Σε ολόκληρη την Ευρώπη, αυτό που στο παρελθόν ονομάζαμε σοσιαλδημοκρατία πνέει τα λοίσθια. Μετράει ώρες μέχρι να βρεθεί και οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Και το τελειωτικό χτύπημα δεν ήταν άλλο παρά το μεταναστευτικό. Το οποίο βέβαια δεν δόθηκε σε κάποιον ρωμαλέο σχηματισμό αλλά σε ένα πραγματικά ετερόκλητο πλήθος πρώην κομμουνιστών, πρώην μαρξιστών, φιλελεύθερων που είδαν το φως το αληθινό της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και όλοι μαζί αποφάσισαν ότι αυτοί οι ίδιοι ήταν μια νέα «ελίτ» που θα όριζε την κατεύθυνση των ευρωπαϊκών εθνών.
Και μετά ήλθε ο Ορμπάν. Ο Ορμπάν ο οποίος αποτέλεσε ένα διαφορετικό και πετυχημένο υπόδειγμα άσκησης εθνικής πολιτικής.
Και πίσω από τον Ορμπάν ήλθαν και άλλοι, στην Αυστρία, στην Τσεχία, στην Σλοβενία ακόμη και στην Γερμανία. Ως επιστέγασμα ήλθε και ο Σαλβίνι . Ο οποίος έχει αναδειχθεί τις τελευταίες ημέρες σε de facto ηγέτη της γειτονικής Ιταλίας παρόλο που είναι μόνον υπουργός.
Από εκεί που η κ. Μέρκελ ήταν παντοδύναμη και υπαγόρευε πολιτική σε όλες τις χώρες της Ευρώπης ξαφνικά δεν μπορεί να ασκήσει πολιτική ούτε καν στο εσωτερικό της ίδιας της της χώρας.
Και σε έναν περίπου χρόνο έχουμε ευρωεκλογές. Ευρωεκλογές οι οποίες σύμφωνα με την εικόνα που διαμορφώνεται στα Έθνη-Κράτη της Ευρώπης είναι πολύ πιθανόν να αλλάξουν ριζικά την σύσταση του Ευρωκοινοβουλίου, με τους ευρωσκεπτικιστές να αποτελούν μια πολύ σημαντική μερίδα του.
Οι υπερβολές της πολιτικής ορθότητας, ο λυρικός ανθρωπισμός των ΜΚΟ, η νομοθετική καταστολή κατά των διαφωνούντων θα μετατραπούν σε περιθωριακές καταστάσεις, που θα επιβιώνουν μόνον σε λίγες «καθυστερημένες» χώρες. Και όλα αυτά διότι σε ένα μεγάλο μέρος της Ευρώπης ο απλός πολίτης δεν υποχώρησε στους «ιδεολογικούς τραμπουκισμούς» της αριστεράς και του προοδευτισμού. Και στην Ελλάδα συνέβη το ίδιο. Ένα μεγάλο μέρος των πολιτών δεν «έσκυψε». Δυστυχώς όμως αντί να υπάρχει μια σοβαρή πολιτική εκπροσώπηση αυτού του ρεύματος είχαμε την έκρηξη της Χρυσής Αυγής. Η οποία δεν κατάφερε να εξελιχθεί σε ένα κόμμα με παρόμοια χαρακτηριστικά με αυτά των κομμάτων που έρχονται στο προσκήνιο, αλλά συνέχισε να έχει ως κεντρικό της θεώρημα έναν «ιστορικό αναθεωρητισμό».
Από την άλλη πλευρά η Νέα Δημοκρατία πάσχει ξεκάθαρα από σύνδρομο της Στοκχόλμης και τιμά τους αγώνες της αριστεράς.
Οι επόμενες εκλογές και ευρωεκλογές θα είναι ένα ιστορικά κομβικό σημείο για την χώρα μας. Θα κρίνουν το στρατόπεδο στο οποίο θα βρεθεί η χώρα μας. Εάν θα παραμείνει στο πλευρό των «μεταναστολάγνων» και θα μετατραπεί σε μια «πολυπολιτισμική» κοινωνία ή εάν θα επιλέξει τον δρόμο της Ουγγαρίας, της Ιταλίας και της Αυστρίας.
