Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ένα νέος πολιτικός όρος προκαλεί αρκετό ενδιαφέρον. Είναι αυτός των «ιδεολογιών πολυτελείας». Ο όρος χρησιμοποιείται για να περιγράψει ένα σύνολο ιδεών, που οι ανώτερες οικονομικά τάξεις μπορούν να χρησιμοποιούν προκειμένου να αποδεικνύουν την «ηθική τους ανωτερότητα» έναντι όλων των υπολοίπων. Όπως ακριβώς επιδεικνύεται το ακριβό φαγητό, το ακριβό αμάξι ή οποιοδήποτε άλλο σύμβολο πλούτου, επιδεικνύονται και αυτού του είδους οι ιδεολογίες.
Η ιδεολογία της «πράσινης ανάπτυξης» είναι όπως αποδεικνύεται μια από αυτές. Ο ισχυρισμός ότι το περιβάλλον χρειάζεται άμεσα να αλλάξουμε όλες τις πηγές ενέργειας που χρησιμοποιούμε με πρωταρχικό στόχο να μένουμε ζωντανοί, είναι μια τέτοια ιδεολογία πολυτελείας.
Όσοι αντιμετωπίζουν το κόστος της ενέργειας ως ένα πολύ μικρό μέρος του μηνιαίου τους μπάτζετ, δεν έχουν κανέναν λόγο να μην φωνασκούν δεξιά και αριστερά για την «ηθική μας ευθύνη» να προχωρήσουμε τρέχοντας προς αυτή την κατεύθυνση, ανεξαρτήτως του κόστους που θα κληθούμε να πληρώσουμε για μια τεχνολογία που αν μη τι άλλο, δεν θεωρείται ακόμη «ώριμη». Αυτός που έχει λύσει το οικονομικό πρόβλημα της οικογενειά του για σήμερα και μάλλον για αύριο «αγωνιά» για το πώς ακριβώς θα διαμορφώσει το αύριο. Κάτι που δεν ισχύει για αυτούς των οποίων το εισόδημα δεν επιτρέπει «υπερβάσεις» και πολύ δε περισσότερο, δεν ισχύει γι’ αυτούς οι οποίοι θα αναγκαστούν να κάψουν ξύλα σε σόμπες. Ξύλα που πολλές φορές μπορεί να μην είναι καυσόξυλα, αλλά παλιές πόρτες και έπιπλα, όπως φανερώνει η μυρωδιά σε περιοχές της Αττικής.
Όταν η τιμή της ενέργειας ανεβαίνει επειδή «ποινικοποιούμε» τα ορυκτά καύσιμα ή επειδή επιβαρύνουμε με «φόρο ρύπων» αυτοί που υποφέρουν είναι όσοι ανήκουν στις χαμηλότερες οικονομικές τάξεις.
Οι ιδεολογίες πολυτελείας δεν περιορίζονται όμως αποκλειστικά σε ζητήματα σαν και αυτό της «πράσινης ανάπτυξης». Η ιδέα παραδείγματος χάριν ότι υπάρχουν πολλές «μορφές» οικογένειας πέραν της παραδοσιακής είναι μια από αυτές. Παρά τις σαφείς αποδείξεις ότι το συμφέρον του κάθε παιδιού είναι να μεγαλώνει σε μια οικογένεια με δύο παντρεμένους γονείς, διατυπώνεται από αυτούς που μεγάλωσαν από δύο παντρεμένους γονείς η άποψη ότι όλες οι οικογένειες είναι ίδιες. Οι επιστημονικές έρευνες που αποδεικνύουν τα προβλήματα που προκύπτουν για τα παιδιά μη παραδοσιακών οικογενειών, πετιούνται στον κάλαθο των αχρήστων.
Μια ακόμη τέτοια «ιδεολογία πολυτελείας» είναι αυτή που θέλει τους μετανάστες να λύνουν το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας μας. Αυτοί οι οποίοι θα δεχθούν την πίεση των νέων κατοίκων της χώρας δεν θα είναι αυτοί που κατοικούν στα βόρεια προάστεια, αλλά αυτοί που είναι δεσμευμένοι στο κέντρο.
Το δυστύχημα είναι ότι η νύν κυβέρνηση ταυτίζεται με όλες αυτές τις “ιδεολογίες πολυτελείας”.
