρωσης.
Ακόμη και ο όρος ” εθνικά ” ενοχλεί και συνιστάται η αποφυγή του.
Για να αναλύσεις την σημασία της Κύπρου για την σταθερότητα στο Νοτιοανατολικό άκρο της Μεσογείου και να καταλάβεις την πραγματική αξία της για τον Ελληνισμό οφείλεις να δεις , υποχρεούσαι να δεις, την μεγάλη εικόνα.
Διότι όπως σωστά είπε τις προάλλες με άλλη αφορμή ο Λάκης Λαζόπουλος μια επιτυχημένη ταινία χρειάζεται πάντα τα μεγάλα πλάνα. Τα κοντινά πλάνα παράγουν μια κακή ταινία. Το ίδιο ισχύει και για την ανάλυση.
Εμείς εδώ στην Ελλάδα παρακολουθούμε το Κυπριακό πάντα σαν ένα μικρό πλάνο.
Έχουμε μια ειδησεογραφική λογική ότι η Κύπρος κείται μακριά και ας απέχει μιάμιση ώρα με το αεροπλάνο.
Υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν για την Κύπρο χωρίς να έχουν πάει στην Κύπρο , χωρίς να έχουν δει τα φυλακισμένα μνήματα και το σημείο που κρέμασαν τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη , άνθρωποι που δεν προσπάθησαν ποτέ να μπουν στην ψυχή του Έθνους.
Παρά ταύτα επιχειρηματολογούν με προτεταμένο το δάκτυλο .
Είναι λυπηρό αλλά στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης αφιερώνουμε για λόγους που θα αναλύσω παρακάτω, περισσότερο χρόνο για τα κυπριωτόπουλα που τραγουδούν στα talent shows παρά να κάνουμε λιανά στους πολίτες την σημασία του προωθούμενου σχεδίου Ανάν 2.
Τα νέα παιδιά, βλέπετε, φέρνουν έσοδα και sms στα κανάλια ενώ οι αναλύσεις για την Αμμόχωστο ρίχνουν την θεαματικότητα. Δεν ” πουλάνε” .
Mόνο αν υπάρχει καμία ανθρώπινη ιστορία με αγνοούμενο όπως η τελευταία με τον Γιαννάκη Λασσή και αν….Σημειωτέον ότι ο Λασσής είναι ο πρώτος αγνοούμενος που ετάφη μετά το 1974, ήταν φοιτητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πήγε στην πρώτη γραμμή ως έφεδρος σε ηλικία 21 ετών…
Μακρινά πλάνα λοιπόν για την Κύπρο , όχι κοντινά.
Μακρινά γιατί η έκβαση ενός θέματος που αφορά τον Ελληνισμό δεν είναι εμπορικό θέμα για να το προσεγγίζουμε με όρους ανταγωνισμού.
Αφορά την ίδια την ύπαρξη του Έθνους !
Εάν ανοίξουμε λοιπόν τον φακό και δούμε την μεγάλη εικόνα τι θα διαπιστώσουμε ;
Πρώτον ότι το Κυπριακό αποτελεί μια μεγάλη γεωπολιτική εξίσωση και είναι μέρος του παγκόσμιου ενεργειακού ζητήματος.
Οι τράπεζες της Μεγαλονήσου δεν βυθίστηκαν για λόγους οικονομικούς – τα ποσά της διάσωσης τους με όρους διακίνησης παγκόσμιους χρήματος ήταν ασήμαντα- αλλά για λόγους γεωπολιτικούς.
Σκεφτείτε έναν μελλοντικό ηγέτη της Κύπρου με ισχυρό τραπεζικό σύστημα και ετήσια έσοδα ύψους 3 δις ευρώ από το φυσικό αέριο !
Τι θα ήταν λέτε ; Ένας εξαρτημένος ηγέτης ή ένας πλήρως ανεξάρτητος και μη ελεγχόμενος ηγέτης ;
Ας ακούσουμε τον ψίθυρο που μας έρχεται από μακριά.
Κάποιοι επιφυλάσσουν στην Ελλάδα και την Κύπρο περιφερειακό ρόλο υπό δύο προυποθέσεις :
Ότι θα συνεργαστούν και θα συνεκμετταλλευθούν τον πλούτο τους μαζί με την Τουρκία σε έναν ενιαίο οικονομικό χώρο
και ότι ο ενεργειακός αυτός πλούτος δεν θα χρησιμοποιηθεί για τον ανεφοδιασμό της Ευρώπης.
