του Νικόλαου Βαρκάκη
Και ήρθε λοιπόν η επίθεση. Ξανά στο Παρίσι. Πολύ πιο άγρια τώρα. Είναι δύσκολο να γράψεις κάτι γι αυτό. Πολύ δύσκολο. Από την καρέκλα σου; Από το γραφείο του υπολογιστή σου;
Είναι κάτι που σε σοκάρει. Κι αυτόν ακριβώς τον σκοπό έχει. Είναι κάτι που απλά δεν μπορείς να το ερμηνεύσεις με τη λογική γιατί είναι αυτό ακριβώς: η άρνησή της. Οι άνθρωποι αυτοί, η ιδεολογία αυτή μισεί τον πολιτισμό, μισεί τους ανθρώπους. Επιτέθηκαν σε ανθρώπους που παρακολουθούσαν μια συναυλία και σε ανθρώπους που κάθονταν σε καφετέριες, σε πιτσαρίες και τους σκότωσαν απλά και μόνον γιατί… Δεν υπάρχει αιτιολόγηση. Παρά μόνον στο άρρωστο μυαλό τους και στις άρρωστες ιδέες τους.
Αλλά θα πρέπει να προσπαθήσουμε μέσα σ’ αυτόν τον παραλογισμό να βγάλουμε και κάποια συμπεράσματα. Τουλάχιστον για να προλάβουμε και άλλες τραγωδίες.
Πρώτα απ όλα οι δράστες: το ριζοσπαστικό Ισλάμ. Οι άνθρωποι αυτοί και η ιδεολογία τους μισούν τον Δυτικό πολιτισμό, μισούν τους ανθρώπους. Δεν δικαιούμαστε να έχουμε την αφέλεια ότι μπορούμε «να τους κάνουμε να καταλάβουν». Ανθρώπους που θέλουν να σε σκοτώσουν μόνο και μόνο επειδή πιστεύεις σε κάτι άλλο ή είσαι κάτι άλλο απ αυτούς δεν μπορείς να τους ηρεμήσεις με την κουβέντα. Μπορεί να ήθελες, μπορεί αυτό να ήταν το ιδανικό, όμως καλώς ή κακώς πρέπει να το αποδεχτούμε: υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι μισούν τον πολιτισμό και θέλουν να τον καταστρέψουν. Να σκοτώσουν ανθρώπους, να καταστρέψουν τις ιδέες του, να μας πάνε πίσω, να μας κάνουν να ζούμε όπως αυτοί θα ήθελαν και θα «οραματίζονταν».
Αυτό λοιπόν δεν έχουμε την πολυτέλεια να το αρνούμαστε: το ριζοσπαστικό Ισλάμ είναι μια υπαρκτή απειλή, μια υπαρκτή και συγκεκριμένη απειλή με όνομα και πρόσωπο. Αυτό δεν μπορούμε να το αγνοούμε επειδή θα θέλαμε να μην ήταν έτσι. Ένα μεγάλο κομμάτι του Ισλαμικού κόσμου ασπάζεται ή έστω συμπαθεί αυτές τις ιδέες. Αυτό δεν μπορεί να αγνοηθεί ούτε να εξηγηθεί πλέον με σχήματα ανάλυσης του 20ού αι. περί καταπιεστών Ευρωπαίων και καταπιεζομένων ισλαμικών λαών. Αυτά είναι το λιγότερο αφελή και παρωχημένα, εκτός του ότι προβάλλουν εργαλεία της δυτικής σκέψης σε κάτι μη δυτικό. Όχι, το Ισλάμ έχει μέσα του τον επεκτατισμό, τον βίαιο επεκτατισμό και την μισαλλοδοξία. Όσο κατευναστική και να είναι η πολιτική της Δύσης, αυτό ποτέ δεν θα αλλάξει.
Φυσικά αυτό δεν σημαίνει πως φταίνε όλοι οι μουσουλμάνοι, ως σύνολο. Ο πολιτισμός μας δεν αναγνωρίζει την συλλογική και γενική ευθύνη αλλά την συγκεκριμένη και ατομική. Υπάρχουν πολλοί μουσουλμάνοι φιλειρηνικοί και δημιουργικοί άνθρωποι, οι οποίοι πλήττονται μάλιστα και οι ίδιοι από τους εξτρεμιστές αν σκεφτεί κανείς πως οι περισσότεροι μουσουλμάνοι παγκοσμίως υποφέρουν και σκοτώνονται όχι εξ αιτίας του Ισραήλ ή της Αμερικής αλλά από τους ίδιους τους φανατικούς μουσουλμάνους (Διαμάχη Σιιτών-Σουνιτών, εμφύλιες συγκρούσεις σε Πακιστάν, Αφγανιστάν, Αλγερία, Λιβύη, Συρία, Ιράκ κα).
Η Δύση λοιπόν δεν έχει δικαίωμα να το αγνοεί αυτό χάριν ενός ιδεαλισμού. Αν υποτεθεί πως η ίδια έχει κατακτήσει ένα επίπεδο ανεκτικότητας σχεδόν μοναδικό στην παγκόσμια ιστορία αυτό δεν θα πρέπει να θεωρεί πως ισχύει και για τους άλλους το ίδιο. Χωρίς φυσικά να γίνει σαν και αυτό που θέλει να αντιμετωπίσει, θα πρέπει να κοιτάξει τον κόσμο ρεαλιστικά: όπως είναι και όχι όπως θα ήθελε να είναι. Οφείλει να αντιμετωπίσει έτσι το θέμα ορθολογικά. Αφ’ ενός αναγνωρίζοντας την κύρια και πραγματική του πηγή: τις ολοκληρωτικές και μισαλλόδοξες ιδέες και αφ’ ετέρου με μια ορθολογική πολιτική: δεν μπορείς να δέχεσαι άκριτα ομάδες ανθρώπων με διαφορετική κουλτούρα υποθέτωντας πως θα ενσωματωθούν αυτόματα στην κοινωνία επειδή αυτή είναι «ανεκτική». Υπονομεύεις έτσι την συνοχή της κοινωνίας και την ποιότητα ζωής τόσο των γηγενών όσο και των όσων προσφύγων ή μεταναστών θα ήθελαν να ζήσουν σε αυτήν. Γιατί ποιο το νόημα να βοηθήσεις τους πρόσφυγες από τη Μέση Ανατολή αν φέρεις στην Ευρώπη ακριβώς εκείνα τα προβλήματα που τους έκαναν να φύγουν από τις πατρίδες τους;
Μια πιο ρεαλιστική, πιο ορθολογική πολιτική λοιπόν χρειάζεται. Όχι ουτοπίες, όχι ανοιχτά ανεξέλεγκτα σύνορα. Οι καλές προθέσεις μόνες τους οδηγούν δυστυχώς στην Κόλαση.
