Η σύλληψη των δύο Ελλήνων στρατιωτικών από την Τουρκία παρουσιάστηκε αρχικά, ως ένα ασύνηθες, αλλά περιορισμένο μεθοριακό περιστατικό, που θα επρόκειτο να ξεκαθαριστεί σύντομα. Μια εβδομάδα μετά, το μόνο ξεκάθαρο είναι, ότι έχουμε να κάνουμε με μια κρίση διαρκείας.
Η Τουρκία, με την επιθυμία της να δικάσει τους δύο Έλληνες και μάλιστα με βαρύτατες κατηγορίες, δείχνει, ότι επιδιώκει πολύ περισσότερα, από το να εκμεταλλευτεί ένα «ατυχές» περιστατικό, για να κερδίσει πόντους στο παιχνίδι των εντυπώσεων. Στην τελική, αυτό θα το έκανε και κάθε άλλο κράτος με ανάλογη ευκαιρία. Η Τουρκία, όμως, βλέπει το περιστατικό αυτό σαν μοχλό πίεσης και σαν μια ακόμη ευκαιρία για επίδειξη ηγεμονικής δύναμης στην περιοχή.
Και ενώ η Τουρκία παίζει το διπλωματικό της παιχνίδι σε κάθε μέτωπο και με μεγάλη ένταση, στην Ελλάδα το πράγμα αντιμετωπίζεται περισσότερο σαν αναποδιά, παρά σαν κρίση. Είναι χαρακτηριστικό, ότι ακόμη δεν έχει ανακοινωθεί παρά μόνο μια άτυπη σύσκεψη υπό τον Πρωθυπουργό, αντί για την σύγκληση του θεσμικά αρμοδίου ΚΥ.Σ.Ε.Α. .
Η πικρή αλήθεια είναι, ότι στην Ελλάδα έχουμε ξεχάσει ποια είναι η κύρια αποστολή ενός κράτους, παρά το γεγονός, ότι το μαρτυρεί η ίδια η λέξη. Δυστυχώς το κράτος μας δεν *κρατεί*. Στο εσωτερικό αυτό αποτυπώνεται στην αύξηση της εγκληματικότητας και στην σταδιακή αποσύνθεση των αστυνομικών υπηρεσιών, που και ο τελευταίος Έλληνας ξέρει σε τι κατάσταση βρίσκονται. Αλλά και στον τομέα της εξωτερικής ασφάλειας, το γεγονός, ότι επί της ουσίας η Τουρκία κρατάει δύο Έλληνες στρατιωτικούς ομήρους – αφού, αν το περιστατικό ήταν όντως ένα απλό συνοριακό επεισόδιο, θα είχε ήδη λήξει με την επιστροφή τους στην Ελλάδα- είναι απόδειξη της ολικής αποτυχίας του κράτους να προστατέψει την κυριαρχία του. Χαρακτηριστικό είναι, ότι η «δυνατή» κίνηση της Ελλάδας μέχρι ώρας είναι η… προσφυγή στις καλές υπηρεσίες του Γ.Γ. του Ο.Η.Ε.
Σε κάθε περίπτωση, προφανώς και προέχει η ασφαλής επιστροφή των συμπατριωτών μας, αλλά, όταν το πράγμα ηρεμήσει, θα πρέπει η πολιτική τάξη να δείξει την στοιχειώδη ωριμότητα, να εξαιρέσει στο εξής το πεδίο της εθνικής ασφάλειας από τον συνήθη μικροπολιτικό ανταγωνισμό, που έχει κάνει την Ελλάδα να μοιάζει με κράτος παρία, και να οικοδομήσει μια σοβαρή πολιτική προστασίας της εθνικής κυριαρχίας.