Αυτή η αγορά, η Ευρωπαική, μετά την απόπειρα εκδίωξης των Ρώσων από την περιοχή προορίζεται για άλλους που θα είναι έτοιμοι το 2018 να αποτελέσουν το νέο μονοπώλιο.
Είναι όμως απαγορευμένη αγορά για την Ελλάδα και την Κύπρο οι οποίες εντέλλονται να χρησιμοποιήσουν τον πλούτο τους για τις δικές τους ανάγκες , να τον μοιραστούν με ξένες εταιρείες .
Αν δεν μπορείς να δεις την μεγάλη εικόνα και να καταλάβεις αυτή την διεργασία , τότε σου είναι εξαιρετικά δύσκολο να κατανοήσεις γιατί επισκέφθηκαν την Μεγαλόνησο για πρώτη φορά φορά μετά από δεκαετίες αντιπρόεδρος των ΗΠΑ και Γερμανίδα καγκελάριος.
Γιατί έχουν πυκνώσει αυτές τις μέρες οι επαφές των συμμάχων μαζί μας.
Οι συνθήκες είναι ιδανικές για να επιτευχθεί ο στόχος του 2004. Με γονατισμένη ηγεσία και οικονομία η επανένωση και το περίπλοκο σύστημα διοίκησης που θα φέρει θα έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Οργανωμένο θεσμικό Χάος.
Κανείς δεν θα ελέγχει στην πραγματικότητα το νησί . Οι Τούρκοι εκτός από το βόρειο τμήμα του, τα κατεχόμενα, θα πατήσουν πόδι και στο νότιο. Διαίρει και βασίλευε λοιπόν σε σημείο που κάποιοι να σκέφτονται- το ξέρω είναι βλάσφημος σκέψη – μήπως είναι καλύτερα τα πράγματα να μείνουν , όπως είναι τώρα.
Μήπως είναι προτιμότερη η σημερινή κατάσταση από την συγκυριαρχία.
Το δεύτερο που θα διαπιστώσουμε αν ανοίξουμε τον φακό και δούμε την μεγάλη εικόνα είναι ότι το Κυπριακό δεν είναι ένα μεμονωμένο ζήτημα και” τι να κάνουμε τώρα, αδελφοί μας είναι οι Κύπριοι, αλλά έχουμε και εμείς τα δικά μας” .
Το Κυπριακό είναι ένα θέμα που ακουμπά όλες τις συνιστώσες των εθνικών μας θεμάτων : Την ΑΟΖ, την επήρεια όπως λέγεται της υφαλοκρηπίδας μας κάτω από το Καστελόριζο , τα εφαπτόμενα θαλάσσια σύνορα μας και την έκταση που μπορούμε να ελέγχουμε στο Αιγαίο, την Θράκη και την εκεί μειονότητα, την κοινή στάση που πρέπει να έχουμε ως αδελφά κράτη μέσα στους Διεθνείς θεσμούς και ειδικά στους κόλπους της Ευρωπαικής Ένωσης.
Η Κύπρος μάς δείχνει ποια λάθη δεν πρέπει να επαναλάβουμε στην Θράκη, λάθη που δυστυχώς κάνουμε και πάλι.
Οι Τούρκοι αξιωματούχοι περιοδεύουν εκεί πιο συχνά από όσο στην δική τους επικράτεια.
Προχθές ήταν εκεί ο αντιπρόεδρος του Ερντογάν. Η εικόνα ήταν σουρεαλιστική : Στο νότιο τμήμα του νομού Ξάνθης στα Άβδηρα οι Κύπριοι έκαναν εκδήλωση μνήμης για την μαύρη επέτειο της εισβολής του Αττίλα . Στο Βόρειο τμήμα ο …Αττίλας έκανε παρέλαση μέσα στο ορεινό χωριό του Εχίνου υπό το άκουσμα οθωμανικών εμβατηρίων. Δεν θα επεκταθώ. Έχω βαρεθεί να τα γράφω, έχω βαρεθεί να τα βλέπω να θάβονται .
Τις προάλλες , να ξέρετε μόνο, μου έκανε προσωπική επίθεση με απειλές το τουρκοκίνητο κόμμα επειδή αποκάλυψα τον αυτονομιστικό χαρακτήρα του.
Η Κύπρος μας δείχνει και την σημασία του Αιγαίου.
Το Αιγαίο δεν είναι ένα απλό πέλαγος και φυσικά δεν ανήκει μόνο στα ψάρια του όπως λένε κάποιοι αφελείς.
