Mέχρι τώρα η διαχείριση της οικονομίας από τον Ντόναλντ Τραμπ ήταν κάτι παραπάνω από πετυχημένη. Η κατάργηση νομοθετικών ρυθμίσεων και η δραστική μείωση της φορολογίας επιτάχυναν τους ρυθμούς ανάπτυξης των ΗΠΑ και εκτόξευσαν το χρηματιστήριο. Όμως, η απόφασή του ,αυτή την εβδομάδα, να επιβάλλει δασμούς στις εισαγωγές χάλυβα και αλουμινίου μπορεί να τινάξει στον αέρα όλα αυτά τα επιτεύγματα.
Οι υποστηρικτές του εμπορικού προστατευτισμού μας λένε πως οι δασμοί θα ενισχύσουν την αμερικάνικη βιομηχανία χάλυβα και αλουμινίου και θα αυξήσουν τις θέσεις εργασίας σε αυτούς τους κλάδους της οικονομίας. Όμως, ως συνήθως, κάθε κρατική παρέμβαση στην οικονομία έχει συνέπειες που φαίνονται και συνέπειες που δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά. Ο Τραμπ για να προστατέψει μια βιομηχανία που απασχολεί μόλις 140.000 εργαζόμενους θα θέσει σε κίνδυνο πολλούς κλάδους της αμερικάνικης οικονομίας που χρησιμοποιούν χάλυβα για να κατασκευάσουν τα προϊόντα τους και που απασχολούν πάνω από 6,5 εκατομμύρια εργαζόμενους. Εξαιτίας των δασμών, αυτές οι εταιρείες θα αναγκαστούν να αγοράζουν ακριβότερα, θα αυξήσουν τις τιμές τους και τελικά θα γίνουν λιγότερο ανταγωνιστικές στην αμερικάνικη και διεθνή αγορά, κάτι που αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε απώλειες θέσεων εργασίας. Σύμφωνα με τους ειδικούς, όταν το 2002 ο Τζόρτζ Μπους επέβαλε δασμούς στις εισαγωγές χάλυβα χάθηκαν περίπου 200.000 θέσεις εργασίας. Και φυσικά μεγάλος χαμένος θα είναι και ο Αμερικάνος καταναλωτής ο οποίος θα αγοράζει ακριβότερα μια σειρά από προϊόντα.
Οι αρνητικές συνέπειες δεν σταματάνε εδώ. Όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις θα υπάρξουν αντίποινα από άλλες χώρες. Ήδη η ΕΕ ανακοίνωσε πως θα επιβάλλει δασμούς σε αμερικάνικα βιομηχανικά και αγροτικά προϊόντα . Έτσι, θα ανοίξει ένας φαύλος κύκλος όπου οι δασμοί θα πλήττουν όλο και περισσότερους τομείς της οικονομίας , όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, ενώ θα δημιουργήσουν ένα τεταμένο κλίμα στις διεθνείς σχέσεις με απρόβλεπτες συνέπειες. Όπως μας δείχνει η ιστορική εμπειρία, οι εμπορικοί πόλεμοι δεν έχουν νικητές αλλά μόνο ηττημένους.
Στις αμερικάνικες εκλογές , ο Τραμπ εξελέγη με την ταμπέλα του αντισυστημικού. Τί αντίφαση, όμως, να δηλώνεις εχθρός των μεγάλων συμφερόντων και την ίδια στιγμή να υποστηρίζεις μια πολιτική εμπορικού προστατευτισμού! Και αυτό επειδή οι δασμοί είναι ένα δωράκι του κράτους σε συγκεκριμένες διαπλεκόμενες μεγάλες εταιρείες ενώ βλάπτουν τον απλό καταναλωτή και την πλειοψηφία των εγχώριων επιχειρήσεων. Δεν είναι αντισυστημισμός, είναι ο ορισμός της διαπλοκής και του καθεστωτισμού.