Είναι δίαυλος στον οποίο διασταυρώνονται τρεις μεγάλοι διεθνείς εμπορικοί δρόμοι : Γιβραλτάρ, Σουέζ, Στενά Δαρδανελίων. Εμπορικοί δρόμοι και ενεργειακοί δρόμοι.
Κοινά θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο σημαίνει αύξηση του ειδικού γεωπολιτικού βάρους του Ελληνισμού, στρατιωτικού και εμπορικού, στην περιοχή.
Κάποιοι δεν το θέλουν αυτό και είναι λογικό. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς. Γιατί στεκόμαστε τόσο πρόθυμοι απέναντι τους.
Και ειλικρινά σας λέω- πέρα από τις ειδικές ευθύνες των ΜΜΕ στην πατρίδα μας για το γεγονός ότι ο λαός δεν καταλαβαίνει ότι το Κυπριακό είναι ένα θέμα που όπως πάει να λυθεί εμποδίζει την επανάκτηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας – υπάρχουν συμπεριφορές που ξεπερνούν κατά πολύ και εμάς τους δημοσιογράφους :
Έχω επισκεφθεί δύο φορές την Λευκωσία τα τελευταία πέντε χρόνια, την τελευταία για να πάρω συνέντευξη από τον αείμνηστο Πρόεδρο Γλαύκο Κληρίδη και έχω καλή εικόνα του κλίματος.
Το να ακούω ότι η εν Αθήναις Κυπριακή πρεσβεία κατάργησε την θέση του Ακολούθου Άμυνας με στενοχωρεί.
Το να γίνεται δεκτός στο Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών στο πλαίσιο των χιαστί συναντήσεων ο εκπρόσωπος του εισβολέα Τουρκοκύπριος διαπραγματευτής με ξενίζει. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα ζήσω αυτή τη μέρα .
Το να βλέπω Έλληνα αξιωματούχο να απευθύνει ρηματική διακοίνωση στο αδελφό μας Κυπριακό Υπουργείο Εξωτερικών για την δήλωση μιας ευρωβουλευτού με εκπλήσσει.
Το να διαβάζω ότι επί ελληνικής Προεδρίας έγινε δεκτό χωρίς αντιστάσεις τουρκικό έγγραφο με το οποίο χαρακτηρίζεται εκλιπούσα η Κυπριακή Δημοκρατία- ό,τι απέτρεψε ο Τάσσος Παπαδόπουλος με το δημοψήφισμα – χωρίς να κάνουμε διάβημα με τρελαίνει. Ευτυχώς προχθές ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης αναγνώρισε με δήλωση του ως μείζων αγαθό την διεθνή νομική προσωπικότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Το να πληροφορούμαι ότι Έλληνας πρέσβης μίλησε για Τουρκοκυπριακό λαό- ξέρετε σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο συστατικά του κράτους είναι το έδαφος, η εξουσία και ο λαός – είναι κάτι που αληθινά με υπερβαίνει.
Το να παρατηρώ την αξιωματική αντιπολίτευση να μην λέει τίποτε ούτε για τα παραπάνω ούτε για την Θράκη αλλά να συμμορφώνεται προς τας υποδείξεις επίσης με εντυπωσιάζει.
Δεν μπορώ να νιώσω πλέον οργή για το μεμονωμένο αλλά απογοήτευση για το συνολικό . Κάτι ευρύτερο συμβαίνει .
Καταλαβαίνω βεβαίως τι συμβαίνει. Και καταλαβαίνω γιατί η οπτική που σας παρουσιάζω είναι σχεδόν αποκλεισμένη από τα ΜΜΕ.
Εργαζόμενος το 2004 σε μια ιστορική κεντροδεξιά εφημερίδα που δεν υπάρχει πια, πτώχευσε, έζησα από κοντά το κλίμα της ”τελευταίας ευκαιρίας”.
Τον χλευασμό που έκαναν κάποιοι συνάδελφοι μου στον Τάσσο Παπαδόπουλο τον οποίο αποκαλούσαν τότε ειρωνικά ”Τασσούιν” για να τον μειώσουν στα μάτια της ελληνικής κοινής γνώμης .
Και ύστερα ήλθαν οι ίδιοι άνθρωποι που κατακεραύνωναν τον …Τασσούιν να μας κάνουν και μάθημα για την αξία του κυπριακού φυσικού αερίου που αν υπάρχει σήμερα οφείλεται στον …”τσαμπουκά ” του Τάσσου.
Παρακολούθησα από κοντά την αιφνίδια μεταστροφή τμήματος του ελληνικού τύπου από το ” Όχι ” στο ” Ναι ”- και μέσα από την τότε εφημερίδα μου- σε ένα σχέδιο που κατατέθηκε για να αποενοχοποιηθεί η Τουρκία ως εισβολέας.
Άκουσα μέλος της τότε κυβέρνησης Καραμανλή να μου διηγείται πως σχεδίαζε ο Ντε Σότο τον εθνικό ύμνο του νέου κυπριακού κράτους μέσα στα ασανσέρ του ΟΗΕ απορρίπτοντας τις μελωδίες που δεν του άρεσαν. Μέσα στο ασανσέρ !
Και βεβαίως διάβασα τις αποκαλύψεις που έκανε ο συνάδελφος μου για το ρόλο που έπαιξαν οι μη κυβερνητικές- αλλά κατ ουσίαν δια-κυβερνητικότατες οργανώσεις- προκειμένου να καμφθεί το φρόνημα των Κυπρίων στο δημοψήφισμα του 2004 μέσα από τα ΜΜΕ.
Όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα , δεν έχω ψευδαισθήσεις για το τι έρχεται.
Κυπριακό με την Ελλάδα και την Κύπρο στην οικονομική κατάσταση που βρίσκονται δεν θα έπρεπε να ανοίξει ούτε για αστείο . Δεν παίζεις την υπόσταση του στην χειρότερη δυνατή στιγμή σου.
Ο ρεαλισμός όμως εκείνων που ο Ίων Δραγούμης ονόμαζε ειρωνικά ” αντικειμενικούς Έλληνες ” σπρώχνει τα πράγματα στο χειρότερο.
Η πείρα μου από το πολιτικό ρεπορτάζ με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν διεθνώς δύο κατηγορίες ηγεσιών πολιτικών, οικονομικών, μιντιακών πνευματικών : Αυτές που βάζουν πρώτα από όλα την πατρίδα τους και μετά κατά σειρά την παράταξη τους, την αγορά , τον εαυτό τους και τελευταίες τις επιθυμίες του ξένου παράγοντα. Και η δεύτερη με την ακριβώς ανάποδη ιεράρχηση : Πρώτα τον ξένο παράγοντα, μετά την αγορά , τον εαυτό τους, την παράταξη και τελευταία την πατρίδα.
Αυτές οι τελευταίες τις βρίσκεις μέσα στα πανεπιστήμια, στις δεξαμενές σκέψης, σε τμήμα του τύπου . Η τριβή μαζί τους , η επαφή με το δόγμα του μικροελλαδισμού που προπαγανδίζουν σε πείθει ότι ο αντίπαλος δεν είναι έξω. Καμιά φορά είναι μέσα και είναι χειρότερος.
Δεν έχουμε να ελπίζουμε σε πολλά στην συγκεκριμένη εποχή πέραν ολίγων φωτεινών εξαιρέσεων.
Το δικό μας στοίχημα στα Μέσα Ενημέρωσης είναι να σπάσουμε την σιωπή. Αν μπορούμε. Μέχρις εκεί.
Αν έχω να ελπίζω σε κάποιον – και με αυτό κλείνω – αυτός είναι ο κυρίαρχος λαός ενώπιον του οποίου θα τεθεί υπόψιν η λύση. Στην κρίση του. Από εκείνον εξαρτάται αν θα διατηρήσουμε και αυτά που έχουμε ή αν θα τα χάσουμε όλα.
Το ένστικτο του ειδικώς της νέας γενιάς στην Κύπρο ήταν όπως μας δείχνει η ιστορία αλάνθαστο.
Ας ελπίσουμε ότι για μια ακόμη φορά δεν θα τρομάξει από τις απειλές της χρεωκοπίας και τους εκβιασμούς και ότι θα κάνει και πάλι το σωστό.
Η μητέρα του Γιαννάκη Λασσή συνοδεύοντας τα οστά του νεκρού υιού της ακούστηκε να λέει χωρίς παράπονο
” Ας είναι. Χαλάλι για την Πατρίδα ! ”
Την στιγμή της κρίσης να το θυμηθούμε καλά αυτό το ”χαλάλι” σας παρακαλώ .
Nα θυμόμαστε και κάτι ακόμη : Αυτό που είπε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στον Πρόεδρο Μπους τον πρεσβύτερο όταν εκείνος επισκέφθηκε την Αθήνα το 1991 : ότι η Κύπρος είναι μια δεύτερη Ελλάς ! Δεύτερη Ελλάς !
